A
Anoniem
Guest
Woensdag weer ongesteld geworden en nu in ronde 10 beland. En jeetje wat heb ik het er moeilijk mee dit keer om me er over heen te zetten. Ik zat er steeds toch wel zo in van: we hebben al een lief kindje en nieuwe ronde nieuwe kansen, maar nu werkt het even niet.
Om mij heen vliegen (uiteraard) de zwangerschappen en bevallingen om mijn oren en allemaal binnen 1, 2 of een keer 3 maanden. Ik heb er de vorige keer anderhalf jaar op moeten wachten met heel veel verdriet en pijn. En nu gaat t dus weer niet allemaal vanzelf.
Ik praat er wel met een paar mensen over, af en toe, maar die begrijpen niet echt hoe zwaar het is. Weer die spanning, van alles voelen en hopen en er altijd mee bezig zijn. De vorige keer is er trouwens niks gevonden en is er alleen een HSG gedaan, maar geen IUI oid. Misschien is ons vorige kindje wel een enorm wonder geweest en lukt het niet nog een keer.
Ik zie er enorm tegenop om weer die medische molen in te gaan en al die testen. Op dit moment zie ik dat helemaal niet zitten. Als het moet, dan zal ik het uiteindelijk wel doen natuurlijk.
Ik weet ook dat er veel hier zijn die veel langer bezig zijn en die nog geen kindjes hebben. Moet eerlijk toegeven dat dat nog wel moeilijker is, dat vond ik de eerste keer in ieder geval wel, omdat je dan helemaal niet weet of je t ooit mee mag maken. Maar t valt ook de tweede keer niet mee om er 'luchtig' meer om te gaan.
Zo een heel verhaal, lucht toch wel weer een beetje op. Hopen dat ik mijzelf snel weer bij elkaar raap.
Iedereen vele sterkte en ik heb heel veel bewondering voor iedereen die zich keer op keer door de teleurstelling heen vecht om de diepste wens in vervulling te laten gaan.
gr
Wenser
Om mij heen vliegen (uiteraard) de zwangerschappen en bevallingen om mijn oren en allemaal binnen 1, 2 of een keer 3 maanden. Ik heb er de vorige keer anderhalf jaar op moeten wachten met heel veel verdriet en pijn. En nu gaat t dus weer niet allemaal vanzelf.
Ik praat er wel met een paar mensen over, af en toe, maar die begrijpen niet echt hoe zwaar het is. Weer die spanning, van alles voelen en hopen en er altijd mee bezig zijn. De vorige keer is er trouwens niks gevonden en is er alleen een HSG gedaan, maar geen IUI oid. Misschien is ons vorige kindje wel een enorm wonder geweest en lukt het niet nog een keer.
Ik zie er enorm tegenop om weer die medische molen in te gaan en al die testen. Op dit moment zie ik dat helemaal niet zitten. Als het moet, dan zal ik het uiteindelijk wel doen natuurlijk.
Ik weet ook dat er veel hier zijn die veel langer bezig zijn en die nog geen kindjes hebben. Moet eerlijk toegeven dat dat nog wel moeilijker is, dat vond ik de eerste keer in ieder geval wel, omdat je dan helemaal niet weet of je t ooit mee mag maken. Maar t valt ook de tweede keer niet mee om er 'luchtig' meer om te gaan.
Zo een heel verhaal, lucht toch wel weer een beetje op. Hopen dat ik mijzelf snel weer bij elkaar raap.
Iedereen vele sterkte en ik heb heel veel bewondering voor iedereen die zich keer op keer door de teleurstelling heen vecht om de diepste wens in vervulling te laten gaan.
gr
Wenser