A
Anoniem
Guest
Hallo allemaal,
wil ff mijn verhaal kwijt, de laatste week is mijn hele wereld op zijn kop gezet!
Ik ben inmiddels 29 wk en 5 dagen zwanger van mijn eerste kleintje.
Tot vorige week verliep de zwangerschap niet vlekkeloos maar, met de kleine
ging alles goed alleen had mamma het zwaar te verduren.
Vorige week donderdag werd ik ineens niet lekker voelde me grieperig
en ben vroeg naar bed gegaan toen ik ineens midden in de nacht wakker werd
met een drukkende zeurende pijn in mijn onderbuik.
Het leek op menstruatie kramp en iets in mijn achterhoofd riep gelijk, Dit gaat fout!!
Vond het niet nodig om de vk te bellen en ben weer in slaap gevallen.
De volgende morgen was het nog niet over. Om 11:35 eindelijk de moed bij elkaar
geschraapt om de vk te bellen. Antwoordapparaat. Alleen bereikbaar voor spoedeisende
verloskundige hulp. En dan maar wikken en wegen. Tja, was het spoedeisend?
Nog maar even aanzien dan. Even de stad in geweest, lopen was verlichtend
en de pijn werd minder. Tot ik weer thuis kwam en er geen houden meer aan was.
Gelijk de vk gebeld en ik kon komen. Ze dacht aan een blaasontsteking maar, voor
de zekerheid even naar de gyn. Ze vertelde me dat ik daar wel antibiotica zou krijgen
en dan lekker naar huis!
Ik naar het ziekenhuis moeder en vriend allebei mee
want spannend vond ik het toch wel.
Daar aangekomen onderzocht door de gyn, zij begon over medicijnen.
Dus ik heel enthousiast! Mooi! Schrijf die antibiotica maar voor dan ga ik snel weer
naar huis!
De gyn riep bijzonder verontwaardigd NAAR HUIS!!?? Jij gaat voorlopig niet naar huis!
Wat bleek, mijn bevalling was begonnen. Ik had weeen en mijn baarmoedermond
was week en zich aan het voorbereiden op ontsluiting!
Alsof de aarde van onder mijn voeten verdween heb ik een half uur liggen huilen van
ongeloof, schrik en vooral angst.
Ik kreeg snel weeen remmers toegediend die ervoor zorgde dat ik helemaal van de
wereld raakte.
Uiteindelijk heb ik een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen en gelukkig zijn de weeen gestopt.
Ik slik nog steeds weeen remmers en merk dat zodra ze uitgewerkt raken mijn baarmoeder onrustig word en begint samen te trekken. Lig dus nu al sinds vrijdag
plat.
We hopen dat die kleine murmel nog ff blijft zitten want hoe nieuwsgierig ik ook ben
naar wat hij of zij wordt en hoe hij eruit gaat zien, zo nieuwsgierig ben ik ook weer niet!
Moest het even kwijt.
Thanks
Groetjes Sheena
29 weken en 5 dagen
wil ff mijn verhaal kwijt, de laatste week is mijn hele wereld op zijn kop gezet!
Ik ben inmiddels 29 wk en 5 dagen zwanger van mijn eerste kleintje.
Tot vorige week verliep de zwangerschap niet vlekkeloos maar, met de kleine
ging alles goed alleen had mamma het zwaar te verduren.
Vorige week donderdag werd ik ineens niet lekker voelde me grieperig
en ben vroeg naar bed gegaan toen ik ineens midden in de nacht wakker werd
met een drukkende zeurende pijn in mijn onderbuik.
Het leek op menstruatie kramp en iets in mijn achterhoofd riep gelijk, Dit gaat fout!!
Vond het niet nodig om de vk te bellen en ben weer in slaap gevallen.
De volgende morgen was het nog niet over. Om 11:35 eindelijk de moed bij elkaar
geschraapt om de vk te bellen. Antwoordapparaat. Alleen bereikbaar voor spoedeisende
verloskundige hulp. En dan maar wikken en wegen. Tja, was het spoedeisend?
Nog maar even aanzien dan. Even de stad in geweest, lopen was verlichtend
en de pijn werd minder. Tot ik weer thuis kwam en er geen houden meer aan was.
Gelijk de vk gebeld en ik kon komen. Ze dacht aan een blaasontsteking maar, voor
de zekerheid even naar de gyn. Ze vertelde me dat ik daar wel antibiotica zou krijgen
en dan lekker naar huis!
Ik naar het ziekenhuis moeder en vriend allebei mee
want spannend vond ik het toch wel.
Daar aangekomen onderzocht door de gyn, zij begon over medicijnen.
Dus ik heel enthousiast! Mooi! Schrijf die antibiotica maar voor dan ga ik snel weer
naar huis!
De gyn riep bijzonder verontwaardigd NAAR HUIS!!?? Jij gaat voorlopig niet naar huis!
Wat bleek, mijn bevalling was begonnen. Ik had weeen en mijn baarmoedermond
was week en zich aan het voorbereiden op ontsluiting!
Alsof de aarde van onder mijn voeten verdween heb ik een half uur liggen huilen van
ongeloof, schrik en vooral angst.
Ik kreeg snel weeen remmers toegediend die ervoor zorgde dat ik helemaal van de
wereld raakte.
Uiteindelijk heb ik een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen en gelukkig zijn de weeen gestopt.
Ik slik nog steeds weeen remmers en merk dat zodra ze uitgewerkt raken mijn baarmoeder onrustig word en begint samen te trekken. Lig dus nu al sinds vrijdag
plat.
We hopen dat die kleine murmel nog ff blijft zitten want hoe nieuwsgierig ik ook ben
naar wat hij of zij wordt en hoe hij eruit gaat zien, zo nieuwsgierig ben ik ook weer niet!
Moest het even kwijt.
Thanks
Groetjes Sheena
29 weken en 5 dagen