Emotionele zwangerschap

hallo,
<p style="text-align: left;">Bij deze wil ik graag mijn verhaal delen, een ander heeft hier niet veel aan,en toch heb ik besloten om mijn zwangerschap te beschrijven.</p>
<p style="text-align: left;">Ik ben een moeder van twee prachtige kinderen, ik ben het nog steeds! Mijn zoon (mijn eerste wonder)is vier maand geleden is heel onverwacht overleden aan een hartstilstand. Hij had een onbekende stofwisseling ziekte, waar tot vandaag de dag niets over bekend is. Mijn dochter mijn tweede mooie wonder is gezond. Tijdens mijn tweede zwangerschap was ik bang maar dacht ook al zou er iets zijn met dit kindje, dan zijn we er op tijd bij en medisch gezien zouden ze sneller weten als er iets mis zou zijn. Al werd ons wel verteld door de artsen dat dit waarschijnlijk "echt alleen bij hem hoorde" en zeer zeldzaam was. Hij kon ook gewoon alles wat een gezond kind ook kan, spelen, rennen, naar school.. Alleen was hij sneller moe.</p>
<p style="text-align: left;">Geen reden om een tweede zwangerschap stop te zetten dus. Nu kort geleden ben ik er achter gekomen dat ik weer zwanger ben, op dit moment bijna 9 weken. En ik ben zo bang... Het is zo ontzettend zwaar en emotioneel. En ik kan het "moedergevoel" met niemand delen. Ik heb getwijfeld of ik er mee door zou zetten, uiteindelijk min of meer toch er voor gekozen om er toch mee door te gaan. Vandaag contact gehad met de arts om te kijken of onderzoeken gedaan kunnen worden, dat is niet zeker omdat het zo zeldzaam en onbekend was.</p>
<p style="text-align: left;">Het is eigenlijk bijna te zwaar de hele situatie, en heel soms, heel soms voel ik me ook een beetje gelukkig met de zwangerschap, ook al klinkt dat raar, want het verdriet is zo groot!</p>
 
Beste merel,

wat een onwijs heftig en naar verhaal. En knap dat je het wilt delen.

ik zal even wat over mezelf vertellen, ik ben 34 (bijna 35) en sinds sept vorig jaar bezig voor een tweede. Mijn eerste dochtertje is 8  en heeft een helaas onbekende stofwisselingaandoening. Daardoor is ze zowel verstandelijk als lichamelijk beperkt. Het heeft voor mij dus 8 jaar geduurd voor ik weer durfde te gaan voor een tweede, en nog steeds elke dag vind ik het moeilijk en eng. Ze hebben niet kunnen aantonen wat voor aandoening ze heeft en zal dus niet weten of de kans weer bestaat dat een ander kindje geboren zal worden met dezelfde aandoening. De kans is klein omdat het wss de combinatie fout is geweest tussen mij en mijn expartner, en ik ben nu met een andere man. Maar geen garanties. Wat verschrikkelijk dat je je eerste kindje bent verloren. Weten ze wel welke aandoening het was? En wat zeggen ze over kansen bij een volgend kindje?

Wat voor onderzoeken zouden ze kunnen doen?

Ik snap dat het zwaar en emotioneel is ik denk dat dat wel blijft maar snap ook dat je ergens een beetje blij bent.

Ik hoop voor jou/jullie dat het goed verloopt en je kan genoeten van je zwangerschap, je hebt dat genoeg verdriet over alles.. liefs
 
Terug
Bovenaan