A
Anoniem
Guest
Ik moet even iets kwijt..
Het zit zo, mijn vriend is normaal echt altijd super vrolijk! Hij maakt mij aan het lachen, en zelfs als ik een beetje chagarijnig thuis kom, ben ik zo weer happy omdat hij altijd zo vrolijk is..
Nu is hij al een paar weken totaal niet zichzelf en ik word daar zo doodongelukkig van..
Het "nadeel" aan hem is, dat hij zich niet goed kan uiten, in het dagelijks leven heeft hij altijd de meeste praatjes (hahaha) maar als het echt om iets belangrijks gaat kan hij niet praten.
Nu is het zo dat hij binnenkort geen werk meer heeft, waar hij werkt dat gaat sluiten en hij komt dan thuis te zitten.
Ik heb meerdere keren aan hem gevraagd wat er nou aan de hand is en op een gegeven moment zei hij wel dat hij daar mee zat, dat hij dadelijk thuis komt te zitten zonder werk.
Maar het is helemaal geen persoon om daar zo aan onderdoor te gaan!
Ik ben ook een keer ontslagen geworden en hij was degene die me ervan overtuigde dat er ergere dingen zijn en dat het allemaal wel goed kwam..en nu is hij zelf zo depri.
Zo heb ik hem nog nooit gezien in die 6 jaar dat we samen zijn, en ik twijfel gewoon af en toe af dat echt alles is waar hij mee zit.
Ik krijg echt geen woord uit hem, dus besloot ik gisteravond (hij heeft nachtdienst deze week) om hem een brief te schrijven.
Daar heb ik precies in gezet hoe ik me voelde, en dat het mij erg onzeker maakt en dat ik echt met hem moest praten.
Hij heeft die brief vanmorgen gelezen en toen hij naar boven kwam (ik lag nog te slapen) was hij heel lief en zei hij: mooie brief...
Maar daar is het dus bij gebleven..ik heb de hele middag afgewacht en hem de kans gegeven om erover te beginnen, maar geen woord! pfff....
Ik ga er morgen middag als hij wakker is, echt zelf weer over beginnen en dan MOET hij maar praten want ik word hier echt onzeker van en niet gelukkiger door..
Zijn er toevallig meer mensen die zo moeilijk over hun emoties kunnen praten of jullie partner misschien? Ik weet echt af en toe niet hoe ik hiermee om moet gaan hoor...
Hij heeft trouwens wel een hele moeilijke jeugd gehad, misschien dat dat weer allemaal naar beven komt nu wij een kleintje hebben??
Ik weet het ook allemaal niet, Sorrie voor het lange verhaal maar ik zit er echt mee en moest het even kwijt. (de enige die hier bij me is op dit moment is ons dochtertje, en die kan ik hier moeilijk mee gaan lastig vallen he..hahaha...)
Weltrusten allemaal
Het zit zo, mijn vriend is normaal echt altijd super vrolijk! Hij maakt mij aan het lachen, en zelfs als ik een beetje chagarijnig thuis kom, ben ik zo weer happy omdat hij altijd zo vrolijk is..
Nu is hij al een paar weken totaal niet zichzelf en ik word daar zo doodongelukkig van..
Het "nadeel" aan hem is, dat hij zich niet goed kan uiten, in het dagelijks leven heeft hij altijd de meeste praatjes (hahaha) maar als het echt om iets belangrijks gaat kan hij niet praten.
Nu is het zo dat hij binnenkort geen werk meer heeft, waar hij werkt dat gaat sluiten en hij komt dan thuis te zitten.
Ik heb meerdere keren aan hem gevraagd wat er nou aan de hand is en op een gegeven moment zei hij wel dat hij daar mee zat, dat hij dadelijk thuis komt te zitten zonder werk.
Maar het is helemaal geen persoon om daar zo aan onderdoor te gaan!
Ik ben ook een keer ontslagen geworden en hij was degene die me ervan overtuigde dat er ergere dingen zijn en dat het allemaal wel goed kwam..en nu is hij zelf zo depri.
Zo heb ik hem nog nooit gezien in die 6 jaar dat we samen zijn, en ik twijfel gewoon af en toe af dat echt alles is waar hij mee zit.
Ik krijg echt geen woord uit hem, dus besloot ik gisteravond (hij heeft nachtdienst deze week) om hem een brief te schrijven.
Daar heb ik precies in gezet hoe ik me voelde, en dat het mij erg onzeker maakt en dat ik echt met hem moest praten.
Hij heeft die brief vanmorgen gelezen en toen hij naar boven kwam (ik lag nog te slapen) was hij heel lief en zei hij: mooie brief...
Maar daar is het dus bij gebleven..ik heb de hele middag afgewacht en hem de kans gegeven om erover te beginnen, maar geen woord! pfff....
Ik ga er morgen middag als hij wakker is, echt zelf weer over beginnen en dan MOET hij maar praten want ik word hier echt onzeker van en niet gelukkiger door..
Zijn er toevallig meer mensen die zo moeilijk over hun emoties kunnen praten of jullie partner misschien? Ik weet echt af en toe niet hoe ik hiermee om moet gaan hoor...
Hij heeft trouwens wel een hele moeilijke jeugd gehad, misschien dat dat weer allemaal naar beven komt nu wij een kleintje hebben??
Ik weet het ook allemaal niet, Sorrie voor het lange verhaal maar ik zit er echt mee en moest het even kwijt. (de enige die hier bij me is op dit moment is ons dochtertje, en die kan ik hier moeilijk mee gaan lastig vallen he..hahaha...)
Weltrusten allemaal