extreme angst... herkenbaar??????

A

ANONYMOUS_USERNAME

hee meiden

ik heb erg lang getwijffeld of ik deze vraag wel hier durfde neer te zetten maar doe het toch
sinds de zwangerschap van karlijn heb ik steeds last van angst dat er iets met haar gebeurd en dat ik haar dan kwijtraak
de raarste sinario's speelde zich af in mijn kop : van vergeten in de winkel t/m onze auto die in brand vliegt en ik haar niet meer eruit krijg en zij dus levend verbrand of ze verdrinkt en dat soort dingen

een tijdje terug was deze angst eindelijk wat minder maar nu ik weer zwanger ben heb ik het heftiger dan ooit :
de hele dag door bij alles wat ik hoor/zie speelt in mijn hoofd een filmpje af dat dat bij karlijn gebeurd
kan het niet van me af zetten
slaap snachts soms slecht omdat ik ineens angst heb dat er iets met haar aan de hand is
vanmiddag zat ik een prgramma op discovery te kijken over mannen die na krab visten op zee en er kwam storm dus veel golven
verder gebeurde er niks maar ik zag karlijn al in die golven vallen en weg was ze
heel akelig allemaal

herkent iemand van jullie dit of ben ik gewoon gek aan het worden?
weet me hier geen raad mee en durf het niet op het cb te vertellen of bij de huisarts
misschien dat ik het dinsdag aankaart bij de vk
ik zelf heb gedacht dat het eraan kon liggen aan het feit dat ik 2miskramen heb gehad en eigenlijk niet spontaan zwanger raken kon ( wat uiteindelijk 4 x gebeurd is ) en daarom angst heb mijn kindjes kwijt te raken
heb het nl ook van/over mijn kindje op komst dat ik die kwijtraak

hoop dat iemand het herkend

groetjes maurilla mamma van karlijn 4-3-08 en zwanger van wondertje 2
 
Hallo Maurilla,

Bepaalde delen van jou verhaal herken ik wel. Op dit moment gaat het aardig goed, maar met vlagen heb ik soms ook wel heel erg de angst dat m'n kinderen iets overkomt.

Vorig jaar had ik ook z'on periode. Ik heb dan meer de angst dat ze een heel erge ziekte krijgen, en ben ik heel erg gefixeerd op klachtjes die ze dan soms hebben.
Bij ieder onschuldig iets kan ik dan al denken dat ze een ernstige ziekte hebben.
En als ik dat dan denk dan moet ik bij mezelf een heel scala van argumenten bij langs dat er niets aan de hand is. Op een gegeven moment zakt het dan weer tot er weer iets anders komt en ik daar weer over in kan zitten.
En dat kost heel erg veel energie.

Een paar weken geleden dacht ik dat ik onze oudste 'besmet' zou hebben.
Daar gaat een verhaal aan vooraf, en ik denk dat daar mijn angst ook vandaan komt dat ze iets overkomt.
Ik heb zelf melanoom gehad, met na de geboorte van onze oudste een uitzaaiing, nu ruim 6 jaar geleden.
Gelukkig gaat het nu heel goed, en is er zelfs een derde kindje op komst.

Maar om even terug te gaan naar die zogenaamde besmetting.
Soms ben ik nog wel eens bang dat ik nog rondzwevende celletjes bij me heb.
Laatst bloedde mijn vinger iets, en was ik bang dat onze oudste bloed van mij binnen had gekregen, en dat ik haar op deze manier 'besmet' zou hebben, en dat zij dan ook melanoom zou krijgen. Gek werd ik van het gepieker, terwijl ik eigenlijk wel wist dat dit helemaal niet kan.
Maar uiteindelijk heb ik wel de arts gebeld waar ik nog onder controle sta, om mijn angst kwijt te raken. Ik had op dat moment echt even de bevestiging nodig van een professioneel iemand, die mij even moest vertellen dat dit echt niet kon.

