<p>Hallo allemaal,</p><p>Er zijn vast al meerdere topics over maar ik merk dat ik het even van me af wil schrijven. Misschien komt er een reactie, misschien niet. Maar dan ben ik het even 'kwijt'.</p><p>Ik ben na een lang, intensief, onzeker ziekenhuistraject zwanger geraakt! Voorzichtige blijdschap, maar ook nog een houding van 'even afwachten tot ik echt kan gaan genieten'.<br />Afgelopen dinsdag heb ik een derde echo gehad (nadat het hartje al klopte en met 9 weken alles nog in orde leek en ons werd verteld dat we blij mochten zijn want nu was de kans dat het nog mis ging zo klein..). Het 'kindje' kwam in beeld na wat zoekwerk, ik zag meteen dat het mis was. Het lag laag in de baarmoeder, het leek een soort van opgevouwen. Misschien is het niet zo maar dat beeld had ik er bij. Een klein hoopje..niets, pijn.. maar toch, mijn kindje... Wat een schok, het was gestopt met leven en groeien tegen de tien weken aan. Totaal onverwacht. Ik heb niets gevoeld, en nog niet. Het kindje zit nu al 2 weken in mijn buik en ik kan pas maandag terecht bij de gyn ivm drukte. Ik voel me nog helemaal zwanger.</p><p>Ik maak mezelf helemaal gek met schuldgevoelens. Ik had meer moeten genieten, ik ben er te weinig mee bezig geweest, zal 'ie dat gevoeld hebben? Hopelijk heeft 'ie ook mijn liefde gevoeld, maar die liefde voel ik pas zo intens nadat ik te horen kreeg dat het mis was. Voor m'n gevoel te laat. Ik ben er daarvoor gewoon weinig mee bezig geweest, misschien onbewust ivm de onzekerheid. Die ik overigens totaal niet gevoeld heb, 'het zal wel goed zitten gezien ik me goed en zwanger voel'.</p><p>En nu moet het er nog uit. Ik wil het achter de rug hebben maar ook voor altijd vasthouden, knuffelen, het voelt nu ineens zó echt als een kindje wat ik verlies terwijl dit nog niet echt zo was. Het is zó ontastbaar, zo leeg. Ik wil het vertellen hoe veel 'ie gemist wordt en wat voor liefde ik voel. Ik wil in dit moment blijven hangen en voor altijd de deuren dicht houden.</p><p>Ik moet ook nog beslissen wat ik wil met het 'verwijderen'.. Hoe gaat het er uit zien? En daarna, met het vruchtje. In de tuin, voelt te dichtbij. Kom ik het nog ooit tegen? Dat wordt een plek die ik nooit los wil laten. In het bos te afstandelijk, mijn kindje in een koud donker bos...</p><p>Ik ga ook nog een brief schrijven aan het kindje, dat gaat me kapot maken van binnen maar ik moet voor m'n gevoel laten weten hoe veel ik er van houd.</p><p>Wat een emoties. Hopelijk heeft iemand bemoedigende woorden, of tips. </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Emotionele pijn na miskraam, even mij verhaal kwijt.
- Onderwerp starter Gebruiker10059929
- Startdatum
Lieve mama,
Want dat ben je. Zodra de test positief is gaat er een knopje om en ben je mama.
Je gevoelens zijn niet meer dan normaal. Na een positieve test gaan we dromen over een leven met dit kindje. Hoe zou hij zij? Op wie lijkt hij? En dan ineens word je keihard van je roze wolk afgedrukt en tegen het asfalt gesmakt! Weg dromen, weg wensen…
Lucht je hart bij de mensen bij wie dat goed voelt. Als je erover praat zul je mensen tegen komen die dit verdriet kennen. Ik ben zelf 3 vruchtjes verloren en sprak er met een achternicht over. Toevallig tijdens een familieweekeind. Zij deelde haar verhaal en ik het mijne. Tranen mochten er zijn. En dat mag jij ook!
Zoek je voor dit kindje een naam uit? Dan kunnen jij en je partner er in de toekomst zoveel makkelijker over praten. Want een volgende zwangerschap zal je aan dit kindje herinneren. En dat mag. En ook dan mag je weer praten, huilen en lachen.
Veel sterkte?
Want dat ben je. Zodra de test positief is gaat er een knopje om en ben je mama.
Je gevoelens zijn niet meer dan normaal. Na een positieve test gaan we dromen over een leven met dit kindje. Hoe zou hij zij? Op wie lijkt hij? En dan ineens word je keihard van je roze wolk afgedrukt en tegen het asfalt gesmakt! Weg dromen, weg wensen…
Lucht je hart bij de mensen bij wie dat goed voelt. Als je erover praat zul je mensen tegen komen die dit verdriet kennen. Ik ben zelf 3 vruchtjes verloren en sprak er met een achternicht over. Toevallig tijdens een familieweekeind. Zij deelde haar verhaal en ik het mijne. Tranen mochten er zijn. En dat mag jij ook!
