Erge stress om huilend kind

Hoi,Ik heb een zoon van 6 en een dochter van 3 waar ik heel gelukkig mee ben.. ze zijn mijn alles. Nu hebben mijn beide kinderen een pittig karakter en laten het ook zeker horen als ze het ergens niet mee eens zijn.En laat het nu ook eens zo zijn dat wij een buurvrouw hebben die niet helemaal 100% is (borderline oid) wij wonen al 13 jaar naast haar dus we kennen haar heel goed. Ze kan niet goed met mensen omgaan en zoekt altijd dingen op om problemen te veroorzaken. Eerst deed ze dat bij onze andere buren waar ze ons in wilde betrekken. Ik heb toen aangegeven daar niet bij betrokken te willen worden. Dat had ik dus niet moeten doen want toen waren wij aan de beurt. Vorig jaar januari hadden wij ineens politie op de stoep staan. Ze hadden een melding gekregen van onze buurvrouw dat wij onze zoon mishandelden. Nou verschrikkelijk! Ik was er helemaal kapot van, ook onze zoon was in de kamer en die schrok zich wezenloos dat er ineens politie in huis stond. Ze hebben toen vrijwel meteen geconstateerd dat er niks aan de hand ik bij ons thuis. Ik heb meerdere goede gesprekken gehad met de desbetreffende agent. Ze hebben nu uiteindelijk in het dossier gezet dat ze de meldingen van de buurvrouw niet meer serieus nemen. Dus voor hun was het afgehandeld..Maar voor mij niet.. ik ben daar zo van geschrokken dat het een groot deel van mijn zekerheid als moeder heeft weg genomen. Ik raak nu ruim een jaar later helemaal in de stress als mijn kinderen boos worden of heel hard huilen. Net ook, mijn zoon was erg vervelend. En na meerdere keren waarschuwen en niet luisteren heb ik hem naar boven gebracht. Ik heb gezegd je gaat douchen en naar bed. Nou hij krijst dan alles bij elkaar. Uiteindelijk ligt hij nu rustig op bed te slapen en is er niks meer aan de hand maar ik zit nu helemaal gestrest op de bank. Dan ben ik toch weer bang dat ze weer op de stoep komen te staan.. ik weet helemaal niet wat ik wil met dit verhaal maar ik voel me echt vreselijk op dit soort momenten
 
Heel begrijpelijk.
Maar kleine kinderen voelen jouw stress ook aan, en dat maakt het ook weer erger.

Ademhalingsoefeningen zouden wellicht kunnen helpen. Met de voeten onder de heupen rechtop staan. Handen op de heupen. En ademhalen naar je navel. Rustig en diep, een aantal keer na elkaar.

Kleine kinderen schreeuwen nu eenmaal weleens de boel bij elkaar.

Ik ken wel iemand die daarbij ook aan mishandeling dacht, toen ze het hoorde bij de buren. Geen idee of ze gelijk had, het gebeurde nooit wanneer ik daar was. Maar zij en haar kinderen waren zelf ook mishandeld door de vader van haar kinderen. Dus ze was daar behoorlijk alert op.

Wat ik merk dat helpt wanneer mijn dochter in een zeer onredelijke huil en schreeuw bui is, is haar knuffelen. Het gaat meestal om oververmoeidheid.
Als ze hyper is, helpt youtube kids kijken, om weer gewoon rustig te worden.
 
Wat rot om te horen.
Je merkt na dit gebeuren erge stress en onzekerheid bij jezelf.
Weet je, in principe kan zoiets gewoon traumatisch hebben doorgewerkt bij je. Je zou misschien in eerste instantie hier helemaal niet aan denken, maar toch kan het wel degelijk.
Je kunt ervoor naar een psycholoog. De gebeurtenis heeft nl erg veel effekt op je leven en beperkt je erg in je dagelijks funktioneren.
De therapeut kan met je bekijken wat je zou kunnen helpen. Als je misschien PTSS ( post traumatisch stress syndroom) hebt opgelopen kunnen ze kijken qua behandeling. EMDR wordt veelvuldig gebruikt en kan veel mensen helpen.
 
Beste Jorien, wat heftig dat je dit hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat het voelt alsof je continu op scherp staat, terwijl je gewoon je best doet als ouder. Ook kan ik me voorstellen dat het super vermoeiend is als je het gevoel hebt dat je continu in de gaten wordt gehouden. Zelf als ik in deze situatie zou zitten zou deze valse melding bij mij ook grote schrik hebben gebracht. Fijn dat de politie destijds heeft ingezien dat er niets aan de hand is, maar voor jou blijft natuurlijk de angst dat het weer kan gebeuren. Misschien helpt het om een gesprek aan te gaan met de huisarts zodat je mogelijk een gesprek kan krijgen met een psycholoog of coach die jou verder kan helpen. Niet omdat je iets fout doet, maar om je weer wat meer zelfvertrouwen te geven en tools te geven hoe je om kunt gaan tijdens bepaalde stressmomenten. Als je kinderen pittig zijn, betekent dat niet dat jij het niet goed doet. Je kinderen hebben grenzen nodig, net zoals je nu bij je zoon hebt aangegeven, en dat is oké. Probeer jezelf na zulke momenten ook even goed rust te gunnen.

Ik heb hierbij nog wat artikelen waar je je mogelijk al iets zelfverzekerder door kan gaan voelen :)
97% van de ouders is onzeker over de opvoeding en nee dat is niet erg:
Informatie over opvoedstijlen:

Boeken over ouderschap waar je écht wat aan hebt:

Ik hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen en dat je meer rust kan gaan vinden.

-Jetske
 
Terug
Bovenaan