Maar het feit dat het om je kindjes gaat, het allermooiste, liefste en kostbaarste bezit kan je soms heel kwetsbaar maken, en nu in een zwangerschap helemaal.

En die dingen die jij beschrijft herken ik ook wel. Ongelukken, brand waarbij je niet op tijd weg kunt komen...

Als jij het gevoel hebt dat de angst je leven beheerst zou ik wel hulp gaan zoeken, want het kan je dagelijkse gang van zaken aardig verstoren, en dat lijkt me niet goed, zeker niet nu je zwanger bent.
En schaam je niet, echt niet, daar zijn hulpverleners toch voor.
Ik denk juist dat het misschien enorm op kan luchten als je er eens met iemand over kan praten.
Echt, ik zou hier niet alleen mee rond blijven lopen.
Zelf heb ik ook wel eens hulp hiervoor gezocht, en helemaal er vanaf komen zal ik denk ik nooit, maar het kan je wel helpen om het te verminderen.

Kaart het eens aan bij je verloskundige, dat is al een begin.
Ik wens je heel veel goeds toe, en hopelijk komt er een tijd dat je die extreme angst kwijt raakt of in ieder geval verminderd is.



 
hey meiden,

ik herken ook wel iets in dit verhaal.
toen tara 4 dagen oud was is ze bijna gestikt, we hadden het geluk dat ze net bij mij aangelegt zou worden om te drinken en we dus zagen dat het niet goed ging, anders (als ze lekker in haar wiegje gelegen had) was ze er met 4 dagen al niet meer geweest.
ik heb haar toen echt twee weken lang alleen maar op mijn buik gehad, en ik ben continue wakker geweest (sliep alleen als ik heel zeker was dat mijn moeder, of vriend of iemand anders haar continue in de gaten zou houden.

ik ben hier toen ook zo verschrikkelijk van geschrokken dat ik nu nog steeds bang ben dat ik haar zal verliezen als ze in haar bedje ligt. vaak wordt ik midden in de nacht wakker en dan denk ik echt "ze is dood" en dan moet ik bij haar gaan kijken of het allemaal nog wel goed gaat.

nu baby nummer 2 eraan komt ben ik ook echt heel erg bang dat dit weer zal gebeuren en dat ik weer heel erg goed op moet gaan letten dat de kleine niet zal stikken, ik vraag me echt af of die angst ooit nog eens helemaal weg zal gaan.
tara is nu ruim 2 en volgens mij is het goevoel niet echt minder geworden, waarschijnlijk omdat ik weet dat ik echt niet meer zonder haar zou kunnen.

aan de andere kant denk ik dat elke ouder wel bezorgd en bang is om zijn kindjes, het blijft je kostbaarste bezit en ik kan me niet voorstellen hoe erg het moet zijn om dat te verliezen.

kus krista
 
Hee Maurilla,

Ik las je verhaal en ik vind het ten eerste heel dapper dat je daar zo open voor uit durft te komen. Ik herken wel sommige dingen in jouw verhaal en vooral de laatste dagen, nadat ik jouw verhaal heb gelezen, lijkt het alsof ik me er in eens weer van bewust ben.

Toen Thijmen (mijn zoontje) net geboren was droomde ik iedere nacht dat hem iets vervelends overkwam. Dat ik hem vergat in de bus, dat mensen hem wat aandeden terwijl ik toekeek, of dat mijn man bovenop hem ging liggen. Ik werd dan altijd badend in het zweet wakker. Dit zakte naar een paar weken wel weer af.

Nu ik zwanger ben van onze tweede frummel merk ik dat ik me steeds meer besef hoe dol ik ben op mijn zoon en soms haal ik mezelf hele gekke dingen in mijn hoofd.
Dan lees ik bijvoorbeeld in de krant over een jongetje dat is verdronken; dan denk ik dat kan ons ook overkomen. Of als ik naar opsporing verzocht kijk en ik zie dat iemand wordt overvallen in zijn eigen huis en de overvallers het kindje bedreigen dan stel ik mezelf voor hoe dat zou zijn als mij dat zou overkomen.

