Hi,
Ben toch al zo emotioneel nu, met de zwangerschap en als je dan eindelijk er achter komt, waar 80% van je klachten vandaan komen, dan kan ik niet meer stoppen met huilen.
Heel in het kort:
Ik heb al meer dan 4 jaar een (ernstig) slaapprobleem. Dit ontwikkelde zich in de vorige zwangerschap echt tot een probleem, ik raakte er bijna deprssief van. Deze zwangerschap kan ik het allemaal wat beter hebben. Ik loop ook al heel erg lang met klachten in de bekken/rug/heupen. Onstaan in de vorige zwangerschap, maar toen werd gezegd: ach dat hoort er bij.
Nu gaan de dingen heel anders. Na de vorige zwangerschap kwam ik terecht in het circuit van de medici. Ik kreeg een andere huisarts en omdat zij me nog niet goed kende en mijn vader 4 maanden na de bevalling overleed, weet zij mijn slaapprobleem aan een psychisch probleem. Dus ik naar de psychgoloog. Daar was ik vrij snel klaar, dus naar de haptonoom. Begin dit jaar kwam ik bij de osteopaat terecht en in overleg met de huisarts ging ik naar een psychotherepeut. Die was heel snel klaar met mij: Je hebt geen psychisch probleem. Jouw slapen is een biologisch probleem en ik laat je doorsturen naar een slaapcentrum.
Vandaag kwam ik voor mijn bekken/rug klachten bij de fysio terecht. Ik ging nu eens naar de beste in onze omgeving in plaats van de dichtsbijzijnde. Deze man heeft me de ogen geopend. Mijn lichaam is best zwak. En daar had hij alle begrip voor. Ik slaap al vier jaar slecht en hij kon zich heel goed voorstellen dat ik me te moe voel om ook maar iets te ondernemen. Wat een verademing: ik dacht altijd maar dat ik lui was. Ja ik was moe, maar moe is geen ziekte. Toen hij vroeg of ik aan ziektes leed, zei ik wel mijn Astma. En je slaapprobleem dan? Ik zag dat nooit als ziekte (nog niet hoor), maar het is wel ernstig. Het maakt me moe en het maakt me tot iemand die ik diep in mijn hart niet ben. Ik ben tot een aantal jaren altijd heel energiek geweest. Kon alles doen, kon alles aan. Ja, ik ben veranderd. Maar deze man had alle begrip voor mijn situatie.
Ja, ik heb een bekkenprobleen en nee dat is niet zomaar op te lossen. Maar ik moet nu een boek lezen van hem, we gaan kijken naar de dagindeling met de rustmomenten en de actiemomenten en hoe die evt. anders moeten en we gaan met minimale inspanning mijn lichaam versterken. Wauw, ik kon die man wel zoenen.
Toevallig heten zowel de psychotherapeut als de fysio Theo. De volgende behandelaar mag alleen nog maar Theo heten!
Sinds de kleine op bed ligt, kan ik alleen maar huilen. Al jaren roep ik dat ik zo moe ben. En ik heb me altijd lui gevoeld. Dat was psychisch, maar ik voelde me goed. En nu zijn er eindelijk twee mensen op mijn pad gekomen die snappen hoe het zit. En daar kan ik dan ook weer om huilen.
Het is een heel verhaal, maar ik moest het even kwijt en waar kan dat nu beter dan hier???
Gr. Tamara.
Ben toch al zo emotioneel nu, met de zwangerschap en als je dan eindelijk er achter komt, waar 80% van je klachten vandaan komen, dan kan ik niet meer stoppen met huilen.
Heel in het kort:
Ik heb al meer dan 4 jaar een (ernstig) slaapprobleem. Dit ontwikkelde zich in de vorige zwangerschap echt tot een probleem, ik raakte er bijna deprssief van. Deze zwangerschap kan ik het allemaal wat beter hebben. Ik loop ook al heel erg lang met klachten in de bekken/rug/heupen. Onstaan in de vorige zwangerschap, maar toen werd gezegd: ach dat hoort er bij.
Nu gaan de dingen heel anders. Na de vorige zwangerschap kwam ik terecht in het circuit van de medici. Ik kreeg een andere huisarts en omdat zij me nog niet goed kende en mijn vader 4 maanden na de bevalling overleed, weet zij mijn slaapprobleem aan een psychisch probleem. Dus ik naar de psychgoloog. Daar was ik vrij snel klaar, dus naar de haptonoom. Begin dit jaar kwam ik bij de osteopaat terecht en in overleg met de huisarts ging ik naar een psychotherepeut. Die was heel snel klaar met mij: Je hebt geen psychisch probleem. Jouw slapen is een biologisch probleem en ik laat je doorsturen naar een slaapcentrum.
Vandaag kwam ik voor mijn bekken/rug klachten bij de fysio terecht. Ik ging nu eens naar de beste in onze omgeving in plaats van de dichtsbijzijnde. Deze man heeft me de ogen geopend. Mijn lichaam is best zwak. En daar had hij alle begrip voor. Ik slaap al vier jaar slecht en hij kon zich heel goed voorstellen dat ik me te moe voel om ook maar iets te ondernemen. Wat een verademing: ik dacht altijd maar dat ik lui was. Ja ik was moe, maar moe is geen ziekte. Toen hij vroeg of ik aan ziektes leed, zei ik wel mijn Astma. En je slaapprobleem dan? Ik zag dat nooit als ziekte (nog niet hoor), maar het is wel ernstig. Het maakt me moe en het maakt me tot iemand die ik diep in mijn hart niet ben. Ik ben tot een aantal jaren altijd heel energiek geweest. Kon alles doen, kon alles aan. Ja, ik ben veranderd. Maar deze man had alle begrip voor mijn situatie.
Ja, ik heb een bekkenprobleen en nee dat is niet zomaar op te lossen. Maar ik moet nu een boek lezen van hem, we gaan kijken naar de dagindeling met de rustmomenten en de actiemomenten en hoe die evt. anders moeten en we gaan met minimale inspanning mijn lichaam versterken. Wauw, ik kon die man wel zoenen.
Toevallig heten zowel de psychotherapeut als de fysio Theo. De volgende behandelaar mag alleen nog maar Theo heten!
Sinds de kleine op bed ligt, kan ik alleen maar huilen. Al jaren roep ik dat ik zo moe ben. En ik heb me altijd lui gevoeld. Dat was psychisch, maar ik voelde me goed. En nu zijn er eindelijk twee mensen op mijn pad gekomen die snappen hoe het zit. En daar kan ik dan ook weer om huilen.
Het is een heel verhaal, maar ik moest het even kwijt en waar kan dat nu beter dan hier???
Gr. Tamara.