Ik had helaas geen keuze...
Na 28 uur weeen mocht ik eindelijk gaan persen maar bleek mijn dochter, niet goed ingedaald, ook nog eens scheef te liggen. Dus werd de keuze gemaakt voor een keizersnede.
De ruggenprik is met haast gezet, aangezien ik bijna continu persweeen had. Waarschijnlijk dat het daarom niet goed is gezet, de verdoving kwam tot mijn heupen en moest tot de borst komen. Gelukkig was ik helder genoeg om aan te geven dat ik nog steeds gevoel in mijn buik had voordat ze begonnen met snijden.
Enige optie die dan nog over is: volledige narcose. Mijn man mocht er dan niet meer bij zijn en hij werd meteen weggeleid. (Mocht dit je overkomen: eis een moment om even afscheid te nemen. Die tijd werd ons niet gegund en dat heeft dat moment voor ons beide best traumatisch gemaakt.) Ik was volledig in paniek, maar ook snel weg door de narcose die al werd toegediend.
Ik ben totaal 2 uur weg geweest en moest ook nog bijkomen op de MC omdat ik teveel bloed had verloren. Dus heb de eerste momenten van geboorte, huid-op-huid contact e.d. gemist. Nu, een maand later, vind ik dit nog steeds heel moeilijk om te accepteren.
Maar achteraf gezien: mijn man heeft alles kunnen zien vanachter een raam en heeft onze dochter geen moment uit het oog verloren. Hij heeft de navelstreng (symoblisch) doorgeknipt, was bij elke nacontrole aanwezig om haar gerust te stellen en heeft ruim een uur met haar op zijn borst huid-ophuid contact gehad. Op de momenten dat ik er dus even niet was heeft hij alles overgenomen. Daar ben ik hem echt enorm dankbaar voor.
Met ons meisje was ook niets aan de hand. Helemaal gezond en ze heeft niets meegekregen van de zware bevalling en narcose. En dat is toch wel het belangrijkste na de bevalling.
Borstvoeding geven kon voor mij pas na ruim 12 uur omdat de narcose en pijnstilling nog uit mijn lichaam moest wegtrekken. Maar toen het eenmaal mocht hapte ze meteen goed en heb ik sindsdien ook helemaal geen problemen met voeden ervaren.
Achteraf ging alles dus alleen maar goed. Ook mijn eigen herstel. Wel zal ik nog even tijd nodig hebben om te verwerken hoe de bevalling is verlopen. Maar ook daarin vind ik al steeds meer rust. Nu kan ik gewoon genieten van mijn prachtige dochter, die al vlak na haar geboorte haar eerste glimlachjes gaf. Die eerste lach was het mooiste geschenk.
