ervaringen vanuit de omgeving

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hai meiden/jongens(?)

Ik heb mij aangemeld bij de patientenvereniging freya i.v.m. onze nog niet vervulde kinderwens.
Nu is het zo dat freya o.a. elke 2 maanden een magazine uitbrengt met veel artikelen geschreven door 'lotgenoten'.
Nu ga ik voor dit magazine ook artikelen schrijven.

Mijn 1e artikel wil ik schrijven over hoe het voor de omgeving nu werkelijk is om om te gaan met onze onvervulde kinderwens.
Mijn ervaring is toch wel dat we vaak geneigd zijn te denken aan wij zonder kinderen en zij met kinderen. Vaak ook onbegrip en negatieve ervaringen vanuit de omgeving, echter ook vaak juist begrip en medeleven.

Nu ben ik op zoek naar ervaringen vanuit de omgeving zelf.
Heb bijv. mijn zussen en schoonzussen gevraagd een stukje te schrijven over hoe het voor hen allemaal is en hoe zij vinden dat wij er mee omgaan etc.
Nu ben ik benieuwd of er hier op het forum ook mensen 'vanuit de omgeving', zeg maar meelezen en die hier iets over willen zeggen.
Of misschien iemand die al eens een gesprek hier over aangegaan is met iemand 'vanuit de omgeving', zeg maar.

Het is de bedoeling de andere kant van het verhaal te belichten. En dan niet zozeer vanuit ons zelf gezien maar juist vanuit de andere kant.

Hoop dat jullie me verder kunnen helpen.

Gr.
ineke
 

Hoi Ineke!

Eerst een vraagje aan je, is Freya-Magazine alleen via abonnement te verkrijgen of kan ik het ook in een boekhandel vinden?


Ik merk dat   er 2 soorten 'partijen' zijn op onze onvervulde kinderwens.

De ene partij, laat merken dat ze ons van harte een zwangerschap en een gezond kindje gunnen en vragen af en toe eens hoe het ervoor staat.... leven mee tijdens behandelingen enz. enz.
Daar ondervinden we veel steun aan.
Ook als wij even geen zin hebben om erover te praten kunnen we dat aangeven en dan begrijpen ze dat.


De andere partij, gunt ons ongetwijfeld ook een kindje, maar 'durft' er niet over te praten. (denken wij)
En wat ook nog weleens gebeurt, dat zij denken dat wij er niet over willen/kunnen praten en daarom hebben ze het er maar niet over.
Dat zijn ook van die mensen die ons 'buitensluiten' als het gaat over zwangerschap/baby's enz. enz.
Wordt soms verdrietig door dit soort mensen (in ons geval oa. mijn schoonouders... zeker van hún zou je meer meeleven verwachten)



Liefs








(actieve) kinderwens sinds nov-2004



--- --- --- 7 x IUI --- --- ---  
--- --- --- 1 x IVF > zwanger!!! --- --- ---
--- --- ---  miskraam 8 wk --- --- ---
--- --- --- Nu wachten op menstruatie en dan op voor Cryo --- --- ---





 
He hoi, zo spijtig om te lezen dat je een miskraam hebt gehad..

Wat freya betreft. Je kunt lid worden via hun site freya punt nl en dan kost je dat geloof ik 10 euro per jaar en krijg je elke 2 maanden het magazine thuis. Verder kun je deelnemen aan mailing-lijsten en het forum enzo. Kijk maar even.

Ja, die tegenstrijdigheid ken ik ook hoor. Maar de reden dat ik het artikel wil schrijven is omdat er vaak gesproken wordt over zij-met kinderen en wij-zonder. Het wij/zij verhaal. En dan vaak negatief. Ik heb toch ook veel positieve ervaringen en hoe is het eigenlijk voor 'de omgeving', om hier goed op te reageren. De mens is zo geneigd om verdriet meteen af te dekken en dan inderdaad te zeggen dat het allemaal goed zal komen. Ookal voelen wij dit zelf lang niet altijd zo.
Ik heb mijn zussen en schoonzussen gevraagd op papier te zetten hoe het nu echt voor ze is. Ben zeer benieuwd.

Jullie heel veel sterkte met alles, en natuurlijk hopelijk met een wondertje uiteindelijk.
 
Ik heb PCOS. Toen we het vertelden aan vrienden en familie dat het niet lukte met onze kinderwens, en dat we niet meer konden ontsnappen aan de malle molen, leefde iedereen erg mee. Ze vonden het sneu voor ons en gunden ons het zo! En je krijgt, goedbedoelde cliches te horen waar je niks aan hebt, je lichaam moet op gang komen, ben er niet zo mee bezig etc. Dat is soms heel vervelend maar het komt wel uit een goed hart. Ik vond de vraag van mijn broertje wel erg mooi: die vroeg: Hoe willen jullie dat wij met dit alles omgaan? Moeten we er wel of niet naar vragen, wel of niet bellen op belangrijke dagen e.d.
Een vriendin van mij wist dat wij een jaar bezig waren en zij begon aan haar tweede. Was binnen 3,5 week meteen zwanger. En zij vond dat moeilijk om aan ons te vertellen maar heeft er juist voor gekozen ons het eerst te vertellen. Dat doet wel recht aan onze vriendschap en zo kunnen wij er iets langer aan wennen en ons eigen verdriet, dat dan scherp afsteekt op zo'n moment, ff een plekje te geven.
Ach er speelt zoveel, en de omgeving zou er veel aan willen doen maar kunnen eigenlijk niks betekenen, behalve lief voor je te zijn als je het moeilijk hebt.
Ik hoop dat dit wat inzichten geeft voor je verhaal!

PS. Ik ben net 5 weekjes zwanger.....
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan