even van me afschrijven meiden.....

A

ANONYMOUS_USERNAME

zoals sommige van jullie weten ben ik op 24 januari bevallen van een doodgeboren jongetje genaamd nicky, ik was 16 weken in verwachting.
op 11 juli was de moeilijkste dag, dan zou ons ventje geboren worden.
mn nichtje is 20 aug geboren, ben ontzettend blij dat ik tante ben geworden.
ik mis mijn ventje nog elke dag, wie herkent dit??? en wie heeft er tips, ben echt ontzetten blij met mijn achternichtje jordan, maar doet me pijn als ik bedenk dat ik zelf een kleintje had:(
zijn deze gevoelens herkenbaar voor jullie meiden???

wil mijn ventje in mn armen houden, hem troosten als ie verdriet heeft of aandacht wil, maar dat zit er niet in

hoop dat jullie me kunnen helpen,
liefs wendy
 
is dit soms egoistisch van me, begrijp me asjeblieft niet verkeerd.
het is moeilijk te bevatten, een dubbel gevoel. je bent tante en tergelijk ook mama, weet even niet hoe ik dit goed uit kan leggen..............pfffft wat ingewikkeld dit.

dit wou ik er nog even aan toevoegen:)
 
he Wendy,
ik snap je gevoelens wel hoor. Ik ben in januari ook mijn zoontje verloren. Mijn zus is vorige jaar september bevallen van mijn 1e neefje. Ik vind het nog steeds moeilijk. Onze kinderen zouden maar zo'n 7 maanden schelen en nu is hij net 1 geworden en heb ik alleen een mooie herinnering.
Ik kan ook niet zo leuk met mijn neefje doen als ik eigenlijk wil. Mijn gevoel zit daar een beetje klem in, lijkt wel. Als ik nou al die gevoelens toelaat dat ik hem zo leuk vindt, ga ik mijn eigen zoon nog meer missen ofzo.
Het is gewoon lastig, tuurlijk ben je blij voor hen, maar je gunt het jezelf altijd net een beetje meer. Geef je gevoelens daarvoor de ruimte hoor. Het is niet niks waar je doorheen gaat!!
Kan je er met hen over praten??
liefs
Patricia mama van Bas*
 
ze is wel van de situatie op de hoogte, maar wil mn nicht ook laten genieten van de kleine meid jordan.
wil haar er niet mee lastigvallen, niet nu ze zo gelukkig zijn, wil ook niet egoistisch overkomen.
sinds de miskraam gaat alles zo`n beetje verkeerd.
mijn zelfvetrouwen is er ook niet op vooruit gegaan, denk er zelfs serieus over na om te stoppen met school. ben een beetje aan het eind van mijn latijn, stage loopt ook niet zoals ik het allemaal wil. ben gestresst en bang om fouten te maken, het enige wat zou werken is een assertiviteitstraining daar ben ik inmiddels mee bezig maar er is nog geen groen licht gegeven. dit met doel om op mezelf te kunnen vertrouwen, dat na de miskraam alleen maar afneemt. weet ook niet zo goed of ik overhaast moet handelen of toch contact opnemen met de huisarts. wie had dat gedacht, normaal gesproken zo sterk en gewoon doorgaan, loop al vanaf januari bij een psygoloog, de eerste stage na de miskraam ging 100% mis vanaf dat moment gaf ik aan mijn verdriet toe. de tweede stage ging ook niet goed, zonder een tweede kans te krijgen werd ik zonder pardon eruit gegooit. Deze stage gaat ook niet helemaal zonder problemen, ik doe mijn best op mezelf te vertrouwen, maar dat is lastig.
zit in dubio of ik er even tussenuit zal gaan, mischien over een maandje of 6 mijn opleiding weer op te pakken. weet in ieder geval dat ik dit waarschijnlijk niet ga trekken zonder hulp, ondanks dat ik bij een psygoloog loop.
hoe kan je leven ineens drastisch veranderen.....

hoop dat je een beetje wijs uit word,

liefs wendy

 
Wat jij heb, hebben meerdere, je gunt het ander maar jezelf natuurlijk ook. Mijn dochter is begin januari geboren en 2 dagen na de begrafenis werd de dochter van mijn broer geboren. Ik was ook tegelijk zwanger met mijn beste vriendin die in juni een kindje verwachte. Ik werd na mijn dochter snel zwanger en zou eind dit jaar uitgerekend  zijn. In juni is mijn vriendin bevallen en daarna ik, veelste vroeg en mijn zoontje heeft het niet gered. Mijn vriendin en ik hadden al zoveel plannen gemaakt, die nu niet door gaan. Het komt wel maar ik moet weer geduld hebben. Voor de tweede keer.

Gelukkig ben ik niet stikjaloers, zo ben ik niet, maar het moet ook niet te lang duren denk. Ikzelf ben alleen met de toekomst bezig wat me nog op de been houd op dit moment. Ik heb meer moeite met zwangere, die nog met de bolle buik lopen, die ik nu ook nog steeds had moet hebben. Maar ik hoop voor mezelf dat dat weer snel komt.

Gr.
 
Hoi Wendy,

Ik herken je gevoelens. Onze jongste zoon is anderhalf jaar geleden overleden. Hij was 2,5. En het is soms zo moeilijk kindjes van die leeftijd te zien, kindjes die net zo oud waren wel ouder te zien worden. Gezinnen zien lopen met dezelfde samenstelling als wij hadden. Oh, je gaat dood van binnen.
Ik ben gaan praten in het ziekenhuis waar mijn zoontje altijd verpleegd is. Daar kwam ik, 1x in de anderhalve maand of zo. En dat heeft mij heel erg goed gegaan, gewoon dingen uitspreken die je bij een ander niet durft. Wat je ook zegt, het blijft daar en je wordt niet veroordeeld. En na driekwart jaar voelde ik ineens dat ik het alleen verder kon. Ben daarna nog best diep gegaan, maar ik kon er zelf uitkomen.
Ik heb ook een mooi boekje gekocht waarin ik af en toe aan mijn zoon schrijf. Over hoe ik hem mis, hoe ik hem nog zo graag met heel mijn hart zou willen vasthouden en even besnuffelen. Dat lucht mij erg op en ik heb altijd wel het gevoel dat mijn liefde en gevoelens zo toch weer bij hem komen.
Je mag ook best jaloers op anderen zijn en boos zijn. Natuurlijk! Dat hoort er allemaal bij.
Ik heb trouwens een half jaar niet gewerkt en toen weer heeeeeeel voorzichtig begonnen en pas na een jaar kon ik mijn werk weer enigzins aan.
Geef jezelf de tijd!

groetjes, keesje
 
Hoi Wendy,
ik heb net een nieuw item geplaatst en voor mij is het allemaal nog heel vers, maar ik denk dat je gevoelens heel normaal zijn en je je daar ook niet vervelend over hoeft te voelen... Natuurlijk gun je iemand anders alle geluk, maar als jezelf zoiets overkomt brengt dat gevoelens met zich mee... Een goede vriendin van mij is over 3 weken uitgeteld, ik denk dat dat bij mij ook nog de nodige emoties teweeg zal brengen... Laat alles over je heen komen en verwerk het samen met je man, vrienden, familie, dat ik wat ik zal proberen te doen....

sterkte, franka
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan