Herkennen jullie dat gevoel of deze gedachten:
* dat de zorg voor de kinderen voornamelijk bij de vrouw ligt? ik zeg niet dat mijn man lui is, hij doet er naast genoeg voor ons als hij thuis is. Maar de druk van de zorg ben ik soms zo zat.
* ook de denkzorg??? alles draait in ons hoofd om en je voelt je bijna onmisbaar??
* dat je heel veel verantwoordelijkheid hebt als je naast de zorg voor de kids, ook nog werkt en het huishouden/sociale leven runt??
* dat mannen makkelijk tijd voor zichzelf nemen (meer vrije tijd hebben) en dat een vrouw eerder thuis blijft als ze ziet dat haar man moe is of de kids haar nodig hebben.
* dat mannen het moeilijk vinden echt te begrijpen dat hun leven meer afgebakend is en minder verknipt en dat het daardoor voor vrouwen veel vermoeiender is. Ervaring is de beste leermeester inclusief menstruatie maar een maandje ruilen is gewoon geen optie.
* dat het echt hard werken is met een peuter die haar jongere broertje constant loopt te klieren??
* dat het nog zwaarder is als je dan net ongesteld bent geworden??
* dat het dan nog zwaarder wordt als je eigenlijk toe bent aan tijd voor jezelf??
* dat je nu alleen maar wilt huilen als je net ruzie met je man hebt gehad over het feit dat je vind dat hij afgelopen week wel heel veel weg is geweest??
* dat je heel boos bent omdat hij vandaag de auto mee heeft en het slecht weer buiten is, zodat je ook nog genoodzaakt bent om op een paar vierkante meters te zitten met grut wat elkaar constant in de haren zit.
In 1 woord wat een klotedag! Zucht... wanneer kan ik slapen??
Wie herkent dit gevoel??? het zou zo verademing zijn als iemand me zou aanvoelen.... voel me soms zo alleen daarin! terwijl ik een lieve man heb die niet te beroerd is om zijn handen uit te steken, maar toch heb ik het idee dat ie me hierin niet begrijpt.
* dat de zorg voor de kinderen voornamelijk bij de vrouw ligt? ik zeg niet dat mijn man lui is, hij doet er naast genoeg voor ons als hij thuis is. Maar de druk van de zorg ben ik soms zo zat.
* ook de denkzorg??? alles draait in ons hoofd om en je voelt je bijna onmisbaar??
* dat je heel veel verantwoordelijkheid hebt als je naast de zorg voor de kids, ook nog werkt en het huishouden/sociale leven runt??
* dat mannen makkelijk tijd voor zichzelf nemen (meer vrije tijd hebben) en dat een vrouw eerder thuis blijft als ze ziet dat haar man moe is of de kids haar nodig hebben.
* dat mannen het moeilijk vinden echt te begrijpen dat hun leven meer afgebakend is en minder verknipt en dat het daardoor voor vrouwen veel vermoeiender is. Ervaring is de beste leermeester inclusief menstruatie maar een maandje ruilen is gewoon geen optie.
* dat het echt hard werken is met een peuter die haar jongere broertje constant loopt te klieren??
* dat het nog zwaarder is als je dan net ongesteld bent geworden??
* dat het dan nog zwaarder wordt als je eigenlijk toe bent aan tijd voor jezelf??
* dat je nu alleen maar wilt huilen als je net ruzie met je man hebt gehad over het feit dat je vind dat hij afgelopen week wel heel veel weg is geweest??
* dat je heel boos bent omdat hij vandaag de auto mee heeft en het slecht weer buiten is, zodat je ook nog genoodzaakt bent om op een paar vierkante meters te zitten met grut wat elkaar constant in de haren zit.
In 1 woord wat een klotedag! Zucht... wanneer kan ik slapen??
Wie herkent dit gevoel??? het zou zo verademing zijn als iemand me zou aanvoelen.... voel me soms zo alleen daarin! terwijl ik een lieve man heb die niet te beroerd is om zijn handen uit te steken, maar toch heb ik het idee dat ie me hierin niet begrijpt.