Even uit de running

A

ANONYMOUS_USERNAME

Omdat ik meeverhuisd ben naar forumplaza met een groep maart-mama's, ben ik hier vooral een lezer, geen schrijver. Maar nu zou ik toch graageven wat met jullie delen...

nu toch gebeurd. Amper een maand aan het werk en nu in de ZW. Ik ben aan, op, moe, gespannen, slaap niet na de nachtdiensten, huil m'n ogen uit mijn kop. En reken mezelf natuurlijk zwaar aan dat ik me ziek heb moeten melden, ben vannacht midden in mijn dienst in overleg met collega naar huis gekomen.

Heb me compleet laten leven afgelopen maanden, daarbij langzaam maar zeker en steeds meer uit het oog verliezend wat ik zelf nodig had, wat goed voor me was. Natuurlijk zorg ik allereerst voor ons meiske, maar daarna zorg ik nog voor een heleboel andere dingen vóór ik aan mezelf durf te denken. En nu is het op. En ik word doodmoe van mezelf dat ik me overal en altijd loop te verantwoorden over mezelf.

Ik ga het weekend maar eens gebruiken om een beetje bij te komen,  ons meiske  is vandaag naar KDV waardoor ik wat bij kan slapen. Ik hoef tot begin augustus in ieder geval niet te werken (was na komende week 2,5 week roostervrij) en heb over een week weer contact met teamleider om even te kijken hoe en wat.

Zo, dat moest ik even kwijt.
Pietje

 
Nou meid, goed van je dat je er nu aan toegeeft. Op deze manier heeft niemand er wat aan, maar vooral je kindje niet. Jij bent zelf heel belangrijk. Probeer met je partner een schema te maken, waarin je tijd voor jezelf plant. Verder zou ik proberen om voldoende hulp in te schakelen, want dit signaal moet je serieus nemen.
Heel   veel sterkte.
Groetjes Veerle
 
Hoi Pietje,

Ik heb wel eens wat gelezen van je op het maart forum, ben zelf van april....

Maar om even op jouw verhaal terug te komen. Denk aan jezelf hoor! Echt als je het nog niet aankan goed overleggen met je leidinggevende, anders ben je zometeen helemaal ver van huis...

Merk nu aan mezelf dat ik er een beetje doorheen zit. Ook vreselijk moe, chagerijnig en snel geirriteerd. Gisteren al vroeg naar bed gegaan en zo meteen ga ik ook weer even. Denk er ook even overna om even langs de ha te gaan, bloed prikken etc. Misschien heb je wel bepaalde tekorten.

Sterkte ermee,
groetjes  Sandra
(mv Isabelle en Madeleine)
 
heel bekend sandra, ik voel me net als jou
en wat je zegt, denk echt aan jezelf
mijn oudste was een huilbaby, met gelukkig redenen
maar ik trok het toen ook niet, vergat mezelf ook
en zat dus in een enorme dip, telaat eraan gaan werken

en ook ik ga vroeg naar bed, en ook zo ff liggen nog

groetjes riana
 
Hoi Pietje, zit ook met mezelf in de knoop!! Vorig jaar december is mijn contract afgelopen en sindsdien in de ww. 6wk van tevoren met zw.verlof gegaan. Had zw.diabetes en 2wk voor de bevalling opgenomen met een hoge bloeddruk, eigenlijk de hele zw.schap last van gehad. Na 2wk ingeleid een dag weeen en na een uur persen ook nog een keizersnee!!! Na 4dagen kwam ik weer thuis. Voor dat ik het zh in kwam was mijn hh al achter.... De kraamhulp heeft alles weer netjes achter gelaten. Maar ja door mijn herstel raakte mijn hh weer achter.... En nu zit ik nog in de zw. Vind het ook moeilijk om weer aan het werk te kunnen. Kan het hh nog niet helemaal aan en alles draait om de kleine, de hond, mijn vriend en dan ik...... Er zijn dagen dat het beter gaat. Maar ben bang als ik aan het werk ga en er me volledig in stort het na een paar weken niet maar aan kan. Het is zo moeilijk. Teveel inspanning doet ook nog zeer aan mijn litteken.

Weet hoe je je voelt...... Eerst moest ik elke dag de kleine om half 9 wekken en nu sinds een paar dagen issie om 6á7 uur wakker, je raad het al ben gesloopt. Geef volledige bv.

Ben dit ook effe kwijt!!!! Sterkte....

Groetjes Natasja mams van Desmond(4mnd)
 
En het ergste is nog dat je omgeving je niet snapt.. Het lijkt wel dat ze denken dat je vakantie hebt. Kan je vertellen dat mijn kont de hele dag de stoel of bank niet raakt!! Alleen met de bv. Vaak zijn het ook mensen die zelf geen kinderen hebben..

Gr.
 
He, been there, done that....
Ik ben al heel lang in de ziektewet en heb het ene gezondheidsprobleem op het andere gekregen (eigenlijk vanaf het moment dat ik zwanger was...), plus natuurlijk de zorg voor zo'n kleintje...
Een paar weken geleden zat ik er he-le-maal doorheen, overspannen was de diagnose. En zo voelde ik me ook echt, zonder fut, zonder reserve, zonder veerkracht.
Ik heb gelukkig van de meeste mensen (inderdaad wel diegene die zelf ook kinderen hebben!) positieve reacties gehad, omdat iedereen vond dat ik toch behoorlijk veel op mijn bordje heb gehad.

Het is niet niets om moeder te worden, week in, week uit je zelf wegcijferen omdat je kleintje altijd voorgaat... en 'omdat je toch thuis bent' het hele huishouden en zorgen voor eventuele andere kinderen, huisdieren en partners...
Dat is ook een dagtaak, hoor! Moeder zijn ben je 24 uur per dag en als het goed is nog vele jaren!

Dus mijn advies: luister alsjeblieft heel goed naar deze signalen van je lichaam, want eigenlijk ben je dus al een stapje te ver gegaan! Zorg dat je rust kunt nemen en krijgen, echt tijd voor jezelf, zonder je kleintje, dat is zo belangrijk! Je moet er voor zorgen dat je reserves hebt cq opnieuw opbouwt, want ander hou je het niet vol. Hoe langer je doorstoomt, hoe dieper het dal zal worden waar je uit moet komen... Echt, ik weet waar ik over spreek.

Hou je taai, slaap lekker bij en DENK AAN JEZELF! Als jij het niet doet, doet niemand het...

Groetjes, Karin
Mama van Christian (21 weken)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan