Hé dames,
Kay kijkt ook nog wel vaak gefacineerd in de camera hoor, het blijft een apart aparaat voor ze. Al is kay het al best gewend een camera in de buurt te hebben.
Ik plan nooit de foto's en wacht vaak tot ik een moment zie waarop ik hem mooi vind liggen of kijken. Bij de foto's die ik in de smoelenparade heb gezet ligt kay op de grond en staart vol verwondering naar de poes op de bank die zich aan het wassen is, haha..
Ik pak dan gewoon de camera en ga bij hem op de grond zitten en moedig hem aan;" waar is de poes?.. Mooi hè?.. etc" haha.. De camera heb ik dan wel alvast op mijn schoot liggen. Hij moet niet meteen de aandacht van de poes aftrekken.
Kay kijkt me dan aan (weet dat ik er dus ben) en staart vervolgens weer naar de poes. Op dat moment pak ik dus de camera in mijn handen en knip wat foto's.
Als Kay dan weer naar mij kijkt zie ik hem alleen maar kijken van: "Daar heb je dat ding weer, en gaat dan meestal wel door met waar hij mee bezig is.
Je moet dus nooit weggaan, camera pakken, weer terug lopen met meteen de camera voor je neus. Als je terug komt komt eerst gewoon mama terug. Ga er weer lekker bij zitten en pas tijdens het spel, als voor de kleine weer de situatie onder controle is (want weglopen vinden ze nooit leuk) pak je rustig de camera.
Kinderen zijn nu eenmaal een lastig iets om te fotograferen. Het vergt veel geduld en een goede camera. Bij een "normale"digitale camera heb je heel snel dat het kind te snel beweegt dan de camera kan vastleggen en krijg je vaak onscherpe en vage foto's.
Ik knip dus altijd tig foto's, ik praat dan over in de 50, soms wel 80 stuks, waarvan ik uiteindelijk de helft weggooi en daar weer van 1/3 écht leuk vind.
Hopelijk hebben jullie hier iets aan!
Liefs,
Esmé mv Kay
