Eng

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi, zal ik eens heel eerlijk zijn?
Eigenlijk vind ik het doodeng dat er over een aantal weken zo'n klein ding in ons leven komt waar we voor mogen/moeten zorgen. Het is niet zozeer de bevalling waar ik tegenop zie, maar meer alles wat er bij het opvoeden komt kijken. Ik dacht er klaar voor te zijn, maar nu het zo dichtbij komt ga ik aan alles, en vooral aan mezelf, twijfelen. Laatst zag ik een nichtje van me met haar baby van een paar weken. Ik durfde het niet eens vast te houden, doodeng, zo enorm klein.
Volgens mij krijg ik wat last van faalangst of zo.
HELLUP.
Groetjes
Audrey
 
Jezelf niet zo zenuwachtig maken, voordat ik mijn eerste kreeg had ik nog nooit een luier verschoond. Ik was ook vreselij bang dat ik alles verkeerd zou doen, maar zodra je je baby in je armen hebt verdwijnt dat en gaat het gewoon vanzelf, en natuurlijk heb je wel eens wat vragen en twijffels, maar daar heb je de kraamhulp en eventuele familie voor.
Gewoon genieten van de laatste weken, en je niet te druk maken, daar heb je niks aan!!!

sterkte, groetjes Angela
 
Hoi Audrey,

Angela heeft gelijk. Je moet jezelf niet zo zenuwachtig maken, maar ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Voor mijn eerste geboren werd had ik zelfs nog nooit een baby vastgehouden en kreeg ik ook de faal-kriebels vlak voor ze geboren werd. Ik hield me ook helemaal vast aan de kraamhulp en vond het doodeng dat ze op een gegeven moment zei dat ik het toen alleen moest doen. Heel eng vond ik het en heb mijn moeder echt platgebeld, hihi.
Maar nu ben ik 4,5 jaar verder en 38 weken zwanger van de tweede, maar heb weer die faal-kriebels hoor.
Ik wil de baby heel graag, maar ga me nu ineens afvragen of we er wel goed aan hebben gedaan, want zo'n klein mensje is zo kwetsbaar en er kan van alles mee gebeuren.
Wat als ik nu niet meer weet hoe het moet? Wat als het zwaarder is dan ik dacht? Gaat het deze keer met opvoeden ook wel goed? En hoe combineer en regel ik alles nu met 2 kinderen?
Die vragen gieren sinds een week of 2 ook door mijn hoofd, maar denk dat dat erbij hoort. Je mag jezelf best afvragen, denk ik, of je er wel tegen opgewassen bent, want het is ook niet niks, maar het meeste gaat vanzelf, dat is het magische moederinstinct.
In het begin van een (eerste) zwangerschap zie je denk ook alleen de leuke dingen met zo'n lieve kleine baby, maar op een gegeven moment ga je dingen zien die ook wel heel eng lijken.
Ik denk dat het heel normaal is, maar probeer er wel ontspannen mee om te gaan anders maak je jezelf wijs dat je het niet zou kunnen en dat is onzin.
Dat verpest ook je laatste weken zwangerschap en laat je de leuke dingen vergeten.

Veel sterkte!!

Groetjes Miriam
 
Hoi Audrey,
Hoewel ik niet uit ervaring kan spreken, lijkt het me juist op het eind vrij normaal dat je twijfels en angst hebt. het is ook niet niks: een baby.
Maar juist door deze gedachten gaat alles dadelijk helemaal vanzelf. me lijkt dat als je je kindje voor het eerst ECHT ziet, je helemaal hoteldebotel/ verliefd word. en dat jullie het met z'n 3-tjes het wel gaan redden. iedereen is in het begin toch onhandig ? zoiets went heus wel, daar moet je maar een beetje op vertrouwen. zou jij echt de enige moeder zijn die dat niet zou kunnen ? TUURLIJK niet. Ik weet zeker dat ook jij een fantastische toegewijde mama word van je kindje ! Zoiets is en gaat (neem ik aan) heel natuurlijk.
Ik word er wel een beetje jaloers van, want jij kan je kleintje al bijna in je armen sluiten terwijl ik nog een half jaartje moet wachten ;-) (hahaha) veel succes verder ! veel liefs merel+
 
Audrey,
Ik krijg exact hetzelfde, bij mij is het over 6 weken zover. Maar een vriendin van mij zei dat het er juist een beetje bijhoort dat je dat soort gevoelens krijgt, dat je een extra soort beschermingsinstinct ontwikkelt. Of het wel of niet waar is weet ik niet, maar het staat vast dat je niet de enige bent en dat het niet vreemd is om dat soort gevoelens te hebben. Mij hielp die gedachte wel enigszins. Veel succes en geniet straks van je kabouter.
 
