Lieve mede ouders,
Jullie kunnen me kennen uit reacties vanuit topics met dit onderwerp. Mijn kleine meisje is nu bijna 10 wk. De eerste 8 weken waren een regelrechte nachtmerrie. In haar eerste week begonnen de krijsaanvallen, deze duurde een paar uur en waren ontzettend heftig. Dit liep binnen een week al op naar 16 uur op een dag, op het ergst zelfs 20 uur!! Aan 1 stuk door krijsen, overstrekken, onrust. Ze leek heftige pijn te hebben. Om het verhaal kort te houden ben ik alle adviezen af gaan lopen. CB zei dat dit gewoon haar persoonlijkheid was, en dat ik moest inbakeren en rust en regelmaat toe moest passen. Probeer jij maar eens een kind neer te leggen met heftige pijn... maar ach ja.. Dat had ze volgens hun niet. Osteopaten (3 stuks bezocht, allen konden er niet veel mee), draagdoeken (sprong ze uit), Cinnababy druppels (want het zouden buikkrampen zijn). Een nazi rooster waarin ik haar moest laten huilen. Alle soorten babymiddeltjes, truukjes en noem het maar op werden hier met liefde ontvangen en uitgeprobeerd.. Maar niks werkte, het leek zelfs alleen maar erger en erger te worden. Uiteindelijk is ze opgenomen in het ziekenhuis, hier is ze eigenlijk meer geparkeerd. Ze zou geobserveerd worden (gebeurde niet), er zou gekeken worden naar wat ze mankeerde (gebeurde niet), en er zou gekeken worden of ze echt daadwerkelijk pijn had (gebeurde niet). Het enige wat gebeurde was maatschappelijk werk die continu in mijn nek hijgde om uit te sluiten of ik niet helemaal 100% was (bleek niet het geval). Voor de vorm kwam er een fysio en een lactatie deskundige bij. Omdat ze ook refluxklachten vertoonde kreeg ze een maagbeschermertje en hoppa weer naar huis. In het ziekenhuis hadden ze tegen mijn wil in haar kunstvoeding gegeven, geluk bij ongeluk mijn lieve meisje kwam onder de uitslag te zitten, ook haar reflux werd hier zwaar door veregerd. Ik gaf aan te denken aan een koemelkallergie, arts zei dat ik mn dieet aan moest passen en hoppa. Ik nam geen melk meer, en haar uitslag werd iets minder maar het krijsen bleef. Mijn broer zei een week later toen ik daar mijn hart luchtte joh pak alsjeblieft een pot voeding mee van je neefje (beide neefjes hebben kmv, maar hadden niet dit gedrag wel overmatig huilen en uitlsag). En zo geschiedde ik gaf mijn meisje een flesje en vanaf dat moment sliep ze 6 uur aan 1 stuk, meteen al een stuk ontspannen, uitslag trok al een stuk weg. Het krijsen werd ook al meteen minder. En na 3 dagen eigenlijk nooit meer gekrijst, nu 2 weken verder huilt ze eerlijk gezegd nauwelijks nog. Waarschijnlijk heeft ze ook een overgevoeligheid voor soja of andere voedingsmiddelen aangezien mijn bv dieet niet werkte. In ieder geval om dit lange verhaal te eindigen. Ik merk aan mezelf dat ik mijn kraamtijd als een ware hel heb ervaren. Ik vroeg me af zijn er meer mensen met dit soort narigheid? En vooral merk ik aan mezelf dat ik dit niemand anders gun. Het is afschuwelijk hoe zogenaamde professionals je zo de grond in boren of je bloedonzeker maken over dit soort zaken. En dan durven te beweren dat je gewoon een rot kind hebt. Nou hoor ik vooral van andere ouders met kindjes met kma dat ze soortgelijke ervaringen hebben. Ik zit erover na te denken om iets van een platform op te zetten, wat misten jullie vooral in dit proces? En wat maakte alles lastiger?
Sorry voor het lange verhaal!
