Hallo allemaal,
Ik ben niet zo vaak aanwezig op dit forum maar wil toch nu graag mijn verhaal kwijt (met tranen in mijn ogen)....
Na een onbezorgde vakantie ging ik afgelopen dinsdag 9 september voor een reguliere controle naar de VK. Ik zou op 11 september 19 weken zwanger zijn... De VK kon geen hartslag vinden en adviseerde mij direct naar het ziekenhuis te gaan. Geschrokken, maar niet ongerust, we hadden tenslotte een prima 12 weken echo gehad en met 15 weken bij de VK duidelijk het hartje gehoord, ging ik met mijn man naar het ziekenhuis... Maar op de echo werd het voor mij ongelofelijke duidelijk, het was heel stil en ik zag meteen dat er geen hartslag meer was in het kindje.... Een droom viel in duigen, verlof, de uitgerekende datum 5 feb 2009, een derde kindje aan tafel, dat alles was, in ieder geval voorlopig, in 1 seconde voorbij... Metingen lieten zien dat het kindje maar de grootte had van een foetus van 14 weken, maar toch heb ik met 15 weken het hartje nog duidelijk gehoord en op vakantie het kindje voor het eerst gevoeld, dat weet ik zeker na twee gezonde kinderen gekregen te hebben... Dus waarschijnlijk is het kindje een groeiachterstand gaan opbouwen vanaf de 13 de week en uiteindelijk rond 16-17 weken overleden...
Op woensdag 10 september 2009 om 23.47 uur ben ik in het ziekenhuis bevallen van een heel klein, compleet kindje met alles erop en eraan, van 13 cm groot en 40 gram zwaar... We hebben het bekeken, geaaid en een kusje gegeven om het vervolgens mee te geven aan de verloskundige. We laten het kindje onderzoeken, misschien komt er niets uit, misschien wel, maar in ieder geval wordt het geslacht vastgelegd, dat was uiterlijk nog niet te zien...
Op donderdag zijn we weer thuis gekomen en nu pas dringt het geheel een beetje tot me door, het is allemaal zo snel gegaan, een week geleden was ik nog in blijde verwachting van een derde kindje en nu is er niks meer... Lichamelijk gaat het gelukkig prima, emotioneel met pieken en dalen... We zien het wel en laten alle emoties maar over ons heen komen... Hopenlijk brengt de toekomst weer zon en wellicht alsnog een gezond derde kindje voor ons...
Iedereen heel veel succes en geluk de komende maanden....
franka
Ik ben niet zo vaak aanwezig op dit forum maar wil toch nu graag mijn verhaal kwijt (met tranen in mijn ogen)....
Na een onbezorgde vakantie ging ik afgelopen dinsdag 9 september voor een reguliere controle naar de VK. Ik zou op 11 september 19 weken zwanger zijn... De VK kon geen hartslag vinden en adviseerde mij direct naar het ziekenhuis te gaan. Geschrokken, maar niet ongerust, we hadden tenslotte een prima 12 weken echo gehad en met 15 weken bij de VK duidelijk het hartje gehoord, ging ik met mijn man naar het ziekenhuis... Maar op de echo werd het voor mij ongelofelijke duidelijk, het was heel stil en ik zag meteen dat er geen hartslag meer was in het kindje.... Een droom viel in duigen, verlof, de uitgerekende datum 5 feb 2009, een derde kindje aan tafel, dat alles was, in ieder geval voorlopig, in 1 seconde voorbij... Metingen lieten zien dat het kindje maar de grootte had van een foetus van 14 weken, maar toch heb ik met 15 weken het hartje nog duidelijk gehoord en op vakantie het kindje voor het eerst gevoeld, dat weet ik zeker na twee gezonde kinderen gekregen te hebben... Dus waarschijnlijk is het kindje een groeiachterstand gaan opbouwen vanaf de 13 de week en uiteindelijk rond 16-17 weken overleden...
Op woensdag 10 september 2009 om 23.47 uur ben ik in het ziekenhuis bevallen van een heel klein, compleet kindje met alles erop en eraan, van 13 cm groot en 40 gram zwaar... We hebben het bekeken, geaaid en een kusje gegeven om het vervolgens mee te geven aan de verloskundige. We laten het kindje onderzoeken, misschien komt er niets uit, misschien wel, maar in ieder geval wordt het geslacht vastgelegd, dat was uiterlijk nog niet te zien...
Op donderdag zijn we weer thuis gekomen en nu pas dringt het geheel een beetje tot me door, het is allemaal zo snel gegaan, een week geleden was ik nog in blijde verwachting van een derde kindje en nu is er niks meer... Lichamelijk gaat het gelukkig prima, emotioneel met pieken en dalen... We zien het wel en laten alle emoties maar over ons heen komen... Hopenlijk brengt de toekomst weer zon en wellicht alsnog een gezond derde kindje voor ons...
Iedereen heel veel succes en geluk de komende maanden....
franka