Lieve Evi,
meid heftig dat ze bij jullie geen reden hebben kunnen vinden voor je vroege bevalling. Maakt dat je nu niet heel bang? Dat het weer zo zou kunnen gebeuren? Ik neem aan dat ze je baarmoedermond nu wel goed in de gaten houden?
Het is wel heel lastig om het een plekje te geven. Ik weet er alles van. Het ene moment kan ik er redelijk 'vrede' mee hebben. Het volgende moment vind ik het superoneerlijk. Ik heb hiervoor ook bij de psycholoog gelopen. Of eigenlijk doe ik dat nog steeds. Al heb ik afgelopen week een gesprek gehad en staat de volgende pas in april gepland, omdat ik het gevoel ben dat ik het minder nodig heb, maar nog niet helemaal weg wil doen.
Het hele verhaal van Bas* kan je (en iedereen met belangstelling) lezen op www.basvanbeek.vlindersite.nl (tussen beek en vlindersite staat een punt)
Bij de 20-weken echo bleek dat zijn nieren vergroot waren. Nog niks om ons zorgen over te maken, maar wel iets om in de gaten te houden. 3 weken later was 1 nier doorgescheurd en stond de ander op klappen. Ons kindje zou zonder werkende nieren geboren worden, als het de zwangerschap zou overleven. En dan zonder vruchtwater komen te zitten, wat ook de rijping van de longen tegen zou gaan. Een leven in het ziekenhuis zou het worden met een niertransplantatie na zo'n 8 maanden. En waar haal je dan een nier vandaan?? En welke complicaties zou hij krijgen??
Omdat de kans dat hij de zwangerschap zou overleven al zo ongelofelijk klein was, hebben we voor hem gekozen en hem geen pijn laten lijden. We hebben de zwangerschap afgebroken... De moeilijkste beslissing ooit.
Gevoelsmatig kan ik hier nooit achter staan. Verstandelijk weet ik dat dit het beste was wat we voor onze zoon konden doen...
Het is nu net een jaar geleden.
liefs
Patricia mama van Bas*
meid heftig dat ze bij jullie geen reden hebben kunnen vinden voor je vroege bevalling. Maakt dat je nu niet heel bang? Dat het weer zo zou kunnen gebeuren? Ik neem aan dat ze je baarmoedermond nu wel goed in de gaten houden?
Het is wel heel lastig om het een plekje te geven. Ik weet er alles van. Het ene moment kan ik er redelijk 'vrede' mee hebben. Het volgende moment vind ik het superoneerlijk. Ik heb hiervoor ook bij de psycholoog gelopen. Of eigenlijk doe ik dat nog steeds. Al heb ik afgelopen week een gesprek gehad en staat de volgende pas in april gepland, omdat ik het gevoel ben dat ik het minder nodig heb, maar nog niet helemaal weg wil doen.
Het hele verhaal van Bas* kan je (en iedereen met belangstelling) lezen op www.basvanbeek.vlindersite.nl (tussen beek en vlindersite staat een punt)
Bij de 20-weken echo bleek dat zijn nieren vergroot waren. Nog niks om ons zorgen over te maken, maar wel iets om in de gaten te houden. 3 weken later was 1 nier doorgescheurd en stond de ander op klappen. Ons kindje zou zonder werkende nieren geboren worden, als het de zwangerschap zou overleven. En dan zonder vruchtwater komen te zitten, wat ook de rijping van de longen tegen zou gaan. Een leven in het ziekenhuis zou het worden met een niertransplantatie na zo'n 8 maanden. En waar haal je dan een nier vandaan?? En welke complicaties zou hij krijgen??
Omdat de kans dat hij de zwangerschap zou overleven al zo ongelofelijk klein was, hebben we voor hem gekozen en hem geen pijn laten lijden. We hebben de zwangerschap afgebroken... De moeilijkste beslissing ooit.
Gevoelsmatig kan ik hier nooit achter staan. Verstandelijk weet ik dat dit het beste was wat we voor onze zoon konden doen...
Het is nu net een jaar geleden.
liefs
Patricia mama van Bas*
);