A
Anoniem
Guest
Hoi Hoi,
Meiden, ik moet effe iets kwijt. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, misschien stel ik me aan... ik weet het niet. Maar ik heb een hele slechte ervaring met de verloskundige die me bij ter zijde stond tijdens de bevalling. Want daar heb ik ook alles mee gezegd, ze stond me ter zijde.
Zoals de meeste wel weten woon ik in Noorwegen, en beval je hier altijd in het ziekenhuis. Daar zijn 24 uur per dag verloskundigen aanwezig, en je weet dus nooit vooraf wie er dienst heeft, en wie de bevalling zal begeleiden. Nu is dit voor ons het 2e kindje, de eerste is hier ook, via een keizersnede geboren.
Je blijf altijd standaart, na een bevalling een dag of 4, 5 in het ziekenhuis. Ook heb ik hier verschillende onderzoeken/controles gehad, dus ik heb al een beetje ervaring met de verloskundige en allemaal zijn ze net zo vriendelijk, maar bovenal heel kundig en vakbekwaam.
Maar,... geloof het of niet,... die verloskundige die mij moest begeleiden tijdens m'n bevalling was, op z'n zachtst gezegd: een tutje... een jong 'meisje', met een heel zacht stemmentje die zwijgend aan mijn voeteneind stond te kijken alsof ze het allemaal voor het eerst meemaakte.
Toen de persweeen begonnen, wist ik niet wat er gebeurde en raakte volledig in paniek. Ze stond daar maar een beetje en zei af en toe dat het goed ging...
Na zo'n 1 1/2 uur persweeen te hebben gehad, voor mijn gevoel volledig alleen te moeten hebben doorstaan, kwam de gynaecoloog met de vacuumpomp, want er stond gewoon niets te gebeuren.
Hij gaf me eindelijk op juiste bevelen(!!!);... "nú puffen !!!!",... "nú persen!!!!" etc. Toen was er eindelijk iemand die me zei wat ik moest doen. Iemand die de touwtjes in handen nam., die de begeleiding nam....
Nou, eigenlijk mijn hele bevallingsverhaal in een héle korte versie, er is nog veel meer mis gegaan maar ik hoop dat jullie mijn frustratie begrijpen. Ik heb 18 januari een gesprek met die vk en het afdelingshoofd, (op eigen verzoek) want er zijn toch wel een aantal zaken die ik nog eens graag met haar wil bespreken. Maar toch ben ik heel erg benieuwd naar jullie ervaring van de vk tijdens het laatste en (ik denk) het heftigste deel van de bevalling.
Was het misschien paniek van mijn kant, en is het heel normaal dat je die gevoelens van het alleen te moeten doen hebt, of kan een vk die wegnemen en je door de bevalling heen 'praten', schreeuwen van mijn part....
Ik ben heel beniewd naar jullie ervaringen.
Liefs, Annette
Meiden, ik moet effe iets kwijt. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, misschien stel ik me aan... ik weet het niet. Maar ik heb een hele slechte ervaring met de verloskundige die me bij ter zijde stond tijdens de bevalling. Want daar heb ik ook alles mee gezegd, ze stond me ter zijde.
Zoals de meeste wel weten woon ik in Noorwegen, en beval je hier altijd in het ziekenhuis. Daar zijn 24 uur per dag verloskundigen aanwezig, en je weet dus nooit vooraf wie er dienst heeft, en wie de bevalling zal begeleiden. Nu is dit voor ons het 2e kindje, de eerste is hier ook, via een keizersnede geboren.
Je blijf altijd standaart, na een bevalling een dag of 4, 5 in het ziekenhuis. Ook heb ik hier verschillende onderzoeken/controles gehad, dus ik heb al een beetje ervaring met de verloskundige en allemaal zijn ze net zo vriendelijk, maar bovenal heel kundig en vakbekwaam.
Maar,... geloof het of niet,... die verloskundige die mij moest begeleiden tijdens m'n bevalling was, op z'n zachtst gezegd: een tutje... een jong 'meisje', met een heel zacht stemmentje die zwijgend aan mijn voeteneind stond te kijken alsof ze het allemaal voor het eerst meemaakte.
Toen de persweeen begonnen, wist ik niet wat er gebeurde en raakte volledig in paniek. Ze stond daar maar een beetje en zei af en toe dat het goed ging...
Na zo'n 1 1/2 uur persweeen te hebben gehad, voor mijn gevoel volledig alleen te moeten hebben doorstaan, kwam de gynaecoloog met de vacuumpomp, want er stond gewoon niets te gebeuren.
Hij gaf me eindelijk op juiste bevelen(!!!);... "nú puffen !!!!",... "nú persen!!!!" etc. Toen was er eindelijk iemand die me zei wat ik moest doen. Iemand die de touwtjes in handen nam., die de begeleiding nam....
Nou, eigenlijk mijn hele bevallingsverhaal in een héle korte versie, er is nog veel meer mis gegaan maar ik hoop dat jullie mijn frustratie begrijpen. Ik heb 18 januari een gesprek met die vk en het afdelingshoofd, (op eigen verzoek) want er zijn toch wel een aantal zaken die ik nog eens graag met haar wil bespreken. Maar toch ben ik heel erg benieuwd naar jullie ervaring van de vk tijdens het laatste en (ik denk) het heftigste deel van de bevalling.
Was het misschien paniek van mijn kant, en is het heel normaal dat je die gevoelens van het alleen te moeten doen hebt, of kan een vk die wegnemen en je door de bevalling heen 'praten', schreeuwen van mijn part....
Ik ben heel beniewd naar jullie ervaringen.
Liefs, Annette