A
Anoniem
Guest
Hallo dames allemaal,
Daarstraks nog grote hoop, en nu een beetje verslagen: want ze komen er weer aan, ... verdorie. En deze keer heb ik het mezelf wel echt goed wijs gemaakt. Behalve de tepel van mijn linkerborst, die doet pijn en is groter en donkerder dan de rechtse,... daar zal ik dan eens mee naar de dokter gaan, zeker...
Nu ja, op naar ronde 10 (eigenlijk 12, maar ik verkort de periode graag voor mezelf)...
Ik ben het beu, nog niet lang genoeg voor de uitgebreide onderzoeken en het gevoel van onmacht dat het er maar niet van komt.
Dus voor jullie en voor het een beetje van me af te schrijven:
elke keer denk ik: als ik nu zwanger ben, wordt jij dan of dan geboren
elke keer denk ik: dat was dan een mooie nacht, die nacht waarop jij verwekt had kunnen worden
elke keer denk ik: waarom is de hele wereld rondom mij zwanger en ik niet
elke keer denk ik: niet huilen nu, niet huilen, volgende keer, volgende keer beter en wie weet...
en elke keer doe ik een stapje dichter naar daar waar ik niet aan denken wil...
en elk keer denk ik: we zouden toch een goed vake en moeke kunnen zijn...
en elke keer denk ik: wat als het niet lukt, hoever zullen we dan nog moeten, willen of kunnen gaan?
en elke keer denk ik: dit was mijn evidentie, heel mijn familie kan het, dus waarom wij niet, dit is mijn grootste droom (wat wil je later worden? een moeke zei ik steevast), onze vurigste wens...
en elk keer denk ik: zou ik dat dan aankunnen, die onmacht...
en elke keer denk ik: niet aan denken nu...
en dan... denk ik aan niets anders...
Liefs Erika
Daarstraks nog grote hoop, en nu een beetje verslagen: want ze komen er weer aan, ... verdorie. En deze keer heb ik het mezelf wel echt goed wijs gemaakt. Behalve de tepel van mijn linkerborst, die doet pijn en is groter en donkerder dan de rechtse,... daar zal ik dan eens mee naar de dokter gaan, zeker...
Nu ja, op naar ronde 10 (eigenlijk 12, maar ik verkort de periode graag voor mezelf)...
Ik ben het beu, nog niet lang genoeg voor de uitgebreide onderzoeken en het gevoel van onmacht dat het er maar niet van komt.
Dus voor jullie en voor het een beetje van me af te schrijven:
elke keer denk ik: als ik nu zwanger ben, wordt jij dan of dan geboren
elke keer denk ik: dat was dan een mooie nacht, die nacht waarop jij verwekt had kunnen worden
elke keer denk ik: waarom is de hele wereld rondom mij zwanger en ik niet
elke keer denk ik: niet huilen nu, niet huilen, volgende keer, volgende keer beter en wie weet...
en elke keer doe ik een stapje dichter naar daar waar ik niet aan denken wil...
en elk keer denk ik: we zouden toch een goed vake en moeke kunnen zijn...
en elke keer denk ik: wat als het niet lukt, hoever zullen we dan nog moeten, willen of kunnen gaan?
en elke keer denk ik: dit was mijn evidentie, heel mijn familie kan het, dus waarom wij niet, dit is mijn grootste droom (wat wil je later worden? een moeke zei ik steevast), onze vurigste wens...
en elk keer denk ik: zou ik dat dan aankunnen, die onmacht...
en elke keer denk ik: niet aan denken nu...
en dan... denk ik aan niets anders...
Liefs Erika