Deze gedachtes ben ik ook altijd vrij snel weer kwijt en het beheerst mijn leven niet.
Het is niet zo dat ik bepaalde dingen niet onderneem omdat er mogelijk wat kan gebeuren. Als je merkt dat het jouw leven wel beheerst zou ik proberen of je via de huisarts hulp kan krijgen.

Succes!
Liefs Marieke
Bijna 15 weken zwanger
 
Hee Maurilla,

Ik las je verhaal en ik vind het ten eerste heel dapper dat je daar zo open voor uit durft te komen. Ik herken wel sommige dingen in jouw verhaal en vooral de laatste dagen, nadat ik jouw verhaal heb gelezen, lijkt het alsof ik me er in eens weer van bewust ben.

Toen Thijmen (mijn zoontje) net geboren was droomde ik iedere nacht dat hem iets vervelends overkwam. Dat ik hem vergat in de bus, dat mensen hem wat aandeden terwijl ik toekeek, of dat mijn man bovenop hem ging liggen. Ik werd dan altijd badend in het zweet wakker. Dit zakte naar een paar weken wel weer af.

Nu ik zwanger ben van onze tweede frummel merk ik dat ik me steeds meer besef hoe dol ik ben op mijn zoon en soms haal ik mezelf hele gekke dingen in mijn hoofd.
Dan lees ik bijvoorbeeld in de krant over een jongetje dat is verdronken; dan denk ik dat kan ons ook overkomen. Of als ik naar opsporing verzocht kijk en ik zie dat iemand wordt overvallen in zijn eigen huis en de overvallers het kindje bedreigen dan stel ik mezelf voor hoe dat zou zijn als mij dat zou overkomen.

Deze gedachtes ben ik ook altijd vrij snel weer kwijt en het beheerst mijn leven niet.
Het is niet zo dat ik bepaalde dingen niet onderneem omdat er mogelijk wat kan gebeuren. Als je merkt dat het jouw leven wel beheerst zou ik proberen of je via de huisarts hulp kan krijgen.

Succes!
Liefs Marieke
Bijna 15 weken zwanger
 
Hoi Maurilla,

Ik dacht al dat ik de enige was. Ik heb dat namelijk ook.
Dat het kamertje van mijn dochtertje in brand vliegt of dat ik haar bij het KDV op ga halen en ze blijkt al weg te zijn.
Ik zie er zelfs tegenop om naar het strand te gaan. Met het idee dat ze in een kuil gaat zitten en dat zand over zich heen krijgt en je dan niet meer weet waar ze zat, waardoor je haar niet meer levend vind. Verdrinking enz.  Ik kan zo nog wel wat doemscenario's opnoemen.
Ik had dat ook niet zo, maar nu ik zwanger ben van de 2e heb ik dat veel erger dan daarvoor. Ik heb trouwens geen miskramen gehad.

Toen mijn dochtertje  net geboren was huilde ze de hele dag door, maanden lang. Als ze dan eindelijk eens stil was, had ik er vrede mee dat ze niet meer zou ademen.Ik heb zelf het idee dat ik me schuldig voel t.o.v. mijn dochtertje, dat ik er toen zo over dacht.  Zij is inmiddels  2 1/2 jaar en ik moet er niet aan denken dat er wat met haar gebeurd. Zij is al een paar keer goed ziek geweest. Ontstoken keelamandelen met 41 graden koorts (toen was ze 6 maanden).
Bronchitis met beginnende keelontsteking (18 maanden oud). Steeds heeft ze weer  iets anders.  Ik hou d'r temperatuur en ieder hoestje nu in de gaten. En ga nu liever wat vroeger naar de huisarts dan (voor mijn gevoel) net te laat.
Ik weet niet of het overbezorgdheid is of normale bezorgheid.

Misschien dat hierdoor die doemscenario's bij mij gevoedt worden, ik weet het niet.

Ik wens je veel sterkte en weet dat je niet de enige bent.

Groetjes
Jolanda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan