Hallo allemaal,
Ik ben Jantina, 34 jaar, en heb afgelopen vrijdag een curettage gehad na een missed abortion. Die maandag ervoor (ik was toen 9 wk en 2 dg) hadden we onze eerste echo waar echter geen hartje was te zien. De echografiste schatte de grootte op zo'n 7 en een halve week...
Heb vreselijk gehuild, nog steeds, en ook 'verdoofde' dagen meegemaakt, waarbij het lijkt dat alles een boze droom is en je niet geloven kunt dat het echt gebeurd is... We hadden ook geen reden om ongerust te zijn; geen bloedingen of krampen.
Wat wordt de wereld onder je kont vandaan getrokken als je dat nieuws krijgt! Want tsjonge, wat hoorde die kleine al bij ons! In ons denken, onze plannen, onze gesprekken, onze toekomst... Nooit geweten dat 'houden van' al vanaf het plusje op de zwangerschaptest begint!
Ik kon me er dan ook niet bij neerleggen dat die kleine er opeens niet meer was... Ook vanuit mijn geloof kon ik me niet voorstellen dat we eerst dit wonder mochten ontvangen en dat het daarna weer werd afgenomen... Tot we er opeens bij stil stonden dat onze buitenkant iets anders is dan onze binnenkant. En dat de buitenkant van ons kindje niet goed gelukt was en we gewoon moeten wachten en hopen op een nieuwe buitenkant, zodat hij of zij alsnog bij ons kan komen.
En geloof me: deze andere benadering zorgde er niet voor dat de tranen ophielden: in tegendeel! Het doet nog heel erg zeer! Maar heeft ons wel wat meer hoop gegeven voor de toekomst en wachten we tot onze kleine zich weer aanmeld in een gezonde buitenkant!
Dit gedichtje heb ik gemaakt naar aanleiding van dit hele gebeuren. Wie weet kan het ook een ander een beetje troost of hoop geven...
Veel sterkte allemaal!
God had een parel in Zijn hand
een hele, hele kleine.
Die ergens anders groeien mocht
maar bleef altijd het Zijne.
Hij zocht voor hem een goede schelp
waarin het mooi kon groeien.
En waar het warm en veilig was
wel voor zo'n drie seizoenen.
Wij hadden al een heel mooi strand
met ook wat open schelpen.
En hoopten op een pareltje
als God ons wilde helpen.
En ja, die wens werd blij vervuld
de Heer gaf ons een wonder!
Maar na een aantal weken
toen moesten wij weer zonder...
Vol verwachting wachtten wij,
zon na een week of tien
om niet alleen de schelp
maar ook het pareltje te zien...
Maar ach, de schelp bleek niet perfect
ondanks ons fijne strand
waarop hij toch echt heerlijk lag,
daar op het zachte zand.
En is de parel terug naar God
blijft veilig in Zijn hand.
Totdat er een veel mooiere schelp
zal komen op ons strand.
Een die veel beter toch zal zijn
voor parel's jonge leven.
Heel veilig, sterk, om parel echt
een goede start te geven.
Wij wachten nu tot op ons strand
de beste schelp zal komen
en Hij alsnog de parel schenkt,
waarvan wij al zo dromen...
Jantina
Ik ben Jantina, 34 jaar, en heb afgelopen vrijdag een curettage gehad na een missed abortion. Die maandag ervoor (ik was toen 9 wk en 2 dg) hadden we onze eerste echo waar echter geen hartje was te zien. De echografiste schatte de grootte op zo'n 7 en een halve week...
Heb vreselijk gehuild, nog steeds, en ook 'verdoofde' dagen meegemaakt, waarbij het lijkt dat alles een boze droom is en je niet geloven kunt dat het echt gebeurd is... We hadden ook geen reden om ongerust te zijn; geen bloedingen of krampen.
Wat wordt de wereld onder je kont vandaan getrokken als je dat nieuws krijgt! Want tsjonge, wat hoorde die kleine al bij ons! In ons denken, onze plannen, onze gesprekken, onze toekomst... Nooit geweten dat 'houden van' al vanaf het plusje op de zwangerschaptest begint!
Ik kon me er dan ook niet bij neerleggen dat die kleine er opeens niet meer was... Ook vanuit mijn geloof kon ik me niet voorstellen dat we eerst dit wonder mochten ontvangen en dat het daarna weer werd afgenomen... Tot we er opeens bij stil stonden dat onze buitenkant iets anders is dan onze binnenkant. En dat de buitenkant van ons kindje niet goed gelukt was en we gewoon moeten wachten en hopen op een nieuwe buitenkant, zodat hij of zij alsnog bij ons kan komen.
En geloof me: deze andere benadering zorgde er niet voor dat de tranen ophielden: in tegendeel! Het doet nog heel erg zeer! Maar heeft ons wel wat meer hoop gegeven voor de toekomst en wachten we tot onze kleine zich weer aanmeld in een gezonde buitenkant!
Dit gedichtje heb ik gemaakt naar aanleiding van dit hele gebeuren. Wie weet kan het ook een ander een beetje troost of hoop geven...
Veel sterkte allemaal!
God had een parel in Zijn hand
een hele, hele kleine.
Die ergens anders groeien mocht
maar bleef altijd het Zijne.
Hij zocht voor hem een goede schelp
waarin het mooi kon groeien.
En waar het warm en veilig was
wel voor zo'n drie seizoenen.
Wij hadden al een heel mooi strand
met ook wat open schelpen.
En hoopten op een pareltje
als God ons wilde helpen.
En ja, die wens werd blij vervuld
de Heer gaf ons een wonder!
Maar na een aantal weken
toen moesten wij weer zonder...
Vol verwachting wachtten wij,
zon na een week of tien
om niet alleen de schelp
maar ook het pareltje te zien...
Maar ach, de schelp bleek niet perfect
ondanks ons fijne strand
waarop hij toch echt heerlijk lag,
daar op het zachte zand.
En is de parel terug naar God
blijft veilig in Zijn hand.
Totdat er een veel mooiere schelp
zal komen op ons strand.
Een die veel beter toch zal zijn
voor parel's jonge leven.
Heel veilig, sterk, om parel echt
een goede start te geven.
Wij wachten nu tot op ons strand
de beste schelp zal komen
en Hij alsnog de parel schenkt,
waarvan wij al zo dromen...
Jantina