Emoties.....

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve dames,

Bijna twee weken geleden heb ik een curettage ondergaan omdat ik zwanger bleek te zijn van een leeg vruchtzakje. Ik had mijn termijnecho met 6 weken (dat gaf het vruchtzakje aan). Ze vond op de echo toen wel een vruchtzakje maar geen vruchtje. Toen 1,5 week dikke stress en wachten op de volgende echo, misschien waren we te vroeg. De tweede echo gaf uitsluitsel, ik had een vruchtzakje van inmiddels 3 cm maar helaas was het embryotje nergens te bekennen. Het moet er wel zijn geweest maar is zo klein gestrand dat het niet op de echo te zien was. Op maandag ging het hele circus van start. Huisarts en toen naar de gyneacoloog. Daar werd op nog weer een echo pijnlijk duidelijk dat het vruchtzakje leeg was. Curettage was het antwoord. In eerste instantie was ik daar niet aan toe en heb een week gewacht en heb na een nieuwe afspraak toch de ingreep gepland. Mijn lichaam was gewoon erg zwanger en gaf in niets aan dat het van plan was hiermee op te houden. Wachten zou emotioneel te zwaar worden, ik trok het al niet meer.

Lichamelijk gaat alles nu goed maar emotioneel ben ik zo instabiel als de pest. Ik wil alles gewoon weer doen maar het lukt niet altijd. Als het maar even te druk is geweest begin ik om niets te huilen. Is dit voor jullie herkenbaar? Ik wil nu op mijn werk voorstellen om iedere dag twee uur eerder naar huis te gaan maar ben bang dat ze daar geen begrip voor hebben. Ze zijn wel heel begripvol maar ik weet gewoon even niet waar ik goed aan doe. Hoe hebben jullie dat aangepakt?

Ik hoop de komende tijd  met jullie ervaringen uit te wisselen en dat ik er snel weer aan toe ben om een nieuwe poging te wagen en dat ook jullie allemaal snel een goede zwangerschap mogen hebben!

Liefs Daantje

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve Daantje,

Zoals velen op dit forum begrijpen wij precies wat je doormaakt.
En mensen die durven te zeggen: och dat gebeurd toch wel vaker, dat zijn niet de slimste onder ons.

Ik voel precies wat jij beschrijft, de wanhopige emoties, hormonen die nog volop aanwezig zijn in je lichaam en dan  na een curretage, zo ineens abrupt ben je niet meer die blije zwangere meid, maar voel je jezelf een wrak. Want zeg nou zelf het is toch best een ingrijpende gebeurtenis!

Ik ging 4 dagen na mijn curretage aan het werk en achteraf had ik dat nooit moeten doen, want dat was het begin van de opgestapelde ellende die er een maand later uitkwam (nu bijna 2 maanden geleden). Daantje ben alstublieft zo verstandig nu de tijd vooral voor jezelf te nemen en alles rustig te verwerken, want als je dat niet doet kom je jezelf toch weer tegen. Tenminste zo heb ik het ervaren. Met andere woorden: als ik jou was zou ik even helemaal niet aan werken denken.
Ik weet dat je je schuldig voelt tegenover collega ´s, maar jij bent veel belangrijker op dit moment. En ook ik heb onbegrip ervaren, maar ik laat me niet meer  onderuit halen door collega ´s en als ze er wat van durven te zeggen dan zijn ze niet goed wijs. Laat ze het zelf maar eens meemaken!

Deze week pas ga ik weer starten met werken, na ruim 6 weken,  dus meid, denk eens even goed na, want het is niet niks wat je hebt meegemaakt de laatste tijd.
Ik wens je heel veel sterkte en schrijf maar als je daar behoefte aan hebt, want het lucht op!

Liefs Angelique

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve Daantje,

Niemand kan voelen wat je meemaakt tenzij je het zelf hebt meegemaakt en dan nog kan ieder anders met zijn gevoelens omgaan.
Ik weet nog heel goed dat ik nooit rekening heb gehouden met een eventuele miskraam toen ik voor de 1e keer zwanger was. Je richt je blik op een leven met een kindje en zo droom je lekker verder, todat de dag kwam dat het misging. Boem in een keer waren die dromen weg en ja hoe moet je daar dan mee omgaan. Ik ben op mijn werk heel eerlijk geweest over mijn gevoel en heb gelukkig ook de steun gehad die ik wilde. Ik ben eerst een week thuis geweest en vervolgens heb ik nog 1,5 week 50% gewerkt. Bij mij heeft dit geholpen. Helaas heb ik na deze miskraam nog 2 miskramen gehad en de verwerking van deze is weer heel anders geweest dan de1e. Neemt niet weg dat ik om alle drie verdriet heb (ook nu nog) maar dat ze wel een plekje hebben gekregen. Ik heb er veel over geschreven, gepraat, gehuild en noem maar op. Ben gewoon heel egoistisch geweest en heb aan mezelf gedacht. Dat heeft mij heel erg gesterkt en heeft er ook voor gezorgd dat ik nu heel stevig in mijn schoenen sta.

Kortom wat ik wil zeggen is dat je je emoties goed moet verwerken en dat niemand daar een tijdslijn aan kan hangen behalve jezelf.

Heel veel sterkte en wil je lekker van je afschrijven of gewoon even een schouder dan zijn er hier altijd wel meiden die je helpen.

Knuffel,

Corina