Zoek je voor dit kindje een naam uit? Dan kunnen jij en je partner er in de toekomst zoveel makkelijker over praten. Want een volgende zwangerschap zal je aan dit kindje herinneren. En dat mag. En ook dan mag je weer praten, huilen en lachen.
Veel sterkte?
Heel veel sterkte met het verlies! Zoiets komt altijd als een enorme klap, en dat kindje, ook al was het nog niet helemaal af, was er wel echt, je hebt het zelfs met kloppend hartje gezien op de echo. Schuldgevoelens zijn echt niet nodig (maar uit ervaring weet ik ook wel dat die gewoon de kop op komen steken, ook al weet je diep vanbinnen dat je je echt zo goed mogelijk gehouden hebt aan alles wat je eraan kan doen om de kans op een miskraam te verkleinen).
Ik zou me nog even niet te druk maken over hoe je je kindje gaat begraven. Eerst maar eens zien hoe het naar buiten komt zegmaar. Als je afwacht of pillen gebruikt om de miskraam op te wekken, heb je de grootste kans dat er een heel en herkenbaar kindje uitkomt dat te begraven is, maar het kan ook dat je lijf het al zo ver afbreekt dat het niet meer herkenbaar is. Kies je voor een curettage, dan kunnen ze in de meeste gevallen het kindje niet heel houden of herkennen en is het maar de vraag of je iets zult hebben om te begraven, zeker gezien je kindje waarschijnlijk maar ongeveer 3 cm groot is. Zelf heb ik december een termijnecho gehad waarbij ons kindje op iets na 9 weken gestopt was met groeien. Dat was ook meteen duidelijk op de echo, het had gewoon een kindje met een duidelijk kloppend hartje moeten zijn (zoals we bij 6 weken hadden gezien), maar het was een vage, levenloze vlek. Ze hebben nog geprobeerd om te kijken of ze inwendig meer zagen, maar dan weet je eigenlijk al genoeg...
Ik heb toen gewacht op een spontane miskraam omdat ik ons kindje wou zien en graag wou dat mijn lijf het zelf op zou lossen. Maar helaas ging dat met fluxus gepaard, dus het kindje heb ik wel op kunnen vangen, maar daarna dus alsnog naar het ziekenhuis voor een curettage, en al met al zoveel bloed verloren dat ik de weken erna amper rechtop kon zitten zonder sterretjes te zien, dus een speciale plek voor begraven, tsja, die werd iets dichter bij huis dan we gedacht hadden. Nou gebeurt wat mij is overkomen gelukkig maar vrij zelden, maar bij afwachten op een spontane miskraam of pillen kunnen er altijd nog complicaties optreden waardoor een curettage ineens toch (met varierende mate van spoed) noodzakelijk is (en ook een curettage haalt niet altijd al het weefsel weg en soms heb je er dan nog een nodig). Kortom, je kunt nog niet weten hoe het gaat lopen bij jou, je kiest hooguit op basis van kansen.
Verder kan ik me ook nog goed herinneren dat die periode van afwachten tot het op gang komt best emotioneel zwaar was. Je bent soort van nog zwanger, maar ook soort van niet meer, je verwacht geen kindje meer, maar het zit nog wel in je en je voelt je fysiek nog wel zwanger (of misschien langzaam steeds minder). Ik vond het vooral heel verwarrend en heb die periode verder maar niet teveel van mezelf verwacht, en ook veel gewoon op bed liggen huilen. Niet het beste recept voor vrolijke feestdagen... In eerste instantie was ik toen dus ook opgelucht dat het opgang kwam (toen nog niet wetende wat een herstel daar aan kleefde) en na 2 weken wachten begon ik me toch serieus af te vragen of ik niet moest gaan overleggen tot hoe lang ik nog af wou wachten tot het spontaan op gang kwam, maar toen begon ik dus langzaam aan meer (bruin) bloed te verliezen en kwam het na een paar dagen op gang.
Hoe dan ook, een deadline afspreken voor afwachten (als je daar überhaupt al voor kiest) lijkt me een verstandig idee, dan weet je tenminste dat er uiterlijk dan stappen gezet gaan worden, en wetende hoe zwaar die periode was zou ik het ook niet gek vinden om meteen te kiezen voor zo snel mogelijk stappen ondernemen (pillen/curettage).
Ik denk dat het goed is om te weten dat je met een curettage dus lang niet altijd (misschien zelfs nooit?) een kindje meekrijgt om te begraven, gezien je daar wel over schrijft, maar dat het bij andere methodes ook geen garantie is op het herkenbaar terugvinden van het kindje.
