Lieve allemaal,
Heel erg bedankt voor jullie bemoedigende berichtjes!!
Mijn gelukje bij al mijn ongeluk: ik zou 5 dagen in de week werken, dus er is ook 5 dagen in de week opvang voor Christian. Ik sta er de meeste dagen niet zo alleen voor als sommige van jullie misschien dachten. Ik probeer dus al weken bij te tanken, maar ik kan gewoon niet slapen door de jeuk! Ik heb gelegenheid genoeg, maar het lukt gewoon niet...
Ik ben er nu ook achter dat er nog wel iets meer steekt achter mijn ellendige gevoelens. Het is nu pas tot mij doorgedrongen dat ik al een jaar (!) gewoon niet mezelf ben en allerlei lichamelijke klachten ervaar. Eerst een zware zwangerschap met veel ongemakken (misselijk, erg vermoeid, zuurbranden, veel pijn bekken/rug, slecht slapen), waardoor werken heel zwaar werd en met 25 weken onmogelijk. Ik ben toen in oktober 2006 in de ziektewet beland. Zo anders dan ik me had voorgesteld... Grote teleurstelling nr 1.
Daarna de kraamtijd, wennen aan zo'n kleintje, hectische en rommelige nachten, borstvoeding geven met alle hormonen, Christian die de borst niet kon pakken (toch ook wel een flinke teleurstelling, achteraf gezien), het eindeloze kolven van alle voedingen, aanhoudende bekkenpijn. Ook emotioneel een zware periode. (ook heel leuk natuurlijk, maar niet echt ontspannend)
En de week dat mijn BV afbouw (en me verheug op de voordelen, de vrijheid) beginnen de galsteenaanvallen, dagelijks. En de dag dat ik klaar ben BV, begint de jeuk, die vreselijk jeuk waar ik nu al bijna 6 weken onder lijdt... En ik kan niet werken, ik mis 2 verplichte stages van mijn opleiding. Teleurstelling, teleurstelling... En dan die ellendige huwelijksdag! De druppel!
En dan kan ik het niet helpen dat ik me zorgen maak over de nabije toekomst. Ik moet op 1 oktober dit jaar mijn opleiding in Maastricht vervolgen, dus moeten we verhuizen. (heb ik een hekel aan!) We moeten deze zomer dus flink aan de slag. Huidig apartement verkopen, nieuwe woonruimte zoeken, nieuwe kinderopvang etc. En door al de problemen hebben we nog nauwelijks een stap in die richting gezet. Komt dus erg op mij af...
Vandaag opnieuw bij de arts geweest. De bloedwaarde waar ik geel van ben is iets gezakt, maar de anderen zijn weer omhoog gesprongen. Hij begreep daar helemaal niets van (en ik ook niet). Hij vond het ook een tegenvaller dat ik opnieuw zo'n aanval had gehad. Nu moet ik meteen bellen en bloedprikken bij de volgende aanval. Hij begon zelfs dat hij misschien nog een keer die ingreep aan de galwegen moest doen... Brr! Maar op dit moment alleen nog afwachten, afwachten...
Groetjes, Karin
Heel erg bedankt voor jullie bemoedigende berichtjes!!
Mijn gelukje bij al mijn ongeluk: ik zou 5 dagen in de week werken, dus er is ook 5 dagen in de week opvang voor Christian. Ik sta er de meeste dagen niet zo alleen voor als sommige van jullie misschien dachten. Ik probeer dus al weken bij te tanken, maar ik kan gewoon niet slapen door de jeuk! Ik heb gelegenheid genoeg, maar het lukt gewoon niet...
Ik ben er nu ook achter dat er nog wel iets meer steekt achter mijn ellendige gevoelens. Het is nu pas tot mij doorgedrongen dat ik al een jaar (!) gewoon niet mezelf ben en allerlei lichamelijke klachten ervaar. Eerst een zware zwangerschap met veel ongemakken (misselijk, erg vermoeid, zuurbranden, veel pijn bekken/rug, slecht slapen), waardoor werken heel zwaar werd en met 25 weken onmogelijk. Ik ben toen in oktober 2006 in de ziektewet beland. Zo anders dan ik me had voorgesteld... Grote teleurstelling nr 1.
Daarna de kraamtijd, wennen aan zo'n kleintje, hectische en rommelige nachten, borstvoeding geven met alle hormonen, Christian die de borst niet kon pakken (toch ook wel een flinke teleurstelling, achteraf gezien), het eindeloze kolven van alle voedingen, aanhoudende bekkenpijn. Ook emotioneel een zware periode. (ook heel leuk natuurlijk, maar niet echt ontspannend)
En de week dat mijn BV afbouw (en me verheug op de voordelen, de vrijheid) beginnen de galsteenaanvallen, dagelijks. En de dag dat ik klaar ben BV, begint de jeuk, die vreselijk jeuk waar ik nu al bijna 6 weken onder lijdt... En ik kan niet werken, ik mis 2 verplichte stages van mijn opleiding. Teleurstelling, teleurstelling... En dan die ellendige huwelijksdag! De druppel!
En dan kan ik het niet helpen dat ik me zorgen maak over de nabije toekomst. Ik moet op 1 oktober dit jaar mijn opleiding in Maastricht vervolgen, dus moeten we verhuizen. (heb ik een hekel aan!) We moeten deze zomer dus flink aan de slag. Huidig apartement verkopen, nieuwe woonruimte zoeken, nieuwe kinderopvang etc. En door al de problemen hebben we nog nauwelijks een stap in die richting gezet. Komt dus erg op mij af...
Vandaag opnieuw bij de arts geweest. De bloedwaarde waar ik geel van ben is iets gezakt, maar de anderen zijn weer omhoog gesprongen. Hij begreep daar helemaal niets van (en ik ook niet). Hij vond het ook een tegenvaller dat ik opnieuw zo'n aanval had gehad. Nu moet ik meteen bellen en bloedprikken bij de volgende aanval. Hij begon zelfs dat hij misschien nog een keer die ingreep aan de galwegen moest doen... Brr! Maar op dit moment alleen nog afwachten, afwachten...
Groetjes, Karin