hallo,
mijn naam is inge en ik heb een vraag.
afgelopen augustus heb ik mijn zoontje verloren na een zwangerschap van 23.4 dagen. op zijn 20 weken echo was te zien dat er teveel vocht in zijn hoofdje zat, na erg veel echo's en een vruchtwaterpunctie zijn we terecht gekomen bij een kinderneuroloog. hij vertelde ons dat onze zoon helemaal geen grote hersenen had. de kans op een leven was er niet. hij zou als hij de zwangerschap zou volhouden amper een jaar te leven hebben. ook zou hij meervoudige beperkingen hebben en ook bewegen zou een spasme zijn. hij zou nooit weten wie wij waren en nog erger wie hij was. door deze reden hebben we besloten om de zwangerschap te beeindigen. op 12 augustus is ons prachtige mannetje geboren. hij was perfect! een donkere plek op zijn hoofdje was het enige bewijs dat er idd wat fout was in zijn hoofdje. een aanlegfout in de hersenstam heeft dit gedaan. ongelovelijk! hij was zo mooi! hij leefde nog toen hij geboren werd en is in de armen van mijn man overleden. daarna hebben we (via monpetit.nl) een prachtig kledingssetje aangetrokken bij hem. het stond hem prachtig
op 16 augustus is hij met een heel mooi dienstje begraven. we hadden alles toen ik nog zwanger was al geregeld, en het was precies zoals ik me had voorgesteld. Echt mooi zoals het bij ons en dus ook hem past. met mooie muziek en al onze dierbaren om ons heen. mijn man heeft iedereen in het dienstje bedankt voor alles en ik zelf heb een brief voor mijn zoon voorgelezen. dat moest ik voor mezelf doen en voor hem. hij zal voor altijd bij ons passen en horen. zijn steen is nu inmiddels geplaatst mijn man heeft dat samen met mijn vader gedaan. het is erg mooi geworden. dat is echt ons plekje waar we als gezin van 4 samen zijn. onze oudste zoon nu 3.8 jaar is een trotse broer! en een lieve broer die af en toe de foto pakt en een verhaaltje gaat vertellen. mijn vraag aan iedere andere moeder die een kindje is verloren, hoe ga je weer verder als het gaat om je liefdesleven weer op te pakken? ik word een beetje panisch van het idee als ik eerlijk ben. niet om de seks zelf maar om het idee dat je van seks kinderen krijgt. weet dat dit belachelijk klinkt maar ik kan daar niet overheen zetten. de prikpil is er wel dus veilig is het wel maar ik vind het zo iets raars nu! is er een andere moeder die daar ook last van had? vind et best een naar probleem! gelukkig is mijn man zo lief om het te accepteren en op niks aan te dringen, maar vind et wel vervelend dat merk aan alles. kan iemand me hierbij helpen met tips of opmerkingen? alvast bedankt groetjes!
mijn naam is inge en ik heb een vraag.
afgelopen augustus heb ik mijn zoontje verloren na een zwangerschap van 23.4 dagen. op zijn 20 weken echo was te zien dat er teveel vocht in zijn hoofdje zat, na erg veel echo's en een vruchtwaterpunctie zijn we terecht gekomen bij een kinderneuroloog. hij vertelde ons dat onze zoon helemaal geen grote hersenen had. de kans op een leven was er niet. hij zou als hij de zwangerschap zou volhouden amper een jaar te leven hebben. ook zou hij meervoudige beperkingen hebben en ook bewegen zou een spasme zijn. hij zou nooit weten wie wij waren en nog erger wie hij was. door deze reden hebben we besloten om de zwangerschap te beeindigen. op 12 augustus is ons prachtige mannetje geboren. hij was perfect! een donkere plek op zijn hoofdje was het enige bewijs dat er idd wat fout was in zijn hoofdje. een aanlegfout in de hersenstam heeft dit gedaan. ongelovelijk! hij was zo mooi! hij leefde nog toen hij geboren werd en is in de armen van mijn man overleden. daarna hebben we (via monpetit.nl) een prachtig kledingssetje aangetrokken bij hem. het stond hem prachtig
op 16 augustus is hij met een heel mooi dienstje begraven. we hadden alles toen ik nog zwanger was al geregeld, en het was precies zoals ik me had voorgesteld. Echt mooi zoals het bij ons en dus ook hem past. met mooie muziek en al onze dierbaren om ons heen. mijn man heeft iedereen in het dienstje bedankt voor alles en ik zelf heb een brief voor mijn zoon voorgelezen. dat moest ik voor mezelf doen en voor hem. hij zal voor altijd bij ons passen en horen. zijn steen is nu inmiddels geplaatst mijn man heeft dat samen met mijn vader gedaan. het is erg mooi geworden. dat is echt ons plekje waar we als gezin van 4 samen zijn. onze oudste zoon nu 3.8 jaar is een trotse broer! en een lieve broer die af en toe de foto pakt en een verhaaltje gaat vertellen. mijn vraag aan iedere andere moeder die een kindje is verloren, hoe ga je weer verder als het gaat om je liefdesleven weer op te pakken? ik word een beetje panisch van het idee als ik eerlijk ben. niet om de seks zelf maar om het idee dat je van seks kinderen krijgt. weet dat dit belachelijk klinkt maar ik kan daar niet overheen zetten. de prikpil is er wel dus veilig is het wel maar ik vind het zo iets raars nu! is er een andere moeder die daar ook last van had? vind et best een naar probleem! gelukkig is mijn man zo lief om het te accepteren en op niks aan te dringen, maar vind et wel vervelend dat merk aan alles. kan iemand me hierbij helpen met tips of opmerkingen? alvast bedankt groetjes!