Had al een paar dagen het gevoel dat ik ongesteld moet worden en veel harde buiken. Niet dat ik me echt zorgen maakte, maar na 5 dagen en een aantal nachten slecht slapen toch maar even gebeld. Voel de kleine heel goed en maakte me ook geen zorgen, maar wilde wel weten of ik er iets tegen kon doen. Nou daar ga je dan, uurtje CTG, inwendig onderzoek, urine afgeven, je kent het wel. Een hoop bangmakerij om...... niks. Zit nog keurig potdicht en geen weeen. (duh dat wist ik al) Wel tijd om het iets rustiger aan te gaan doen. Dus manlief mag zich iets meer met de kleine bezig houden en ik leg mijn inmiddels door vocht gevulde stalpoten (sorry voor de uitdrukking) maar eens wat vaker omhoog.