<p>Hoi allemaal,</p><p>Wij willen heel graag een 2e kindje als onze dochter 9 maanden oud is, althans er aan proberen te beginnen. Ze is nu bijna 6 maanden oud. Ik wil mijn lichaam minimaal 9 maanden geven om te ontzwangeren en daarnaast vinden wij alles daarvoor toch wel te vroeg.</p><p>Er zijn toch een aantal dingen waar we tegen aanlopen. Wat vinden jullie van deze punten?</p><p>Angst voor wat mijn werkgever vind/collegas(ik was in de eerste zwangerschap al vroeg in de ziektewed door lichamelijke problemen en nu weer, ditmaal door een depressie en als ik uit de ziektewed ben, start ik op een nieuwe afdeling in de zorg)</p><p>Angst wat familie vindt zo kort elkaar(niet zeuren als het je zwaar wordt ect)</p><p>Je weet niet wanneer het raak is, maar de kans is aanwezig dat ze een deel van de zwangerschap nog niet eens kan lopen en daardoor heel veel moet tillen. Zij weegt nu al zo'n 7.5 kilo. Naar verwachting zal zij dan ongeveer tussen de 10 en 15 kilo zijn. Ik denk dat ik dit stukje toch wel erg zwaar vind wegen in onze keuze. Daarnaast begrijpt ze denk ik nog niet zoveel? Hoe kan ik haar uitleggen als ik haar broertje of zusje aan het voeden ben dat mama heel even druk daarmee is?</p><p>Voor sommige klinkt het heel makkelijk om te zeggen, nou als je zoveel nadelen er in ziet, waarom denk je er dan überhaupt aan, wacht dan nog even. Ik wou echt dat het zo makkelijk was. Wij willen of beginnen als ze 9 maand of nog even een extra jaartje wachten dus ipv +- 1.5 jaar verschil, +- 2.5 jaar verschil. Wellicht dat het dan toch een stukje makkelijker is? Ik heb er zelfs met een arts van het consultatiebureau over gesproken en die zei eigenlijk alleen maar dat ze zelf ook kinderen had die elkaar 1.5 jaar schelen en dat er eigenlijk geen perfecte leeftijd bestaat voor een 2e kindje en dat het hoe dan ook zwaar zal zijn. Begrijp me niet verkeerd, sommige van jullie zullen denken, net bevallen, en een depressie en ze denkt na over een 2e kindje? Meid, niet doen. Althans kan ik me voorstellen dat jullie zo kunnen denken. Ik heb wel een depressie maar wil toch even benoemen ondanks ik dat zeker niet moet wegwuiven in onze beslissing, heb ik geen ernstige variant. Helaas wel ernstig genoeg dat ik niet instaat ben om te gaan werken waarbij van alles van je verwacht wordt. Ik kan nog prima voor mijzelf en onze dochter zorgen iig. </p><p> </p><p>Wij hebben echt al van alles geprobeerd. Op papier zetten, heel veel met elkaar over praten ect. En eigenlijk komen we steeds uit op niets. Ik ben even benieuwd naar ervaringen van ouders die hier over mee kunnen praten. Ik denk toch met name over stukje over het fysiek zware, het tillen ect van een dreumes.</p><p> </p><p>Alvast bedankt! </p><p> </p><p> </p><p> </p>