Even bij"kletsen"

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi lieve meiden,

Heb hier al even niet zo veel van me laten horen, ook weinig gereageerd op de anderen (  foei), maar wil jullie toch weer even bijpraten.
Vorige week vrijdag heb ik weer een bloeding gekregen, was weer een ontzettende tegenvaller. Ik had weer die hele pijnlijke darmen en ik voelde opeens het bloed weer stromen. Moest eigenlijk werken maar ben een paar uurtjes thuisgebleven. Uiteindelijk ging het weer en omdat ik eigenlijk niet weg kon blijven van het werk ben ik toch weer begonnen. Na een paar  uur houdt het bloeden eigenlijk steeds op. Wel had ik bij die andere twee bloedingen echt nog een fiks aantal dagen/ noem het maar gewoon weken, oud bloedverlies, maar ja daar schrik je dan niet eens meer van.... zolang het maar niet helder is... en is het helder dan zonder krampen: hoezo grenzen verleggen. In ieder geval duurde het bruinverlies nu maar twee dagen en kreeg ik daarna gewoon witte afscheiding, gelukkig! Ik heb nog wel maandag even gebeld met de vk, heb niet eerder gebeld, ze kunnen toch niks doen. Ik vind het ook best eng omdat ik er toch zoveel pijn bij krijg, maar dan in m'n darmen. Maar goed, ze kunnen niks... behalve dan dat ze nu wel echo's kunnen maken, dat heeft de vk ook gezegd, dat als ik weer een bloeding krijg ik kan bellen en ze hier een echo proberen te maken (uitwendig). Aankomende woensdag hebben we de echo, dus ik heb zoiets van, dan zijn we weer iets verder en kunnen we wat meer zien. Maar ik ben er ook zo bang voor... ik zie er enorm tegenop. Niet net als de vorige keer, toen had ik echt zoiets van, het is mis. Nu weet ik het gewoon niet. Ik heb alle symptomen, ben 's avonds echt onvoorstelbaar moe, wordt na het avondeten misselijk, m'n borsten doen ontzettend pijn, ik voel m'n buik, geurtjes beginnen me weer wat tegen te staan... allemaal positief. Alleen dat had ik de vorige keer ook. En nu breekt mijn 'grens' aan, bij ons ging het de vorige keer in deze week mis. Op de echo was het kindje dood, en ik was toen 9 weken en 5 dagen, woensdag ben ik 9+4... en het kindje heeft geleefd tot het begin van de volgende week.
Een van de redenen waarom ik niet heb geschreven hier (naast moe zijn) is dat ik heel veel moeite heb om te genieten. Mede omdat ik me behoorlijk beroerd voel, heb totaal geen energie, en dat bloedverlies hakt er ook erg in, steeds probeer ik me op te peppen, maar het is zo confronterend. En misschien stoot ik meiden hier wel heel erg voor het hoofd, maar ik vind het zo helemaal niet leuk, dat zwanger zijn. Ik richt me ook helemaal niet op de toekomst, eerst deze eerste maanden en daarna... heb er nog niet over nagedacht, ook niet over het kindje. Het valt me heel zwaar zo. En dat vind ik niet zo aardig van mezelf.... en ik vind het ook niet zo aardig van mezelf dat ik zo weinig reageer. Maar meiden, ik voel me zo rot! Ik hoop echt dat de echo en het verstrijken van de tijd wat positiefs zullen brengen.
Maar ik leef wel heel erg met jullie mee hoor, niet vergeten!
Liefs Solleke
 

Ah lieverd, daar  moet je je helemaal niet schuldig over voelen!! En je stoot ons al helemaal niet tegen het hoofd!!! Ik kan me juist heeeel goed voorstellen dat je veel angst hebt en ik zou dat exact hetzelfde hebben.
Het is even door die zure appel heenbijten nu maar straks mag en kan je lekker gaan genieten hoor!! Nog een kleine 4 weken meid en al lijken ze lang te duren, je komt hier vast en zeker heel goed doorheen. Zolang je inderdaad goed naar je lichaam luistert kan het niet meer stuk!
Meid, moe zijn en al die kwaaltjes, geef er lekker aan toe en ik begreep al voor jij dit schreef dat je je ff op jezelf focust want dat is nu ff belangrijker!!!
Doe lekker rustig aan en we horen vanzelf wel weer een berichtje van je!

Veel liefs Costa

 
Lieve Solleke,

Je moet je niet zo schuldig voelen!! Wat jij voelt op dit moment is toch heel begrijpbaar. Je bent weer zwanger en na die tegenslagen in het verleden op je ten eerste geen onbezorgde zwangerschap meer. Die roze wolk is helaas voor ons verdwenen. Je bent bang en nu dubbel omdat je bloedverlies hebt.
Het is logisch dat je bang ben en je bent ook bang om je kindje weer te verliezen. Dat is toch niet zo heel gek....Het is moeilijk om nu te geniet want de angst zit in je lichaam en je bent bang voor het verdriet, het verdriet dat we allemaal kennen.Die erge pijn dat wil je gewoon niet meer mee maken.

Dus voel je niet schuldig. Probeer wel wat afleiding te zoeken door leuke dingen te gaan doen. Dingen doen waar je van geniet zodat je ook even aan iets anders kunt denken. Dat is op dit moment heel   belangrijk want angst vreet energie. Neem je rust en praat er met vriendinnen of familie over. Soms kunnen die je wel iets geruststellen. En ik denk maar zo..willen ze het niet horen..nou jammer dan; even aan jezelf denken en je angsten met anderen delen. Soms lucht het zo op om even op een vriendins schouder uit te huilen.....(tis een tip).

Meid ik ga duimen voor je. Hou je taai en blijf hoop houden!!

Liefs Bibi (vier kleine sterretjes * * * *)
 
Lieve Solleke,

Jouw verhaal is echt een grote herkenning voor mij. Voel je nou niet schuldig, ik denk dat het misschien wel heel gewoon is hoe je je voelt. En anders zijn we allebei niet helemaal  in orde .

Ik ben inmiddels 18 weken onderweg en had vorige week nog een bloeding. Ik had een spoedecho aan mogen vragen maar na het horen van het hartje had ik ook zoiets van laat maar even, ben het circus van iedere keer naar die echo's rennen ook wel even beu (na zo'n 13 bloedingen en 6 echo's had ik wel ff genoeg). En tegelijk denk ik dan welke .... wil er nou niet zijn kindje zien als die mogelijkheid er is? Maar ik wil het ff niet op deze manier, onderbewust sloopt het me (ons want mijn  mannetje heeft het er ook moeilijk mee). Aanstaande vrijdag heb ik een routine echo en dat vind ik wel even goed. Wat je  zegt je verlegt je grenzen. Arsten en nu mijn vk lijken soms meer geschokt van het bloedverlies dan ik zelf.  Heel raar en afgelopen weekend was mijn vriend weg en dacht ik dat ik weer ging bloeden (wat niet zo was) en toen raakte ik licht in paniek, zo dubbel en tegenstrijdig allemaal. Echt heel vermoeiend.

Meid ik hoop dat (hoe moeilijk ook) je hetzelfde mee gaat maken als ik. En dat  is dat  je straks een schitterend kloppend hartje te zien krijgt. Ik begrijp hoe moeilijk het is om van deze zwangerschap te genieten, dat heb ik gek genoeg nog bijna dagelijks. Zeker in die eerste drie maanden als je zo moe bent is er geen bal aan soms.  Het wordt langzaam aan beter maar na zo'n bloeding krijg je weer een klap en in de tussentijd blijf je wat onzeker. Maar ik probeer wel naar de positieve dingen te blijven kijken, die buik, benen en heupen die lekker beginnen uit te dijen . En de ene keer lukt dat beter dan de andere keer.

Hou je rustig, probeer een  beetje te  genieten  en ik denk aan je. Sterkte woensdag!!!

Liefs,
Daantje
 
Dank je wel lieve meisjes en Daantje, je verhaal doet me goed en is heel herkenbaar... goed om te horen, ook al hadden we het allebei waarschijnlijk liever anders gezien. Woensdag meer.....
Liefs Solleke
 
Lieve Solleke,

Je hoeft je inderdaad niet schuldig te voelen. Zwanger zijn is niet altijd op een roze wolk zitten, neem dat maar van mij aan. Ik was altijd onzeker, wat wil je na een aantal miskramen. Het liefst wou ik er vanaf zijn (in die zin dat de negen maanden snel voorbij gingen), maar ik heb niet eens de 12 weken gehaald. Al die gemengde gevoelens maken je bang, angstig onzeker, heel begrijpelijk dat je zwanger zijn niet altijd  leuk vindt.

Ik hoop dat je met de echo positief nieuws hoort en dat je dan een beetje kan gaan genieten.

Heel veel liefs van Monique.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan