Lieve lotgenotes,
heb net al op iemands vraag gereageerd, maar zal me even voorstellen op deze pagina. Ben Marieke en zat tot twee weken geleden nog vrolijk bij de oktober-moeders. Eerste bezoek aan de verloskundige kon ze het hartje niet horen... later in die week bruine afscheiding, na weer een poging om het hartje te horen, wat mislukte, besloot ze me op zaterdag naar het ziekenhuis te sturen voor een echo. Om me gerust te stellen, maar dat lukte natuurlijk allang niet meer. Waar ik voor vreesde was waar, ik zat in week 12 en het vruchtje was in week 8 overleden/gestopt met groeien, hoe noem je dat??? Ik kreeg een aantal dagen bedenktijd: wilde ik het operatief weg laten halen of op spontaan wachten?? Wat een kl.. beslissing zeg, kiezen uit twee kwaden... ik hoopte maar dat ik niet hoefde te beslissen en dat het er in die tussenliggende dagen "gewoon" uit zou komen. Hard in de tuin gewerkt, getild en stoepje gelegd, alles wat niet mag als je zwanger bent en dat hielp. Veel bloed weinig pijn, eigenlijk was het zo gepiept en alles is verder goed gegaan, alles schoon.
Willen jullie dit wel lezen??? Ik moet het gewoon even kwijt.
Precies in diezelfde dagen kreeg mijn zoontje van bijna 3 oorontsteking en ook nog (bleek later) waterpokken, dus afleiding genoeg, hij vroeg zoveel aandacht dat ik niet aan mezelf dacht (of toekwam) en ik was tot gisteren heel stoer... "gewoon weer opnieuw beginnen, bij mijn leeftijd heb je nou eenmaal 40% kans op een fout, niets aan te doen". Jaja, maar vandaag ging het mis, ik ben stil, huil en weet het niet goed te verwoorden. Het valt gewoon zo tegen, zo ben je trots op je beginnende buikje, bijna bij de 12 weken grens, eindelijk naar de verloskundige het hartje horen.... en zo heb je niets meer!!! Alles wat je dacht en gepland had voor het hele jaar is in 1 klap weg!! Ergens diep in me hield ik er wel rekening mee, las overal dat als je 37 bent de kans 40% is, ik was plots niet meer misselijk, de buik groeide al snel, maar ook dat stopte, enzovoort. Elke x denk je: als het maar niet..., maar steeds denk je er snel achter: neeeeeee en stop je het weg, maar als je dat vaak doet is er ergens toch dat stemmetje. En ja, helaas het klopte toch.
Genoeg geschreven nu, mijn vriend kwam al kijken waarom ik zolang op zolder was... tot vaker denk ik, liefs, Marieke
heb net al op iemands vraag gereageerd, maar zal me even voorstellen op deze pagina. Ben Marieke en zat tot twee weken geleden nog vrolijk bij de oktober-moeders. Eerste bezoek aan de verloskundige kon ze het hartje niet horen... later in die week bruine afscheiding, na weer een poging om het hartje te horen, wat mislukte, besloot ze me op zaterdag naar het ziekenhuis te sturen voor een echo. Om me gerust te stellen, maar dat lukte natuurlijk allang niet meer. Waar ik voor vreesde was waar, ik zat in week 12 en het vruchtje was in week 8 overleden/gestopt met groeien, hoe noem je dat??? Ik kreeg een aantal dagen bedenktijd: wilde ik het operatief weg laten halen of op spontaan wachten?? Wat een kl.. beslissing zeg, kiezen uit twee kwaden... ik hoopte maar dat ik niet hoefde te beslissen en dat het er in die tussenliggende dagen "gewoon" uit zou komen. Hard in de tuin gewerkt, getild en stoepje gelegd, alles wat niet mag als je zwanger bent en dat hielp. Veel bloed weinig pijn, eigenlijk was het zo gepiept en alles is verder goed gegaan, alles schoon.
Willen jullie dit wel lezen??? Ik moet het gewoon even kwijt.
Precies in diezelfde dagen kreeg mijn zoontje van bijna 3 oorontsteking en ook nog (bleek later) waterpokken, dus afleiding genoeg, hij vroeg zoveel aandacht dat ik niet aan mezelf dacht (of toekwam) en ik was tot gisteren heel stoer... "gewoon weer opnieuw beginnen, bij mijn leeftijd heb je nou eenmaal 40% kans op een fout, niets aan te doen". Jaja, maar vandaag ging het mis, ik ben stil, huil en weet het niet goed te verwoorden. Het valt gewoon zo tegen, zo ben je trots op je beginnende buikje, bijna bij de 12 weken grens, eindelijk naar de verloskundige het hartje horen.... en zo heb je niets meer!!! Alles wat je dacht en gepland had voor het hele jaar is in 1 klap weg!! Ergens diep in me hield ik er wel rekening mee, las overal dat als je 37 bent de kans 40% is, ik was plots niet meer misselijk, de buik groeide al snel, maar ook dat stopte, enzovoort. Elke x denk je: als het maar niet..., maar steeds denk je er snel achter: neeeeeee en stop je het weg, maar als je dat vaak doet is er ergens toch dat stemmetje. En ja, helaas het klopte toch.
Genoeg geschreven nu, mijn vriend kwam al kijken waarom ik zolang op zolder was... tot vaker denk ik, liefs, Marieke