A
Anoniem
Guest
<p>Lieve allemaal,</p><p>Ik wil even iets van mij afschrijven. Ik hoop dat er misschien vrouwen zijn die dezelfde ervaring delen of misschien tips kunnen geven. <br /><br /></p><p>December 2019 ben ik gestopt met de pil. Ik wilde al graag voor een kindje gaan maar mijn man, had niet zo’n haast. Helemaal goed natuurlijk, wel vast gestopt met de pil om mijn lichaam te laten “ontpillen”. Af en toe vreeen wij niet helemaal veilig, vanaf mij mei 2019 werd dat al meer en was het “voor het zingen de kerk uit”, maar was het ook al af en toe, we zien het wel. Mijn mensturaties waren lang en hevig en in augustus heb ik een uitstrijkje laten maken en een inwendige echo. Alles was op orde. Toen we dat hoorde zei mijn man in augustus: We gaan ervoor! Mijn cyclussen zien er al beter uit wat heel fijn is. Augustus en september heb ik laten gaan, in oktober ben ik begonnen met ovulatietesten en de eerste keer geen ovulatie gevonden. In de maanden november en december heb ik mijn ovulaties wel gevonden. November was op dag 27 en in december op dag 16 van mijn cyclus. Erna werd ik op 11 en de keer erop op 12 dpo ongesteld<br /><br /></p><p>Van de week ben ik weer ongesteld geworden, ik vond het moeilijk. Ik had het niet verwacht dat het mij zo zou raken. Mij man vroeg wat me dwars zat en gaf mij een knuffel en ik was even heel verdrietig. Maar misschien meer omdat ik de angst heb, dat het niet zal lukken. Wij zijn beide 30 jaar en 6 jaar samen, en soms heb ik de gedachten: ‘Zijn wij te laat begonnen?’ Hoe kan ik dit los laten en herkennen jullie deze gedachtes? Er zijn veel zwangere om ons heen (het wordt een hele leuke zomer met nieuwe vriendjes en vriendinnetjes die geboren worden) daardoor is het ook moeilijk om het “los te laten”.</p><p>Ik hoor jullie graag </p><p>xx</p>