Ik heb in 2000 een stuitbevalling gehad van ons 1e zoontje. Ik zou het noooit weer doen.
Doordat het een stuit is zorgen het kontje of de beentjes van de baby niet echt voor ontsluiting het drukt niet echt mee.
In 2000 was het nog niet vanzelfsprekend dat je een keizersnee zou krijgen, dan moest je er wel echt voor pleiten!
Mijn weeen wouden niet doorzetten, aan de weeenopwekkers dus maar, gel en infuus.
De opgewekte weeen waren niet te houden, ik had ze in mijn rug en deze waren moeilijk weg te puffen.
Al met al heb ik 12 uur in de weeen gelegen, om kwart over 4 s'middags was het dan zover, ik mocht meepersen.
En.......... weg weeen , ik had GEEN persweeen meer, ik weet nog dat ik dacht ik zeg niets ik zet nu door.
Ik heb toen op eigen kracht mijn zoontje eruitgeperst, zijn lijfje was eruit en toen bleef zijn hoofdje steken de zuster duwde een keer heel hard met 2 handen op mijn buik en de gynacoloog draaide het kindje ineen keer heel snel en toen was ons eerste zoontje geboren.
Onze 2e zoontje lag goed enik mocht thuis bevallen, en van deze had ik er wel 10 willen doen met 5 uurtjes was alles bekeken van de 1e wee tot de geboorte, en de pijn vergeleken met die opgewekte weeen van toen stelde niets voor.
Dus als je het mij vraagt een stuitbevalling JA/NEE, kan ik je uit ervaring een heel duidelijk antwoord geven NEE!!!