A
Anoniem
Guest
Een tijdje geleden vroeg een vriend ons mee op zomervakantie met zijn gezinnetje en nog twee gezinnen. Het zijn allemaal goede vrienden van ons.
Mijn man was direct enthousiast, ik nog niet helemaal omdat het zo ver rijden was (Zuid-Frankrijk aan de Spaanse grens) Ze zouden ons op de hoogte houden.
Tijdje niets gehoord dus afgelopen weekend gooiden we eens een balletje op en hadden we het over de vakantie.
Worden we Tweede Paasdag gebeld door de betreffende vriend, sorry, maar ik ben te enthousiast geweest, een aantal mensen vind het geen goed idee als jullie meegaan. Oooookee??
Ze vinden het te druk met vier gezinnen, dan kunnen we niets meer ondernemen en is alles zo'n geregel, HUH, je gaat toch al met drie???
Jullie mogen wel een weekje komen hoor! WAAAT, dat dacht ik niet!!!!
Nu ben ik dus al een paar dagen in mineurstemming, niet omdat ik nog steeds graag mee wil, maar ik vind de reden zo stom. Ik moet telkens denken, wij zijn zeker niet leuk genoeg. En daar word ik zo verdrietig van.
Ik merk met dit soort dingen dat ik geestelijk toch nog niet veel kan hebben na het verlies van ons meisje. Waarom doen mensen je soms zo'n pijn bewust of onbewust.
Bedankt voor het 'luisteren'.
Liefs
Mijn man was direct enthousiast, ik nog niet helemaal omdat het zo ver rijden was (Zuid-Frankrijk aan de Spaanse grens) Ze zouden ons op de hoogte houden.
Tijdje niets gehoord dus afgelopen weekend gooiden we eens een balletje op en hadden we het over de vakantie.
Worden we Tweede Paasdag gebeld door de betreffende vriend, sorry, maar ik ben te enthousiast geweest, een aantal mensen vind het geen goed idee als jullie meegaan. Oooookee??
Ze vinden het te druk met vier gezinnen, dan kunnen we niets meer ondernemen en is alles zo'n geregel, HUH, je gaat toch al met drie???
Jullie mogen wel een weekje komen hoor! WAAAT, dat dacht ik niet!!!!
Nu ben ik dus al een paar dagen in mineurstemming, niet omdat ik nog steeds graag mee wil, maar ik vind de reden zo stom. Ik moet telkens denken, wij zijn zeker niet leuk genoeg. En daar word ik zo verdrietig van.
Ik merk met dit soort dingen dat ik geestelijk toch nog niet veel kan hebben na het verlies van ons meisje. Waarom doen mensen je soms zo'n pijn bewust of onbewust.
Bedankt voor het 'luisteren'.
Liefs