Hee meiden,
Wat kun je je soms prut voelen, bah! Ik schrijf niet veel en kom hier soms ook tijden niet, omdat ik nog steeds hoop op een wonder!
We hebben een zoontje waar we een dik jaar voor aan de klus waren, 10 maanden na zijn geboorte had ik het spiraal laten verwijderen. Direct in ronde 1 zwanger!!! We konden het niet geloven, helaas ging dit na 6/7weken mis, een spontane miskraam. Het raakt je diep, maar we ging toch weer verder, kan gebeuren... Na een half jaar bleken we weer zwanger te zijn, dit keer een stuk onzekerder en niet direct de vk gebeld. Na 7/8 weken de 1e echo, het zag er niet goed uit, maar het kon nog veranderen al gaf hij het weinig kans. Na een week was het goed gegroeid en was er hartactie! Na nog eens anderhalf week weer een echo was er geen hartactie meer...kapot was ik, gebroken, verslagen... Eerst naar huis gegaan en een paar dagen later samen met de vk bij ons thuis de volgende stappen besproken, we zouden het met medicatie opwekken. Daarvoor moest ik eerst naar een gyn, (hoe rot) om te checken of de vk de juiste stappen uitzet. Het was idd niet goed en de volgende dag begonnen met de pillen, 's middags begon de mk en ik dacht ook alles kwijt te zijn. Een paar dagen later kreeg ik spontaan een mega-bloeding met mega-stolsels. Wat ontzettend naar, beelden die ik m'n leven niet vergeet. Direct met het ziekenhuis gebeld en ik moest direct komen, uiteindelijk om 22.00 uur een spoedcurretage gehad en toen mocht ik natuurlijk niet meer naar huis...wat voelde ik me ellendig...
Wat voelde ik me goed toen ik de volgende ochtend het ziekenhuis achter me liet en hand in hand liep met m'n man. Het heeft tijden geduurd voordat ik weer ongi werd en m'n cyclussen waren prut, nu een break gehad van 3 maanden en nu gaan we er weer voor. Met de pil waren de hormonen onder controle, maar nu is het weer helemaal mis...zo verdrietig en snel geraakt...
Heel veel vragen die dan door m'n hoofd tollen. Wat is er mis, waarom lukt het niet, wat doe ik fout, waarom... Op goede dagen kan ik dit gevoel negeren of weet ik zelf dat er geen antwoordt is op deze vragen en dat het domme pech was. Maar soms ben je het wachten zo zat, meer dan zat en dan vraag je ja af waarom ga ik deze strijd aan? Maar dan kijk ik naar deze boef en dan weet ik het weer ik zou hem zou graag met een broertje of zusje willen zien. Ik heb zelf een goede band met mijn broer en heb dit ook altijd zelf in m'n hoofd gehad. Misschien is het tijd om m'n verwachtingen bij te stellen?
Eind deze maand ga ik toch maar eens naar een psych. Ik ben heel happy met ons mannetje en natuurlijk ook met m'n grote man, maar er zijn dagen dan zie ik dat allemaal niet en dan wil het allemaal niet... Ik wou dat ik die gevoelens meer onder controle had.
Al met al is het een heel verhaal geworden, misschien is het meer om alles er eens uit te gooien, ik weet het niet... Bedankt voor het luisterend oor!
Groetjes Lientje
Wat kun je je soms prut voelen, bah! Ik schrijf niet veel en kom hier soms ook tijden niet, omdat ik nog steeds hoop op een wonder!
We hebben een zoontje waar we een dik jaar voor aan de klus waren, 10 maanden na zijn geboorte had ik het spiraal laten verwijderen. Direct in ronde 1 zwanger!!! We konden het niet geloven, helaas ging dit na 6/7weken mis, een spontane miskraam. Het raakt je diep, maar we ging toch weer verder, kan gebeuren... Na een half jaar bleken we weer zwanger te zijn, dit keer een stuk onzekerder en niet direct de vk gebeld. Na 7/8 weken de 1e echo, het zag er niet goed uit, maar het kon nog veranderen al gaf hij het weinig kans. Na een week was het goed gegroeid en was er hartactie! Na nog eens anderhalf week weer een echo was er geen hartactie meer...kapot was ik, gebroken, verslagen... Eerst naar huis gegaan en een paar dagen later samen met de vk bij ons thuis de volgende stappen besproken, we zouden het met medicatie opwekken. Daarvoor moest ik eerst naar een gyn, (hoe rot) om te checken of de vk de juiste stappen uitzet. Het was idd niet goed en de volgende dag begonnen met de pillen, 's middags begon de mk en ik dacht ook alles kwijt te zijn. Een paar dagen later kreeg ik spontaan een mega-bloeding met mega-stolsels. Wat ontzettend naar, beelden die ik m'n leven niet vergeet. Direct met het ziekenhuis gebeld en ik moest direct komen, uiteindelijk om 22.00 uur een spoedcurretage gehad en toen mocht ik natuurlijk niet meer naar huis...wat voelde ik me ellendig...
Wat voelde ik me goed toen ik de volgende ochtend het ziekenhuis achter me liet en hand in hand liep met m'n man. Het heeft tijden geduurd voordat ik weer ongi werd en m'n cyclussen waren prut, nu een break gehad van 3 maanden en nu gaan we er weer voor. Met de pil waren de hormonen onder controle, maar nu is het weer helemaal mis...zo verdrietig en snel geraakt...
Heel veel vragen die dan door m'n hoofd tollen. Wat is er mis, waarom lukt het niet, wat doe ik fout, waarom... Op goede dagen kan ik dit gevoel negeren of weet ik zelf dat er geen antwoordt is op deze vragen en dat het domme pech was. Maar soms ben je het wachten zo zat, meer dan zat en dan vraag je ja af waarom ga ik deze strijd aan? Maar dan kijk ik naar deze boef en dan weet ik het weer ik zou hem zou graag met een broertje of zusje willen zien. Ik heb zelf een goede band met mijn broer en heb dit ook altijd zelf in m'n hoofd gehad. Misschien is het tijd om m'n verwachtingen bij te stellen?
Eind deze maand ga ik toch maar eens naar een psych. Ik ben heel happy met ons mannetje en natuurlijk ook met m'n grote man, maar er zijn dagen dan zie ik dat allemaal niet en dan wil het allemaal niet... Ik wou dat ik die gevoelens meer onder controle had.
Al met al is het een heel verhaal geworden, misschien is het meer om alles er eens uit te gooien, ik weet het niet... Bedankt voor het luisterend oor!
Groetjes Lientje
