Ik ga van forum naar forum helaas... eerst op het forum over "als zwanger worden langer duurt". Toen naar "zwanger" forum en nu helaas... donderdag is de miskraam begonnen.
Ik heb vanaf het begin af aan een slecht voorgevoel gehad, voelde me niet zwanger, noem het vrouwelijke intuïtie. De laatste 2 keren dat ik zo'n voorgevoel had waren toen we stopte met de pil (gevoel; dit gaat niet zomaar lukken) en toen we voor de zoveelste keer in het ziekenhuis uitslagen van onderzoeken zouden krijgen (gevoel: nu zijn mijn uitslagen wel in orde maar die van hem niet). Het klopte elke keer en daarom komt deze miskraam meer als bevestiging van mijn gevoel dan als een verrassing. Moet helaas wel zeggen dat het er niet minder hard door is. Anderen zeiden steeds dat ik mijn voorgevoel moest negeren, dat het angst was. Dus de laatste dagen probeerde ik me positiever op te stellen... tevergeefs helaas.
Donderdag heb ik heel de dag gehuild, gister maar 2 keer en vandaag... ik voel me vooral erg leeg.
Erg veel vriendinnen van mij zijn nu ook zwanger, we zouden allemaal in de zomer bevallen als alles goed ging. En nu... Nu wil ik niet eens denken aan die zomer. Ik vind het idee mijn vriendinnen nu alleen te zien al zo vreselijk moeilijk. Hoe moet ik nu naar hun dikke buiken gaan kijken??? Ik weet het gewoon even niet meer!
Het ergste vind ik nog dat we nu weer vanaf nul moeten beginnen. Ik slikte pillen om een eisprong op te wekken... dat werkte dus gelukkkig. Maar die mag ik nu ook voorlopig niet meer nemen. Alles met de gyn doorgenomen en waarschijnlijk moet ik de komende weken weer zkh in, zkh uit en zou ik over 8 weken pas weer met mijn pillen mogen beginnen! Dat betekend dat ik over 10 weken waarschijnlijk pas weer ovuleer. En dan met mijn vriend zijn lage zaadkwaliteit... argh, straks duurt het weer zo lang!!!
Ik zie het echt even niet meer zitten!
Ik heb vanaf het begin af aan een slecht voorgevoel gehad, voelde me niet zwanger, noem het vrouwelijke intuïtie. De laatste 2 keren dat ik zo'n voorgevoel had waren toen we stopte met de pil (gevoel; dit gaat niet zomaar lukken) en toen we voor de zoveelste keer in het ziekenhuis uitslagen van onderzoeken zouden krijgen (gevoel: nu zijn mijn uitslagen wel in orde maar die van hem niet). Het klopte elke keer en daarom komt deze miskraam meer als bevestiging van mijn gevoel dan als een verrassing. Moet helaas wel zeggen dat het er niet minder hard door is. Anderen zeiden steeds dat ik mijn voorgevoel moest negeren, dat het angst was. Dus de laatste dagen probeerde ik me positiever op te stellen... tevergeefs helaas.
Donderdag heb ik heel de dag gehuild, gister maar 2 keer en vandaag... ik voel me vooral erg leeg.
Erg veel vriendinnen van mij zijn nu ook zwanger, we zouden allemaal in de zomer bevallen als alles goed ging. En nu... Nu wil ik niet eens denken aan die zomer. Ik vind het idee mijn vriendinnen nu alleen te zien al zo vreselijk moeilijk. Hoe moet ik nu naar hun dikke buiken gaan kijken??? Ik weet het gewoon even niet meer!
Het ergste vind ik nog dat we nu weer vanaf nul moeten beginnen. Ik slikte pillen om een eisprong op te wekken... dat werkte dus gelukkkig. Maar die mag ik nu ook voorlopig niet meer nemen. Alles met de gyn doorgenomen en waarschijnlijk moet ik de komende weken weer zkh in, zkh uit en zou ik over 8 weken pas weer met mijn pillen mogen beginnen! Dat betekend dat ik over 10 weken waarschijnlijk pas weer ovuleer. En dan met mijn vriend zijn lage zaadkwaliteit... argh, straks duurt het weer zo lang!!!
Ik zie het echt even niet meer zitten!