Rayen is alweer bijna 9 weken, dus betekent dat ik over 2 weken weer aan het werk moet. ik kijk er een klein beetje tegenop maar ik heb er ook ontzettend veel zin in. mijn man werkt hard en is veel van huis, hierdoor is hij vaak savonds pas om 7 of 8 uur thuis. dan is hij moe en wil hij niet dat ik nog van huis ga, zodat ik de kinderen zelf op bed kan doen. ik baal hier weleens van, omdat ik het gevoel krijg dat ik moet vechten om zelf ook nog een leven te hebben buiten thuis om. ik ben nog jong, 26 jaar en ik wil nog steeds weleens uit met vrienden, ik ben een fanatiek paardrijdster maar ik kom er gewoon niet aan toe omdat mijn man vaak laat is en als ie op tijd is, wil hij niet dat ik wegga. ik heb over het algemeen alleen de zondagmiddag dat ik kan paardrijden. veel te weinig naar mijn mening.
volgende week vrijdag is er het jaarlijkse westernfeest bij vrienden van ons die een horecagelegenheid runnen en ik loop dan altijd samen met m'n vriendin met 2 pony's voor de kinderen. na afloop is dat altijd gratis drinken voor ons, ik zeg het al 2 maanden elke week tegen m'n man dat die avond voor mij is. ik baal er zo van dat ik hem moet vragen of hij bij de kinderen wil blijven, en dan is het nog maar afwachten of hij op tijd is en vooral of hij het wil. begrijp me niet verkeerd, mijn man is een hele goede vader en hij wil er altijd zijn voor de kinderen maar hij is altijd moe na het werk en wil dan zo min mogelijk doen. ik snap dat hij moe is en dat ik hem zoveel mogelijk uit handen moet nemen, maar hallo, ik heb ook nog een leven. of tenminste, dat wil ik graag. ik hoef niet elke week uit, ik hoef niet elke avond te paardrijden maar ik wil ook niet hoeven vechten voor soms wat tijd voor mezelf.
poeh wat een verhaal. ben het even kwijt nu, bedankt voor het lezen!
volgende week vrijdag is er het jaarlijkse westernfeest bij vrienden van ons die een horecagelegenheid runnen en ik loop dan altijd samen met m'n vriendin met 2 pony's voor de kinderen. na afloop is dat altijd gratis drinken voor ons, ik zeg het al 2 maanden elke week tegen m'n man dat die avond voor mij is. ik baal er zo van dat ik hem moet vragen of hij bij de kinderen wil blijven, en dan is het nog maar afwachten of hij op tijd is en vooral of hij het wil. begrijp me niet verkeerd, mijn man is een hele goede vader en hij wil er altijd zijn voor de kinderen maar hij is altijd moe na het werk en wil dan zo min mogelijk doen. ik snap dat hij moe is en dat ik hem zoveel mogelijk uit handen moet nemen, maar hallo, ik heb ook nog een leven. of tenminste, dat wil ik graag. ik hoef niet elke week uit, ik hoef niet elke avond te paardrijden maar ik wil ook niet hoeven vechten voor soms wat tijd voor mezelf.
poeh wat een verhaal. ben het even kwijt nu, bedankt voor het lezen!