Fysiek gaat het best ok. Ik moet wat op mijn houding letten en niet alles doen wat ik wil doen op een dag, maar ik mag best tevreden zijn nu ik alweer ruim 30 weken ben. Maarruh, mijn emoties zijn eigenlijk haast oncontroleerbaar. Ik ben altijd al erg emotioneel aangelegd, maar dit is zelfs voor mij extreem. Ik kan enorm agressief zijn. Normaliter ben ik erg beleefd en zal ik nooit iemand kei hard de grond in stampen, maar nu zeg ik kei hard in iemand's gezicht al bij het minste of geringste dat het mij niet aanstaat. Niks schelden ofzo, maar geloof me het is al erg genoeg zonder scheldpartijen. Geweldig dat ik zoveel zelfvertrouwen heb, maar volgens mij is die zelfvertrouwen puur gevoed door een enorme portie hormonen. Mijn man vindt dat ik verander in een enorme bitch. En ik word gek van mezelf. Gisteravond nog via de mail een van mijn studenten afgezeken omdat ie een klein foutje had gemaakt (toegegeven alweer en hij is ook echt heel erg irritant zonder dat je zwanger bent), maar het was echt buiten proportie. Nu maar mijn excuses aanbieden... Blergh. Verschrikkelijk. Dat joch kan echt niks goed doen, maar dat geeft -helaas- mij dan weer niet het recht om ook fouten te maken zonder daar mijn verantwoordelijkheid voor te nemen.
Onze oudste heeft sinds gisteren waterpokken en sinds gisteravond jeukt het enorm. Het is zo zielig. En ik word er zo mega emotioneel van. Ik kan erom huilen en wil niks lievers doen dan haar ongeremd verwennen om het goed te maken. Ons engeltje maakt daar graag gebruik van, maar of mijn houding nu zo goed is.
En zo is mijn hele leven een enorme emotionele achtbaan.
Onze oudste heeft sinds gisteren waterpokken en sinds gisteravond jeukt het enorm. Het is zo zielig. En ik word er zo mega emotioneel van. Ik kan erom huilen en wil niks lievers doen dan haar ongeremd verwennen om het goed te maken. Ons engeltje maakt daar graag gebruik van, maar of mijn houding nu zo goed is.
En zo is mijn hele leven een enorme emotionele achtbaan.