Jullie kunnen me kennen uit reacties vanuit topics met dit onderwerp. Mijn kleine meisje is nu bijna 10 wk. De eerste 8 weken waren een regelrechte nachtmerrie. In haar eerste week begonnen de krijsaanvallen, deze duurde een paar uur en waren ontzettend heftig. Dit liep binnen een week al op naar 16 uur op een dag, op het ergst zelfs 20 uur!! Aan 1 stuk door krijsen, overstrekken, onrust. Ze leek heftige pijn te hebben. Om het verhaal kort te houden ben ik alle adviezen af gaan lopen. CB zei dat dit gewoon haar persoonlijkheid was, en dat ik moest inbakeren en rust en regelmaat toe moest passen. Probeer jij maar eens een kind neer te leggen met heftige pijn... maar ach ja.. Dat had ze volgens hun niet. Osteopaten (3 stuks bezocht, allen konden er niet veel mee), draagdoeken (sprong ze uit), Cinnababy druppels (want het zouden buikkrampen zijn). Een nazi rooster waarin ik haar moest laten huilen. Alle soorten babymiddeltjes, truukjes en noem het maar op werden hier met liefde ontvangen en uitgeprobeerd.. Maar niks werkte, het leek zelfs alleen maar erger en erger te worden. Uiteindelijk is ze opgenomen in het ziekenhuis, hier is ze eigenlijk meer geparkeerd. Ze zou geobserveerd worden (gebeurde niet), er zou gekeken worden naar wat ze mankeerde (gebeurde niet), en er zou gekeken worden of ze echt daadwerkelijk pijn had (gebeurde niet). Het enige wat gebeurde was maatschappelijk werk die continu in mijn nek hijgde om uit te sluiten of ik niet helemaal 100% was (bleek niet het geval). Voor de vorm kwam er een fysio en een lactatie deskundige bij. Omdat ze ook refluxklachten vertoonde kreeg ze een maagbeschermertje en hoppa weer naar huis. In het ziekenhuis hadden ze tegen mijn wil in haar kunstvoeding gegeven, geluk bij ongeluk mijn lieve meisje kwam onder de uitslag te zitten, ook haar reflux werd hier zwaar door veregerd. Ik gaf aan te denken aan een koemelkallergie, arts zei dat ik mn dieet aan moest passen en hoppa. Ik nam geen melk meer, en haar uitslag werd iets minder maar het krijsen bleef. Mijn broer zei een week later toen ik daar mijn hart luchtte joh pak alsjeblieft een pot voeding mee van je neefje (beide neefjes hebben kmv, maar hadden niet dit gedrag wel overmatig huilen en uitlsag). En zo geschiedde ik gaf mijn meisje een flesje en vanaf dat moment sliep ze 6 uur aan 1 stuk, meteen al een stuk ontspannen, uitslag trok al een stuk weg. Het krijsen werd ook al meteen minder. En na 3 dagen eigenlijk nooit meer gekrijst, nu 2 weken verder huilt ze eerlijk gezegd nauwelijks nog. Waarschijnlijk heeft ze ook een overgevoeligheid voor soja of andere voedingsmiddelen aangezien mijn bv dieet niet werkte. In ieder geval om dit lange verhaal te eindigen. Ik merk aan mezelf dat ik mijn kraamtijd als een ware hel heb ervaren. Ik vroeg me af zijn er meer mensen met dit soort narigheid? En vooral merk ik aan mezelf dat ik dit niemand anders gun. Het is afschuwelijk hoe zogenaamde professionals je zo de grond in boren of je bloedonzeker maken over dit soort zaken. En dan durven te beweren dat je gewoon een rot kind hebt. Nou hoor ik vooral van andere ouders met kindjes met kma dat ze soortgelijke ervaringen hebben. Ik zit erover na te denken om iets van een platform op te zetten, wat misten jullie vooral in dit proces? En wat maakte alles lastiger?
Sorry voor het lange verhaal!