En opeens kwam het besef...

A

ANONYMOUS_USERNAME


De hele tijd vragen mensen me hoe het gaat en of ik bang ben voor de bevalling en bladiebla.
"Ach, welnee, het schijnt te kunnen, dus het lukt mij ook wel" zei ik iedere keer stoer.

Nu stond ik gisteren voor de spiegel, over mijn buik te wrijven en mijn kinderwagen te aaien. Ik keek naar de bak van de wandelwagen en stelde me mijn ultraknappe zoontje voor, die daar schattig ligt te kwijlen.
Ik kijk weer in de spiegel en zie het romantische beeld van het bouncende kindje in mijn buik en INEENS denk ik: "Shit, hij moet er ook nog echt uit!""Hoe dan?!"

Het schijnt inderdaad te kunnen, meerdere vrouwen doen het, maar het kwam toch ineens even keihard aan, dat wordt geen pretje...
Natuurlijk gaan we het vergeten/verdringen, maar ik moest toch even slikken...

Nog meer meiden van dit soort "heldere momentjes"?

Natalie

 
Hallo eilatan

Ik ken dat wel heb het zelf ook al gehad ik ben ook de stoere mama die nergens last van heeft en keihard roept dat alles wel goed komt dat het erin is gekomen en er ook weer uit moet maar zich ineens helemaal rot schrok toen ik van de week ineens me buik echt zag bewegen van een schopje en ik ineens dacht het is echttt, er zit echt een baby in me buik :D whahahahaha

En dan ineens een filmpje zie van een bevalling en dan ineens denk maar zo lig ik er ook bij over ongeveer 4 maanden "Helpppppp"

Ik kan er nu wel erg om lachen dat het besef dan ineens komt terwijl je zelf denkt al die tijd enorm bewust ermee te zijn geweest, ik hou het maar op de hormonen ;)




 
hahahaha ja precies maar je hebt het zelf eerst niet eens in de gaten :D

Ook met sommige dingen dat ik gewoon heel dromerig ben schijnt zo te zijn dat me vriend regelmatig hele verhalen verteld en ik antwoord geef maar totaal niet in de gaten heb waar die het nou over heeft :D:D:D soms.........
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan