Stuitbevalling
Ik wil graag mijn stuitbevallingverhaal met jullie delen, omdat ik zoveel negatieve of gespannen reacties kreeg op mijn voornemen om vaginaal te bevallen. Ik vind het belangrijk om ook een positief verhaal te delen.
Ik weet dat het niet altijd zo loopt, en dat een keizersnede soms absoluut de beste keuze is. Maar ik wilde dit positieve stuitverhaal graag delen – voor iedereen die twijfelt, bang is, of het gewoon even nodig heeft om te horen dat het ook zó kan gaan.
Bij onze oudste hadden we een onverwachte, maar heel fijne thuisbevalling. Dus dat wilde ik dolgraag weer. Maar Lua lag in stuit, en ondanks drie versiepogingen bleef ze lekker zitten waar ze zat. Thuis bevallen zat er dus niet in, en ik werd ‘medisch’. Dat vond ik echt even slikken.
Tot het laatste moment bleef ik hopen dat ze zou draaien. Maar nee. En toen kwam die lastige keuze: keizersnede of een vaginale stuitbevalling? Ik heb het echt goed voor mezelf afgewogen (in overleg met mijn vriend natuurlijk) en besloot ervoor te gaan. Maar wow – wat kreeg ik veel (ongevraagde) meningen. “Waarom zou je dat doen?”, “veel te risicovol” en allerlei horrorverhalen. Ook merkte ik hoe spannend mijn omgeving het vond. Ik raakte er behoorlijk onzeker van en had de laatste weken echt veel stress.
Het waren sowieso lange weken. Met 40+5 gestript, vervolgens een beetje gerommel, maar verder niks. De dag erna zijn we nog gezellig op pad geweest met onze oudste, en ik heb nog fanatiek het huis gepoetst
’s Avonds rond 22:30 kreeg ik rugpijn, eerst elke 10 minuten, toen elke 5. Mijn vriend vertrouwde het niet (vorige keer ging het zó snel met een weeënstorm) en stond erop dat we direct naar het ziekenhuis gingen. Gelukkig maar!
We waren er om 23:30 en een kwartiertje later lag ik aan de CTG. De kamer zat vol: verloskundige, gynaecoloog, studente en kraamzorg. Ze waren allemaal superenthousiast – “yes, een stuit!”
Ondertussen kwamen de weeën om de minuut en had ik al 5 cm ontsluiting. En toen volgde de weeënstorm. Binnen no time zat ik op 8 cm. De persweeën begonnen snel daarna, en die waren zó heftig. Ik wist dat die eerder konden komen bij een stuit, maar pff… Ik moest ze drie kwartier wegpuffen, en dat ging maar net.
En toen: volledige ontsluiting! Wat een opluchting. Ik mocht persen, op handen en knieën. De gynaecoloog wilde een knip zetten, maar gelukkig stak de verloskundige daar een stokje voor.
Na vijf minuten persen braken mijn vliezen – wat een fijn gevoel! Haar voetje kwam eerst, toen haar lijfje (en dat was een lange ‘ring of fire’). En toen haar hoofdje… dat vond ik het spannendst. Maar ze gleed er zó uit!
Om 02:04 werd onze dochter Lua geboren. De navelstreng zat twee keer om haar nekje. Ik denk dat ze daarom niet wilde draaien. Ze huilde meteen en werd onder mijn buik langs naar me toe geschoven. Zó’n mooi moment ❤️
Ze doet het geweldig en ik kijk terug op een droomstuitbevalling. Ik hoefde maar een heel kleine hechting en ik ben zó blij dat ik geen knip heb gehad!
Ik wil graag mijn stuitbevallingverhaal met jullie delen, omdat ik zoveel negatieve of gespannen reacties kreeg op mijn voornemen om vaginaal te bevallen. Ik vind het belangrijk om ook een positief verhaal te delen.
Ik weet dat het niet altijd zo loopt, en dat een keizersnede soms absoluut de beste keuze is. Maar ik wilde dit positieve stuitverhaal graag delen – voor iedereen die twijfelt, bang is, of het gewoon even nodig heeft om te horen dat het ook zó kan gaan.
Bij onze oudste hadden we een onverwachte, maar heel fijne thuisbevalling. Dus dat wilde ik dolgraag weer. Maar Lua lag in stuit, en ondanks drie versiepogingen bleef ze lekker zitten waar ze zat. Thuis bevallen zat er dus niet in, en ik werd ‘medisch’. Dat vond ik echt even slikken.
Tot het laatste moment bleef ik hopen dat ze zou draaien. Maar nee. En toen kwam die lastige keuze: keizersnede of een vaginale stuitbevalling? Ik heb het echt goed voor mezelf afgewogen (in overleg met mijn vriend natuurlijk) en besloot ervoor te gaan. Maar wow – wat kreeg ik veel (ongevraagde) meningen. “Waarom zou je dat doen?”, “veel te risicovol” en allerlei horrorverhalen. Ook merkte ik hoe spannend mijn omgeving het vond. Ik raakte er behoorlijk onzeker van en had de laatste weken echt veel stress.
Het waren sowieso lange weken. Met 40+5 gestript, vervolgens een beetje gerommel, maar verder niks. De dag erna zijn we nog gezellig op pad geweest met onze oudste, en ik heb nog fanatiek het huis gepoetst
’s Avonds rond 22:30 kreeg ik rugpijn, eerst elke 10 minuten, toen elke 5. Mijn vriend vertrouwde het niet (vorige keer ging het zó snel met een weeënstorm) en stond erop dat we direct naar het ziekenhuis gingen. Gelukkig maar!
We waren er om 23:30 en een kwartiertje later lag ik aan de CTG. De kamer zat vol: verloskundige, gynaecoloog, studente en kraamzorg. Ze waren allemaal superenthousiast – “yes, een stuit!”
Ondertussen kwamen de weeën om de minuut en had ik al 5 cm ontsluiting. En toen volgde de weeënstorm. Binnen no time zat ik op 8 cm. De persweeën begonnen snel daarna, en die waren zó heftig. Ik wist dat die eerder konden komen bij een stuit, maar pff… Ik moest ze drie kwartier wegpuffen, en dat ging maar net.
En toen: volledige ontsluiting! Wat een opluchting. Ik mocht persen, op handen en knieën. De gynaecoloog wilde een knip zetten, maar gelukkig stak de verloskundige daar een stokje voor.
Na vijf minuten persen braken mijn vliezen – wat een fijn gevoel! Haar voetje kwam eerst, toen haar lijfje (en dat was een lange ‘ring of fire’). En toen haar hoofdje… dat vond ik het spannendst. Maar ze gleed er zó uit!
Om 02:04 werd onze dochter Lua geboren. De navelstreng zat twee keer om haar nekje. Ik denk dat ze daarom niet wilde draaien. Ze huilde meteen en werd onder mijn buik langs naar me toe geschoven. Zó’n mooi moment ❤️
Ze doet het geweldig en ik kijk terug op een droomstuitbevalling. Ik hoefde maar een heel kleine hechting en ik ben zó blij dat ik geen knip heb gehad!