Hallo allemaal,
Ik wilde me even voorstellen. Mijn naam is Kat, en bij mij is vrijdag ontdekt dat ik een vruchtje bij me draag dat veel te klein is. Ik had nu 8 weken moeten zijn, maar het vruchtje is pas 5,5 weken. Daar ik al eerder een miskraam gehad heb wist ik gelijk dat het niet goed was. Het was te klein, en er was geen hartje te zien of te horen. De gyn was voor 95% zeker dat het een miskraam was. Nu moet ik volgende week vrijdag terug komen, en dan kijken ze of er echt geen hartje klopt. Ik weet zeker dat het echt mis is. 100%. Anders had mijn test niet positief kunnen zijn. Ik heb getest op mijn NOD. Als ik dus een uitgestelde eisprong gehad zou hebben had ik die op dat moment moeten hebben. Dan had de test nooit positief kunnen zijn. Het was een kl*te ontdekking. Maar dit keer was ik niet zo van de kaart als de vorige keer. Inmiddels hebben we ook een goede zwangerschap gehad, met een zoon als resultaat. Voor hem moet ik verder. En tot nu toe gaat dat redelijk. Natuurlijk ben ik er verdrietig om. Maar ik heb het liever nu, dan met 20 weken. Als blijkt dat het kindje niet goed zou zijn. Wij hebben namelijk ook nog eens kans op een kindje met een handicap, en dat kunnen ze pas tussen de 18 en 20 weken zien op een uitgebreidde echo. Wel heb ik dit keer zoiets van: Het leeft niet, haal het maar vlot weg. Dan kan ik ook weer verder met mijn leven. Ik wordt namelijk niet goed van het idee dat ik weer een tijd met een dood vruchtje in mijn lijf moet lopen. De vorige keer hebben ze me 14 dagen laten wachten. En dat vond ik heel naar. Nu had ik dat gevoel al na 1 dag. Ik vraag me af of ik een curretage mag eisen? De vorige keer kreeg ik die pas na lang aandringen. Na die 2 weken wachten. Hebben jullie daar een idee over?
Bedankt dat ik mijn verhaal mocht doen. Ik merk dat het me weer oplucht om erover te praten.
Groetjes, Kat
(31 jaar, 2 miskramen en 1 prachtige zoon.)
Ik wilde me even voorstellen. Mijn naam is Kat, en bij mij is vrijdag ontdekt dat ik een vruchtje bij me draag dat veel te klein is. Ik had nu 8 weken moeten zijn, maar het vruchtje is pas 5,5 weken. Daar ik al eerder een miskraam gehad heb wist ik gelijk dat het niet goed was. Het was te klein, en er was geen hartje te zien of te horen. De gyn was voor 95% zeker dat het een miskraam was. Nu moet ik volgende week vrijdag terug komen, en dan kijken ze of er echt geen hartje klopt. Ik weet zeker dat het echt mis is. 100%. Anders had mijn test niet positief kunnen zijn. Ik heb getest op mijn NOD. Als ik dus een uitgestelde eisprong gehad zou hebben had ik die op dat moment moeten hebben. Dan had de test nooit positief kunnen zijn. Het was een kl*te ontdekking. Maar dit keer was ik niet zo van de kaart als de vorige keer. Inmiddels hebben we ook een goede zwangerschap gehad, met een zoon als resultaat. Voor hem moet ik verder. En tot nu toe gaat dat redelijk. Natuurlijk ben ik er verdrietig om. Maar ik heb het liever nu, dan met 20 weken. Als blijkt dat het kindje niet goed zou zijn. Wij hebben namelijk ook nog eens kans op een kindje met een handicap, en dat kunnen ze pas tussen de 18 en 20 weken zien op een uitgebreidde echo. Wel heb ik dit keer zoiets van: Het leeft niet, haal het maar vlot weg. Dan kan ik ook weer verder met mijn leven. Ik wordt namelijk niet goed van het idee dat ik weer een tijd met een dood vruchtje in mijn lijf moet lopen. De vorige keer hebben ze me 14 dagen laten wachten. En dat vond ik heel naar. Nu had ik dat gevoel al na 1 dag. Ik vraag me af of ik een curretage mag eisen? De vorige keer kreeg ik die pas na lang aandringen. Na die 2 weken wachten. Hebben jullie daar een idee over?
Bedankt dat ik mijn verhaal mocht doen. Ik merk dat het me weer oplucht om erover te praten.
Groetjes, Kat
(31 jaar, 2 miskramen en 1 prachtige zoon.)