Hoi allemaal!
Ik heb me net aangemeld om toch ergens mijn gevoelens kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen snappen mij helaas niet altijd even goed.
Ik ben nu 21 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik had altijd het idee dat zwanger zijn helemaal geweldig zou zijn! Lekker met mijn buik pronken, shoppen voor de baby, lekker verwend worden door mn vriend etc.
Alleen... Waar is dat geweldige gevoel nou??
Ik heb eigenlijk helemaal geen slechte zwangerschap. Alleen de 1e 4 mnd last gehad van misselijkheid, moe maar niet uitgeput, maagzuur en voor de rest helemaal niks te klagen...
Mijn vriend vind het heel leuk om steeds 'grappige' opmerkingen te maken over dat ik nu toch wel heel dik en langzaam begin te worden en dat ik niet opeens chronisch ziek ben dus best het huishouden in mijn eentje kan blijven doen (naast een fulltime baan). In het begin lachte ik het een beetje weg maar ik begin me er steeds ellendiger onder te voelen. Ik weet dat ik veel dikker ben dan eerst maar om dat nou elke keer aan te moeten horen is niet echt heel leuk. En ja, tuurlijk ben ik niet ziek maar ik kan gewoon niet meer alles alleen... Een beetje hulp zo af en toe lijkt me niet verkeerd. Mijn vriendinnen (1 zwanger, maar geen baan - rest niet zwanger / geen kinderen) vinden dat ik het een beetje overdrijf. Zo zijn mannen nu eenmaal en tja... heb ik er ook zelf niet een beetje voor gekozen?? Al met al, ik zit er gewoon een beetje doorheen en vind zwanger zijn gewoon niet leuk meer...
Ik kan niet wachten totdat onze kleine er is!! Daar doe ik het immers allemaal voor !!
Bedankt voor het lezen / luisteren. Dit geeft al een beetje opluchting.
Ik heb me net aangemeld om toch ergens mijn gevoelens kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen snappen mij helaas niet altijd even goed.
Ik ben nu 21 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik had altijd het idee dat zwanger zijn helemaal geweldig zou zijn! Lekker met mijn buik pronken, shoppen voor de baby, lekker verwend worden door mn vriend etc.
Alleen... Waar is dat geweldige gevoel nou??
Ik heb eigenlijk helemaal geen slechte zwangerschap. Alleen de 1e 4 mnd last gehad van misselijkheid, moe maar niet uitgeput, maagzuur en voor de rest helemaal niks te klagen...
Mijn vriend vind het heel leuk om steeds 'grappige' opmerkingen te maken over dat ik nu toch wel heel dik en langzaam begin te worden en dat ik niet opeens chronisch ziek ben dus best het huishouden in mijn eentje kan blijven doen (naast een fulltime baan). In het begin lachte ik het een beetje weg maar ik begin me er steeds ellendiger onder te voelen. Ik weet dat ik veel dikker ben dan eerst maar om dat nou elke keer aan te moeten horen is niet echt heel leuk. En ja, tuurlijk ben ik niet ziek maar ik kan gewoon niet meer alles alleen... Een beetje hulp zo af en toe lijkt me niet verkeerd. Mijn vriendinnen (1 zwanger, maar geen baan - rest niet zwanger / geen kinderen) vinden dat ik het een beetje overdrijf. Zo zijn mannen nu eenmaal en tja... heb ik er ook zelf niet een beetje voor gekozen?? Al met al, ik zit er gewoon een beetje doorheen en vind zwanger zijn gewoon niet leuk meer...
Ik kan niet wachten totdat onze kleine er is!! Daar doe ik het immers allemaal voor !!
Bedankt voor het lezen / luisteren. Dit geeft al een beetje opluchting.