Emotioneel....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Even van me afschrijven.
Ben zo emotioneel.

Mijn zusjes heeft afgelopen dinsdag de abortus laten plegen.
Mijn schoonzusje heeft straks de echo.
Mijn beste vriendin is vorige week moeder geworden.

Bij De vader van de beste vriend van mijn man is er een hersentumor en een in de longen geconstateerd.
Zij -onze vrienden- hebben zelf twee jonge kinderen.

Bah....zoveel emoties.
Goed, slecht alles door elkaar, maar wel allemaal met leven en dood.

Ben zelf natuurlijk ook nog lang niet ontzwangerd dus ben echt heel emotioneel.
Pfffff.....


 
Tuurlijk wordt je hier emotioneel van! Is ook niet zo gek, zelfs zonder hormonen!

Wat fijn dat je vriendin moeder is geworden, gaat alles goed met haar en de kleine?

En hoe gaat het met je zusje? Is alles goed afgelopen, ook geestelijk?

Wat erg voor de vader van de vriend van je man... Leven en dood ligt zo dicht bij ellkaar. Mijn moeder heeft toevallig vandaag goed bericht gehad, ze had een mammografie. 13 jaar geleden heeft ze een borstamuputatie ondergaan, want ze had sneldelende en aggresieve borstkanker! Maar na vele chemo's heeft ze het toch overleefd! Ze had een sterke drang om te overleven, mijn zus was destijds zwanger van haar eerste kindje....
Maar vandaag kreeg ze gelukkig het verlossende bericht dat haar andere borst gezond is.

Veel succes met deze storm van emoties! Blijf er niet te lang bij stil staan, zo doe je je zelf te kort en je kleintje ook! Ik heb altijd geleerd:
Je kan je eigen problemen nooit vergelijken met die van een ander!

Doe het lekker rustig aan, je bent net moeder!
 
Zó logisch dit! Het is ook echt geen kleinigheid.. Je krijgt ineens heel wat te verwerken, en wat je al zegt, goede en 'slechte' dingen! Hoe ist met je zusje? Je geniet toch ook wel een beetje mee met je pas bevallen vriendin? Ook al zal t heel dubbel zijn allemaal..
En ook al iemand in je omgeving die ernstig ziek is.. Hier ook, de moeder van onze beste vriend heeft alvleesklierkanker wat uitgezaaid is naar d'r lever etc, helemaal niks meer aan te doen.... Zo ontzettend droevig! Ieder mens vindt dit verschrikkelijk maar ik merk dat, nu ik pas bevallen ben, het nóg meer met me doet... Je bent zo machteloos, je wilt wat kunnen betekenen, voor haar én onze vrienden, maar helaas... Het leven kan soms zo oneerlijk zijn..
 
Ja het is ook heftig he. En door die hormonen komt het extra hard binnen.
Ik ben normaal niet zo'n huiler maar deze week....pffff.
Constant tranen in mijn ogen.

Met mijn zusje gaat het eigenlijk wel goed. Ze staat achter haar beslissing en fysiek heeft ze er weinig last van.
Ik en mijn moeder zijn er meer geëmotioneerd over lijkt t wel.

En met mijn vriendin gaat het ook heel goed. Wel wennen (het is haar eerste), maar ja dat hebben we allemaal gehad. Overigens zo blij dat ik die periode al weer gehad heb.

Allerlaatste wat fijn voor je moeder. En voor jullie natuurlijk ook.

En El86 nee het is echt oneerlijk he. Soms denk je echt waarom is het leven zo?
En het idee dat dit ook jou of je man of je eigen ouders kan overkomen...brrrr. Niet te lang over nadenken. Zeker niet in onze hormonale staat haha
 
Die tranen zijn ook echt van de hormonen hoor. Naast het echte verdriet natuurlijk! Het is wel erg veel in ene. Geniet van ieder mooi moment dat maakt dat minder leuke dingen draagbaar zij
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan