Even mijn verhaal kwijt....

A

Anoniem

Guest
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen en schaam me best voor mijn verhaal. Toch moet ik het even kwijt en besluit het na lang twijfelen toch maar te vertellen. Ik ben 18 jaar en 17 weekjes in blije verwachting. Mijn vriend is 24 en alles tussen ons is in razend tempo gegaan. We waren net 6 maanden samen toen we ontdekten dat ik zwanger was. We hebben sinds vorige week een huis gekocht en zoals je zou zeggen ziet alles er rooskleuring uit.

We hebben altijd een goede relatie gehad alleen het kon wat stabieler. De ruzies van elkaar nog niet door en door kennen spelen steeds hoger op. We zijn allerbei twee volwassen mensen met onze verantwoordelijkheden. Helaas tijdens onze ruzies heeft mijn vriend geen rem op zijn woorden en floept er dan van alles uit, waarna hij even later in tranen uitbarst vanwege de spijt.

Ik ben altijd al een heel gevoelig persoon geweest en tja, zwangerschap maakt dat nog net iets erger. Normaal gesproken kan mijn vriend uren tegen mijn buikje praten, masseert me zo vaak mogelijk. Krijg de liefste woordjes te horen die een vrouw zich maar kan wensen. (Zegt; je bent mooier dan ooit  nu je ons kindje draagt enz enz)..  Tijdens onze 'ruzietjes' veranderd hij zo. Zegt hij de meest gemene dingen. Heel tegenstrijdig. Hij noemt me dan dik en lelijk, spot met de dood van mijn opa die net overleden is aan kanker, geeft mijn familie lelijke namen en is niet vies van een aardig scheldwoord richting mij.

Zijn woorden breken mij, zorgen voor zoveel stres wat zó slecht is voor de baby. Punt is dat hij nog geen 10 minuten later weer veranderd in mijn 'lieve' mannetje. Ik vind het vreselijk... Hij heeft dit lang voordat we ontdekten dat ik zwanger was dus daar ligt het niet aan. Het is juist iets minder geworden nu we het weten. Alleen het breekt me zo. Maakt me kapot van binnen, terwijl iedere zwangere vrouw zou moeten genieten.

Ik schaam me omdat ik altijd gevonden heb dat je alles op rolletjes moet hebben als je verantwoording over een kind krijgt, en dat heb ik naar mijn gevoel niet. Met mijn ouders kan ik heel goed praten maar met dit probleem wil ik ze niet opzadelen, vandaar dat ik het liever hier 'bespreek'. Ik weet niet meer wat  te doen, maar van zo doorgaan wordt geen mens gelukkiger..

Liefs Kim
 
Jeetje Kim,
Dit is geen leuk verhaal. Ik begrijp dat je van hem houdt en dat het meestal wel goed gaat. Ik heb rond jou leeftijd ongeveer een zelfde relatie gehad. Alles leek echt perfect, in de ogen van veel mensen waren wij een superstel. Maar die ruzies, hij brak me af tot de grond, alleen met woorden en toch hield ik van hem. Ik ben 3 jaar bij hem gebleven, daarna ging het uit.
Verschil met jou is, dat jiij zwanger bent en net een huis met hem hebt gekocht. Misschien kun je relatiebemiddeling proberen. Misschien weet je vriend gewoon niet goed hoe hij op een andere manier ruzie kan maken, zonder jou daarbij zo te kwetsen. Want geloof me, op den duur tast het je zelfvertrouwen enorm aan. Daarnaast zou iemand die van jou houdt, je niet expres moeten kwetsen.
Bij mij heeft het lang geduurd voordat ik weer zelfvertrouwen had en voordat ik over mijn ex heen was. Want ookal kwetst iemand je zo, je kunt er toch heel veel van houden.
Succes meid.
Ivy
 
Ik wil ook wel graag even reageren,
Allereerst vind ik het juist heel knap dat je er over wil praten. Je kan ook doen naar de buitenwereld alsof er niets aan de hand is, maar dat werkt uiteindelijk toch niet. En jij hoeft je hier toch niet voor te schamen?!
In de vorige reactie herken ik wel dat sommige mensen gewoon niet weten hoe ze ruzie moeten maken. Ik heb hiervoor hulp gekregen. Mijn man en ik hadden ook een hele goede relatie, maar als we ruzie hadden, werd ik zo ontzettend onredelijk, ging ik altijd direct mijn stem verheffen en zoeken naar dingen waar ik hem op kon pakken.. Niet zo gek natuurlijk als je dat je hele leven voor is gedaan door je ouders.
Gelukkig ben ik hier mee aan de slag gegaan en gaat het nu een stuk beter.
Ik hoop dat je dat wat moed geeft.
Wel is het heel belangrijk dat hij ook inziet dat er echt wat moet veranderen, anders helpt het niet.
En verder... Tuurlijk heb je verantwoordelijkheden naar je kindje toe, maar als hij echt slecht voor jou is en misschien later ook voor je kind, denk ik dat een kind beter af is zonder vader dan met een hele slechte vader.
Ik hoop dat je de juiste keuzes maakt!!
liefs anja.
 
p.s...
Ik ben nu ook ruim 16 weken en o o o.. die hormonen...
Huilbuien, maar ook opeens verliefde gevoelens voor een ander, stemmingswisselingen, enz...
Hoort er bij zeggen ze, maar het is toch echt vreselijk af en toe!

anja..
 
Beste Kim

Ik vind het heel goed dat je er over wilt praten...
Laat het bericht dat je ons schrijft eens aan je vriend lezen misschien snap hij dan hoe jij je eigen voelt !

Schrijf een brief waarin je al jou gevoel neer zet dat lukt meestal beter dan gelijk praten.

Verder weet ik niet goed wat ik hier op moet zeggen maar ik wens je wel alle kracht en geluk toe.

Groetjes Wendy
 
Dankjewel voor jullie lieve reacties. Een brief schrijven is een heel goed idee, alleen heb ik dat voorheen al eens gedaan. Het ging een hele tijd goed, maar helaas ging het uiteindelijk fout. We hebben al heel veel gepraat en telkens beloofd hij mij weer zoveel.

Ik weet dat hij in zijn verleden ook heel veel ruzie met zijn  moeder heeft gehad en dat hij toendertijd zo begonnen is. Een vrouw krijg je namelijk makkelijker klein met woorden, en hij zag dat hij de ruzie kon 'winnen' als hij zo deed tegen zijn moeder. Dit is er helaas in blijven zitten.

Voor de buitenwereld lijken we echt een perfect stel, in zijn ogen ook. Hij weet na enkele uren niet eens meer wat hij gezegd heeft en als ik hem daaraan herinner barst hij in tranen uit. Ik wil hem zo graag helpen, want zo verder gaan verdienen we beiden niet. Ik zou hem zo graag laten inzien dat je ook ruzie kan maken (als dat al nodig is) op een andere manier. Natuurlijk heb ik liever geen ruzie, maar je kunt ook gewoon zeggen naar de ander toe wat je dwars zit, zonder je daarbij zo te laten kennen.

Helaas weet ik alleen niet hóe.... zucht.

Ik vind het heel fijn dat jullie de tijd nemen  om te reageren. Dat doet me wel goed
 
Hoi,

Ook ik vind het erg knap dat je je verhaal hier zo neerzet. Het is natuurlijk niet niets.

Ik denk dat het erg belangrijk is om er met je vriend erover te praten. En helemaal over het feit hoe jij je erdoor gaat voelen. En misschien is hulp ervoor zoeken helemaal geen slecht idee. Als het helpt, is het alleen maar mooi toch?

Ik hoop dat jullie tweetjes eruit komen!

Groetjes Sammy
 
hoi hoi,

Wat een naar verhaal joh!
Logisch dat het je opbreekt helemaal nu je zwanger bent.
Heeft hij er welleens over gedacht om hulp te vragen?
Als hij zo veranderd tijdens een ruzie en ook zo weer omslaat klinkt dat
alsof hij misschien niet zo goed met zijn emoties om kan gaan.
Mijn man heeft nl ook door zijn verleden problemen met   emoties en verantwoordelijkheden, en dat is soms best moeilijk voor beiden.
Gelukkig zijn wij al een hele tijd samen  en  kennen en begrijpen we  elkaar nu heel goed.
Ik hoop echt dat het met jullie ook goed gaat komen en wens je veel sterkte!!

groetjes Daan
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan