Even van me afschrijven.. Ik ben zelf met 24 weken geboren, hierdoor dus ook meer kans op complicaties in mijn zwangerschap. Ik ben momenteel 32 weken zwanger van ons 1e kindje, en inderdaad, heb ik veel complicaties, ik slik veel medicatie en moet wekelijks op controle voor een echo, bloedprikken en bloeddruk meten. <br />Ik ervaar de zwangerschap best wel als zwaar, maar wel nogsteeds goed vol te houden. Nu heb ik verder ook nog zwangerschapsdiabetes en bekkeninstabiliteit, en ben ik weer op controle geweest en hier is uitgekomen dat ik veel eiwitten in mijn urine heb, wat dus met alle andere uitslagen duid op zwangerschapsvergiftiging. <br /><br />Ik ben erg geschrokken en ondanks er al bekend was dat ons zoontje tot max 37 weken bleef zitten (inleiding wegens complicaties), kan het nu dus zomaar zijn dat hij nog eerder komt en ik binnenkort word opgenomen. (Deze week nog een extra controle, aan de hand van die uitslag word er besloten of ik opgenomen word.)<br /><br />Vind het heel moeilijk hiermee om te gaan, het idee dat ik zowat alles heb in een zwangerschap wat je kunt krijgen, alsof ik het niet "normaal" kan, terwijl we zo ons best doen, ik doe en laat er alles voor, kwa adviezen en medicatie etc. <br />Dit is de 4e zwangerschap van ons 1e kindje, dus ik ben al zo blij dat we zover zijn gekomen! <br /><br />Ik wil helemaal niet zeuren, of aanstellen, maar elke keer krijg je opmerkingen als: zoveel medicijnen kan toch ook niet goed zijn voor je kindje, of: je moet echt zorgen Dat hij zo lang mogelijk blijft zitten, of: oh dan lig je met kerst en oud op nieuw in het ziekenhuis! <br /><br />En dan denk ik: Hallo?! Ik kan er niks aan doen, het is echt niet dat ik dit alles over mezelf afroep ofzo, en ja dan lig ik met de feestdagen in het ziekenhuis, vervelend maar nou en??<br />We hebben alles over voor ons kindje en het maakt in die zin ook echt niks uit wat we hier voor moeten doen, al zou ik elke dag op mijn kop moeten gaan staan zodat het goed gaat, dan deed ik dat!<br />Ik merk dat ik hier steeds mee in mijn hoofd blijf zitten, en dat ik er boos van word, waarom moet dit nu weer allemaal zo? <br /><br />Pff... nou ik ben het even kwijt.. ik hoor graag wat jullie zouden doen in mijn situatie.<br />
Even van me afschrijven..
- Onderwerp starter Gbvrlbji
- Startdatum
Dat klinkt ook best heftig, een zorgeloze zwangerschap is het begrijpelijkerwijs niet, dat snap ik. Maar 32 weken is echt niet het einde van de wereld! En zeker gezien het feit dat het je vierde zwangerschap is van je eerste kindje, focus je op: je bent straks gewoon mama(!), en je bent al best ver, 32 weken is niet meer extreem vroeg en je bent in goede handen in het ziekenhuis!?
Je zorgen maken helpt niet mee ik ben zelf bevallen met 31.5 en gelukkig is alles goed gegaan al zagen wij dit niet aankomen tweede keer ook medicatie gebruik weeen remmers alles ook met 36.6 dus ja je hebt het niet zelf in de hand helaas kindje is idd beteraf als het langer in je buik zit maar als het nodig is halen ze het eerder en dan is het ook in goede handen ❤ sterkte!
Ik herken je heel goed! Wat een heftige zwangerschap heb jij. Bij de 1e kreeg ik ook bekkeninstabiliteit met 20 weken, bij 26 weken zwangerschapsdiabetes en een hoge bloeddruk met afwijkende leverwaarden.
Uiteindelijk na heel vaak opgenomen te zijn geweest en heel veel pijn ben ik ingeleid bij 34 weken omdat het niet meer te doen was.
Onze dochter heeft het goed gedaan en mocht met 2,5 week al mee naar huis.
Gelukkig ben je ‘al’ 32 weken. Denk nu vooral aan jezelf en je kleintje. Opmerkingen van andere lekker links laten liggen je kiest hier niet voor!
Succes en sterkte met de laatste loodjes?
Uiteindelijk na heel vaak opgenomen te zijn geweest en heel veel pijn ben ik ingeleid bij 34 weken omdat het niet meer te doen was.
Onze dochter heeft het goed gedaan en mocht met 2,5 week al mee naar huis.
Gelukkig ben je ‘al’ 32 weken. Denk nu vooral aan jezelf en je kleintje. Opmerkingen van andere lekker links laten liggen je kiest hier niet voor!
Succes en sterkte met de laatste loodjes?
Herkenbaar 
Vooral dat gedeelte over het gevoel dat je alles doet en toch zo'n beetje alles dat je maar mee kan maken gebeurt (voor je gevoel, want er kan veel meer gebeuren). Ik liep daar zelf ook mee. Lang fertiliteitstraject, verkorte baarmoederhals, zwangerschapsvergiftiging, vroeggeboorte, totaalruptuur, verklevingen en operaties nav totaalruptuur, huilbaby, depressie. Dat laatste wil ik je voor waarschuwen. Het kost tijd om dit alles te verwerken en moeder worden verandert alles, meestal op een mooie manier, maar er kunnen in het begin ook andere emoties bij horen. Misschien even praten over hoe je na je bevalling daar steun bij krijgt.
Mijn dochter bleef zitten tot 35 weken en toen ze kwam liep de vergiftiging ook uit de hand, wat mijn bevalling sterk beinvloed heeft. Liggend in bed, medicatie, infusen, kabeltjes, testjes enzo. Maar ze deed het erg goed en was van een meer dan goed gewicht. Natuurlijk merkten we wel dingetjes en was het even een lastige start. Maar geen lange opnames en conveuse enzo. Je bent al op een termijn dat er nog maar een heel kleine kans op overlijden is. Natuurlijk, als ze morgen komt, dan wordt het wel conveuse. Maar ook dan redt je kindje het wel. Probeer er vertrouwen in te hebben.
Maar ik maakte me ook veel zorgen over de complicaties. Soms weet je met al die testjes niet eens hoe de rest van de dag eruit gaat zien. Of je moet blijven deze keer. Of de baby er nu uit moet. Dat gaf me veel onrust. Ik heb vanaf 17 weken gelopen met de angst of ze veel te vroeg zou komen.
Sterkte!
Vooral dat gedeelte over het gevoel dat je alles doet en toch zo'n beetje alles dat je maar mee kan maken gebeurt (voor je gevoel, want er kan veel meer gebeuren). Ik liep daar zelf ook mee. Lang fertiliteitstraject, verkorte baarmoederhals, zwangerschapsvergiftiging, vroeggeboorte, totaalruptuur, verklevingen en operaties nav totaalruptuur, huilbaby, depressie. Dat laatste wil ik je voor waarschuwen. Het kost tijd om dit alles te verwerken en moeder worden verandert alles, meestal op een mooie manier, maar er kunnen in het begin ook andere emoties bij horen. Misschien even praten over hoe je na je bevalling daar steun bij krijgt.
Mijn dochter bleef zitten tot 35 weken en toen ze kwam liep de vergiftiging ook uit de hand, wat mijn bevalling sterk beinvloed heeft. Liggend in bed, medicatie, infusen, kabeltjes, testjes enzo. Maar ze deed het erg goed en was van een meer dan goed gewicht. Natuurlijk merkten we wel dingetjes en was het even een lastige start. Maar geen lange opnames en conveuse enzo. Je bent al op een termijn dat er nog maar een heel kleine kans op overlijden is. Natuurlijk, als ze morgen komt, dan wordt het wel conveuse. Maar ook dan redt je kindje het wel. Probeer er vertrouwen in te hebben.
Maar ik maakte me ook veel zorgen over de complicaties. Soms weet je met al die testjes niet eens hoe de rest van de dag eruit gaat zien. Of je moet blijven deze keer. Of de baby er nu uit moet. Dat gaf me veel onrust. Ik heb vanaf 17 weken gelopen met de angst of ze veel te vroeg zou komen.
Sterkte!
Lieve aanstaande mama,
Het is niet jouw schuld dat je een moeilijkere zwangerschap doormaakt. Jij had het vast ook liever zonder complicaties en medicatie willen volbrengen, maar helaas gaan dingen soms niet zoals we dat zouden wensen.
Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar probeer je zo min mogelijk wat aan te trekken van alle reacties over jouw zwangerschap en aankomende bevalling. Jij wilt uiteraard het allerbeste voor je kindje en daar strijd jij ook voor! Superknap dat je dit allemaal al kan. Je bent 'al' 32 weken en je mag er echt wel supertrots op zijn dat je alles, ondanks de mindere en pijnlijke kanten, zover hebt weten te brengen samen met je baby.
Ik zal voor je duimen dat alles helemaal goed mag verlopen wanneer het zover is.
Jij hebt het al zwaar gehad tot nu, dat heb je 32 weken lang weten te doen en dat is supersterk van je!
De allerlaatste weken (dagen) mag jij je kindje nog in je buik dragen, hoe moeilijk en zwaar dat ook is, ik lees aan je verhaal dat jij alles over hebt voor jouw baby en dat is eigenlijk het enige waar het om draait. Jij kunt het, dat heb je zolang bewezen en jij bent het waard! Houd nog even vol!
Liefs van een aanstaande moeder (26 wk)
Het is niet jouw schuld dat je een moeilijkere zwangerschap doormaakt. Jij had het vast ook liever zonder complicaties en medicatie willen volbrengen, maar helaas gaan dingen soms niet zoals we dat zouden wensen.
Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar probeer je zo min mogelijk wat aan te trekken van alle reacties over jouw zwangerschap en aankomende bevalling. Jij wilt uiteraard het allerbeste voor je kindje en daar strijd jij ook voor! Superknap dat je dit allemaal al kan. Je bent 'al' 32 weken en je mag er echt wel supertrots op zijn dat je alles, ondanks de mindere en pijnlijke kanten, zover hebt weten te brengen samen met je baby.
Ik zal voor je duimen dat alles helemaal goed mag verlopen wanneer het zover is.
Jij hebt het al zwaar gehad tot nu, dat heb je 32 weken lang weten te doen en dat is supersterk van je!
De allerlaatste weken (dagen) mag jij je kindje nog in je buik dragen, hoe moeilijk en zwaar dat ook is, ik lees aan je verhaal dat jij alles over hebt voor jouw baby en dat is eigenlijk het enige waar het om draait. Jij kunt het, dat heb je zolang bewezen en jij bent het waard! Houd nog even vol!
Liefs van een aanstaande moeder (26 wk)