Maar wat je ook kiest als methode voor de miskraam, het is gewoon een heel persoonlijke keuze en ze hebben allemaal voor- en nadelen, en niemand kan voor jou invullen wat het zwaarst weegt voor jou.
Het is trouwens normaal dat je even moet wachten voordat je in het ziekenhuis terecht kan. Dit doen ze vaak ook zodat je eerst de emotionele klap een beetje kan verwerken, voordat er allerlei handelingen plaatsvinden, maar uiteraard kan het wel heel vervelend voelen omdat je graag nu geholpen wilt worden (al is het maar met een gesprek om de opties te bespreken).
Heel verhaal, maar hoe dan ook heel veel sterkte de komende tijd en succes met het maken van de keuzes die bij jou passen!
Ik zou me nog even niet te druk maken over hoe je je kindje gaat begraven. Eerst maar eens zien hoe het naar buiten komt zegmaar. Als je afwacht of pillen gebruikt om de miskraam op te wekken, heb je de grootste kans dat er een heel en herkenbaar kindje uitkomt dat te begraven is, maar het kan ook dat je lijf het al zo ver afbreekt dat het niet meer herkenbaar is. Kies je voor een curettage, dan kunnen ze in de meeste gevallen het kindje niet heel houden of herkennen en is het maar de vraag of je iets zult hebben om te begraven, zeker gezien je kindje waarschijnlijk maar ongeveer 3 cm groot is. Zelf heb ik december een termijnecho gehad waarbij ons kindje op iets na 9 weken gestopt was met groeien. Dat was ook meteen duidelijk op de echo, het had gewoon een kindje met een duidelijk kloppend hartje moeten zijn (zoals we bij 6 weken hadden gezien), maar het was een vage, levenloze vlek. Ze hebben nog geprobeerd om te kijken of ze inwendig meer zagen, maar dan weet je eigenlijk al genoeg...
Ik heb toen gewacht op een spontane miskraam omdat ik ons kindje wou zien en graag wou dat mijn lijf het zelf op zou lossen. Maar helaas ging dat met fluxus gepaard, dus het kindje heb ik wel op kunnen vangen, maar daarna dus alsnog naar het ziekenhuis voor een curettage, en al met al zoveel bloed verloren dat ik de weken erna amper rechtop kon zitten zonder sterretjes te zien, dus een speciale plek voor begraven, tsja, die werd iets dichter bij huis dan we gedacht hadden. Nou gebeurt wat mij is overkomen gelukkig maar vrij zelden, maar bij afwachten op een spontane miskraam of pillen kunnen er altijd nog complicaties optreden waardoor een curettage ineens toch (met varierende mate van spoed) noodzakelijk is (en ook een curettage haalt niet altijd al het weefsel weg en soms heb je er dan nog een nodig). Kortom, je kunt nog niet weten hoe het gaat lopen bij jou, je kiest hooguit op basis van kansen.
Verder kan ik me ook nog goed herinneren dat die periode van afwachten tot het op gang komt best emotioneel zwaar was. Je bent soort van nog zwanger, maar ook soort van niet meer, je verwacht geen kindje meer, maar het zit nog wel in je en je voelt je fysiek nog wel zwanger (of misschien langzaam steeds minder). Ik vond het vooral heel verwarrend en heb die periode verder maar niet teveel van mezelf verwacht, en ook veel gewoon op bed liggen huilen. Niet het beste recept voor vrolijke feestdagen... In eerste instantie was ik toen dus ook opgelucht dat het opgang kwam (toen nog niet wetende wat een herstel daar aan kleefde) en na 2 weken wachten begon ik me toch serieus af te vragen of ik niet moest gaan overleggen tot hoe lang ik nog af wou wachten tot het spontaan op gang kwam, maar toen begon ik dus langzaam aan meer (bruin) bloed te verliezen en kwam het na een paar dagen op gang.
Hoe dan ook, een deadline afspreken voor afwachten (als je daar überhaupt al voor kiest) lijkt me een verstandig idee, dan weet je tenminste dat er uiterlijk dan stappen gezet gaan worden, en wetende hoe zwaar die periode was zou ik het ook niet gek vinden om meteen te kiezen voor zo snel mogelijk stappen ondernemen (pillen/curettage).
Ik denk dat het goed is om te weten dat je met een curettage dus lang niet altijd (misschien zelfs nooit?) een kindje meekrijgt om te begraven, gezien je daar wel over schrijft, maar dat het bij andere methodes ook geen garantie is op het herkenbaar terugvinden van het kindje.
Maar wat je ook kiest als methode voor de miskraam, het is gewoon een heel persoonlijke keuze en ze hebben allemaal voor- en nadelen, en niemand kan voor jou invullen wat het zwaarst weegt voor jou.
Het is trouwens normaal dat je even moet wachten voordat je in het ziekenhuis terecht kan. Dit doen ze vaak ook zodat je eerst de emotionele klap een beetje kan verwerken, voordat er allerlei handelingen plaatsvinden, maar uiteraard kan het wel heel vervelend voelen omdat je graag nu geholpen wilt worden (al is het maar met een gesprek om de opties te bespreken).
Heel verhaal, maar hoe dan ook heel veel sterkte de komende tijd en succes met het maken van de keuzes die bij jou passen!
Ik lees met een brok in m’n keel jouw verhaal. Ik voel en leef met je mee, en geef je een hele dikke knuffel.
Doe vooral continu, wat voor jou goed voelt. Vandaag de gordijnen dicht? Doen. Vandaag naar buiten? Doen. Verdrietig zijn vandaag? Zet die huilmuziek maar op. Etc.
Hou je vooral niet teveel bezig met hoe je je zou moeten voelen, wat je zou moeten doen en hoe verwacht wordt dat je reageert. Want in mijn ervaring, liep ik daarmee juist mijn eigen behoeftes voorbij.
Alles wat je beschrijft is precies zoals het is, en voor heel veel van ons ontzettend herkenbaar. En ook dit proces maak je nu mee, en gaat een keer over. En dan is het fijn dat je ook dit proces alle ruimte hebt gegeven die het nodig had.
Ik wens je heel erg veel sterkte, en ik hoop van harte dat je volgende zwangerschap resulteert in een prachtig kindje in je armen. ❤
Oh, v.w.b. dat het logisch is dat je moet wachten in 't ziekenhuis: dat is onzin en per ziekenhuis blijkbaar verschillend. Ik kon diezelfde week terecht. Ik vind het absurd dat die keuze voor jou wordt gemaakt en wreed dat je er zolang mee moet rondlopen als je zelf emotioneel afscheid wilt nemen.
Doe vooral continu, wat voor jou goed voelt. Vandaag de gordijnen dicht? Doen. Vandaag naar buiten? Doen. Verdrietig zijn vandaag? Zet die huilmuziek maar op. Etc.
Hou je vooral niet teveel bezig met hoe je je zou moeten voelen, wat je zou moeten doen en hoe verwacht wordt dat je reageert. Want in mijn ervaring, liep ik daarmee juist mijn eigen behoeftes voorbij.
Alles wat je beschrijft is precies zoals het is, en voor heel veel van ons ontzettend herkenbaar. En ook dit proces maak je nu mee, en gaat een keer over. En dan is het fijn dat je ook dit proces alle ruimte hebt gegeven die het nodig had.
Ik wens je heel erg veel sterkte, en ik hoop van harte dat je volgende zwangerschap resulteert in een prachtig kindje in je armen. ❤
Oh, v.w.b. dat het logisch is dat je moet wachten in 't ziekenhuis: dat is onzin en per ziekenhuis blijkbaar verschillend. Ik kon diezelfde week terecht. Ik vind het absurd dat die keuze voor jou wordt gemaakt en wreed dat je er zolang mee moet rondlopen als je zelf emotioneel afscheid wilt nemen.
Heel erg bedankt voor jullie reacties, ik heb er zeker wat aan. Kan voor mezelf wat dingen op een rijtje zetten, dank jullie wel
Alle meiden hier schrijven wat ik ook wilde zeggen... Ik weet helaas precies hoe je je voelt.
Ik heb uiteindelijk een curettage gehad afgelopen maart, en het idee dat ik met lege handen thuis kwam vond ik verschrikkelijk. Mijn man en ik hebben ritueel een briefje dat we hadden geschreven aan ons kindje verbrand in de vuurkorf, en ik vond via instagram een account van een vrouw die van klei kindjes op schaal maakt naar gelang het aantal weken zwangerschap. Ik heb nu in een heel klein doosje in de kast een kleine klei baby van 9 weken zwangerschap liggen, en ergens geeft me dat zoveel emotionele rust ❤
Heel veel sterkte ?
Ik heb uiteindelijk een curettage gehad afgelopen maart, en het idee dat ik met lege handen thuis kwam vond ik verschrikkelijk. Mijn man en ik hebben ritueel een briefje dat we hadden geschreven aan ons kindje verbrand in de vuurkorf, en ik vond via instagram een account van een vrouw die van klei kindjes op schaal maakt naar gelang het aantal weken zwangerschap. Ik heb nu in een heel klein doosje in de kast een kleine klei baby van 9 weken zwangerschap liggen, en ergens geeft me dat zoveel emotionele rust ❤
Heel veel sterkte ?