erfelijkheidsonderzoek

[Anoniem]

Hoi,

Ik ben leen en ben 25 jaar oud. Ik ben pas gestopt met de pil, dus het wachten is begonen. Nu is mijn vraag aan jullie of er mensen zijn die ook een erfelijkheidsonderzoek hebben laten doen of er ook nog mee bezig zijn, wat zijn jullie ervaringen.

Ik ben er zelf mee bezig uit te zoeken hoe groot de kans is dat ik autistische kinderen krijg en of dat de hersen aandoening van m'n vader erfelijk is. Ik heb 2 autistiche broertje (normaal begaafd) Ik heb gezien wat voor elende het met zich mee brengt. Ik wil graag kinderen maar als het een gezin zo kan beinvloeden weet ik niet of ik een groot gezin wil etc.. Er zijn geen mensen in mijn omgeving die hier iets van weten en ervaringen mee hebben.

 

[Anoniem]

Hoi!

Wat een vervelende situatie. Helaas kan ik je er ook niet bij helpen.
Maar waarom ga je niet naar je huisarts, en laat je je doorverwijzen ofzo...? Of informeer bij zo'n vereninging (voor autisme ofzo...) daar kunnen ze je vast meer vertellen.
Kan me voorstellen dat je er zoveel mogelijk over wilt weten!

Succes ermee!!

Groetjes Jammie

 

[Anoniem]

Hoi Leen,
Heb je als eens geïnformeerd bij Freya? Zij doen erfelijkheids onderzoek, je kan daar per e-mail je vraag stellen. Krijgt ook vrij snel antwoord.
Het proberen waard. Volgens mij is hun adres www.freya.nl.
Groeten Anne

 

[Anoniem]

Hoi,

Ik heb bij de erasmusuniversiteit te Rotterdam al een erfelijkheids onderzoek lopen maar ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die hier ervaring mee hebben en ook evt. hun keuze van kinderen krijgen en/of de grote van het gezin hiervanaf laten hebben hangen.

 

[Anoniem]

hoi leen
ik heb een aantal jaren geleden bij het VU een genetisch onderzoek laten doen. De jongste van mijn zusje bleek een erfelijke, dodelijke stofwisselingsziekte te hebben. Mijn zusje bleek draagster te zijn waardoor mijn moeder, overige zusjes en ik ook voor onderzoek in aanmerking kwamen. Alhoewel de rest van ons allemaal al kinderen hadden, gelukkig gezond, twijfelden we enorm. Met 50 procent kans op het doorgeven van die ziekte, wisten we niet of we gewoon enorm veel geluk hadden gehad, of dat wij geen draagster bleken te zijn. Dit laatste was ook belangrijk voor onze dochters weer. zodra wij dat afwijkende gen bleken te hebben, konden die meiden ook voor onderzoek gaan. Gelukkig bleek verder niemand dat afwijkende gen te hebben.

In 2003, toen ik zwanger was van mijn huidige echtgenoot heb ik wel een vlokkentest laten doen. Nu was mijn leeftijd aanleiding. Kans op chromosomenafwijking neemt na je 36 behoorlijk toe, en ik wilde samen met mijn wederhelft (die nog geen kinderen had) graag een kindje proberen op de wereld te zetten. Maar niet tegen elke prijs.

Ook ik heb van dichtbij meegemaakt hoe enorm veel invloed een kind met handicap heeft op de rest van het gezin. (Mijn neefje raakte in de loop van zijn korte leventje zowel lichamelijk als ook geestelijk zwaar gehandicapt)

Door de mogelijkheden die er nu zijn om diverse onderzoeken te doen, heb ik het (toen al 40 jaar) aangedurfd. Echter de eerste zwangerschap eindigde in een miskraam, de 2e in een abortus (dus slechte uitslag), maar de 3e gelukkig bleek wel goed te zijn. We hebben nu een prachtige dochter van bijna 10 maanden nu, en we proberen het weer. Uiteraard gaan die onderzoeken, stress rond de wel of niet goede uitslag, mogelijke abortus en  noem maar op je niet in de koude kleren zitten. Ik ben enorm blij dat dit tegenwoordig kan. Maar heb ook enorm veel respect voor mensen die zo'n zwangerschap wel doorzetten en het kind met liefde omringen. Voor de mensen die het gewoon overkomt is er geen keus. Het is je kind en daar hou je van. Maar ik ben blij dat ik een keus heb kunnen maken. Nogmaals, het is niet makkelijk. Maar uiteindelijk is het voor ons wel alles waard geweest.

Dus hoe je ook verder ga in de toekomst, je zult heel veel sterkte nodig hebben. En ik kan alleen maar zeggen, denk goed om jezelf. Als het uiteindelijk teveel wordt allemaal, stop dan. Tijdelijk of definitief, maar neem het jezelf nooit kwalijk.

Anita