Hoi. Het is vrij normaal hoor. Die gevoelens, dat komt omdat je niet weet wat je te wachten staat. Ik had inderdaad ook nog nooit een luier verschoond, was altijd bang als ik bij mijn zusje was om baby vast te houden. Laat staat te helpen om de kleine in bad te doen. Maar die twijfels zijn echt weg als je je kleine in je handen hebt. Je wilt niets lievers, dan vast houden en aanraken. Tuurlijk zijn sommige dingen ook nog eng, maar daar is je kraam hulp voor. Die helpt je met het in bad doen en aankleden enz en langzaam wen je er gewoon aan. succes anne
 
Hai Audrey,

Dat je die gevoelens hebt is inderdaad logisch en ze zijn terecht ook vind ik. Het is heel spannend de eerste tijd dat je moeder bent omdat je elkaar (moeder en kind) moet leren kennen en je de gebruiksaanwijzing nu eenmaal niet bij je baby geleverd krijgt.

Ik had me helemaal niets voorgesteld bij het moederschap, gewoon om mezelf te beschermen tegen al te 'roze' gedachten en dat is maar goed ook want ik vind het rete zwaar allemaal.

De eerste weken liep ik vaak huilend door het huis omdat ik niet wist wat ik moest doen allemaal om het mijn kindje naar de zin te maken. Hij had erge buikkramp en reflux waardoor hij enorm overgaf. Ik was de hele dag aan het voeden, aan het dweilen (kots van de vloer) en aan het wassen want hij braakte alles onder en ik verschoonde hem en zijn bed soms wel 3 x per dag.

Nu zeg ik niet dat jij het ook zo zwaar gaat krijgen want gelukkig is ieder kind anders maar laat je niet te veel wegzweven op de roze wolk die je zo erg wordt aangepraat overal en door (bijna) iedereen want dat valt in de praktijk erg tegen.

Ik werd af en toe bijna gek van onzekerheid als mijn baby huilde en dan spreek je mensen die zeggen dat hun kind 'nooit' huilt. En dan voel je je nog extra een sukkel van een moeder terwijl ik geleerd heb intussen dat mensen die zeggen dat hun kind 'nooit' huilde, liegen dat ze barsten want alle kinderen huilen. Het is de enige manier waarop ze met je kunnen communiceren. Het ene kind huilt alleen vaker dan het andere kind, dat is het enige verschil.

Als je daar dus af en toe gek van wordt is dat niks om je schuldig over te voelen. Het IS ook gewoon heel vervelend. Je wilt het zo goed mogelijk doen en huilen is een soort falen voor veel moeders terwijl dat echt niet zo is.

Schaam je dus niet als je niet meteen overvallen wordt door het geweldige moedergevoel als je baby net geboren is en als je je geen raad weet onthou dan dat je daarin niet alleen bent. Veel jonge moeders zijn radeloos de eerste tijd na de geboorte maar gelukkig vergeten mensen dat soort dingen na verloop van tijd. Toen ik mijn moeder vroeg of ik 36 jaar geleden veel huilde of lastig was wist ze dat oprecht niet meer. Ik denk het niet zei ze, er is dus hoop, ook al vind je het nu nog zo eng. Laat je in ieder geval niets aanpraten is mijn advies en schaam je niet als je het nog steeds eng vind als je kindje er is!

Liefs
 
Hoi,
Kan je heel goed begrijpen hoor. Het is ook niet niets!
Ben zelf sinds 1 maart mama van een prachtige dochter. Pfffff....dat is wat hoor moeder zijn. Ben dolgelukkig met mijn dochter, maar moet eerlijk bekennen dat ze inmiddels iets groter is. Ga mijn dochter steeds beter leren kennen. In het begin dacht ik echt dat ik het nooooooit zou leren, dat ik d'r niet zou herkennen/ wat betekenen welke huiltjes/genoeg eten/krampjes en noem het maar op...Gelukkig heb je kraamhulp en als het goed is gaat zij je heel goed helpen. Gewoon aangeven dat ze er helemaal voor jou en je kindje is. Maar vooral......volg je eigen "moedergevoel" maar. Mijn ervaring is dat dat vaak gewoon goed is. En pech..dan doe je misschien iets niet helemaal goed..lekker belangrijk..dat weet jouw kindje toch niet. Als je maar van je kindje geniet, er gek mee bent, knuffelt en vooral heeel veel liefde geeft, dan komt het allemaal goed hoor. En reken maar dat je dan gaat genieten als ze beginnen te lachen. Ik heb zelf de 1e dag toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis voeding gegeven, alleen vergeten op te warmen. Pff.ik was helemaal in de stress..Geeft niets, van fouten kun je leren.
Kom op hoor. Iedere moeder is onzeker! Geeft niets, dit is een teken van jouw liefde voor je kindje omdat je het goed wilt doen!
Goede bevalling toegewenst en voor straks, heel veel geluk met de kleine.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan