Ik ben op dit moment 31 weken zwanger van mijn eerste kindje, en hoewel ik best wat last heb van mijn reuma, verloopt de zwangerschap verder voorspoedig. Geen enkele reden om me zo druk te maken over de bevalling als ik al maanden doe.
Ik ben namelijk echt heel erg bang voor de bevalling. Niet voor de pijn, ik bedoel, ik snap dat het ontzettend zwaar en pijnlijk zal gaan worden, nee, ik ben bang voor andere dingen.
Ik zie er verschrikkelijk tegen op om naakt te zijn. Vooral 'daar onder', en dat je dan ook nog eens wijdbeens moet liggen, terwijl een wildvreemde vrouw naar binnen kijkt, en voelt bij je. Je verliest alle controle over jezelf, zelfs over je ontlasting, dat loopt er op een bepaald moment bij 9 op de 10 vrouwen gewoon uit, en is blijkbaar ook heel normaal. Ik schaam me zo voor mezelf, voor naakt zijn en voor hoe mijn lichaam er uit ziet, dat dit een enorm probleem aan het worden is zo.
Ik durf al heel mijn leven mijn broek niet uit te trekken bij een arts, en ook bij intimiteit met mijn partner vind ik het heel erg lastig om hem mijn lichaam te laten zien. Iedereen die dit hoort vraagt mij standaard of ik slachtoffer van seksueel misbruik ben, maar dat ben ik niet. Ik heb dit al vanaf dat ik kind was en heb er altijd op mijn manier mee kunnen dealen, zonder dat het problematisch werd. Vanwege psychische klachten loop ik wel vaker tegen dingen op waar ik bang voor ben, of heel veel moeite mee heb. Maar die worden na verloop van tijd minder. Dit lijkt alleen maar erger te worden.
Een antwoord dat ik vaak hoor is dat iedereen bang is voor de bevalling. Maar dat je in een roes komt, en dat het dan allemaal niets meer uitmaakt. Ik hoop dat van harte, maar in verband met bepaalde psychische diagnoses ben ik bang dat ik daarop een uitzondering zal zijn.
Mijn psycholoog kan me niet echt helpen hier bij, en ook de haptonoom die ik heb bezocht met mijn partner lijkt niets uit te kunnen halen.
Het enige wat me tot nu toe wel echt heeft geholpen is een twee uur lange afspraak met mijn geweldige verloskundig die met mij de hele bevalling door heeft gesproken, de verlosafdeling heef laten zien, en met mij en mijn partner samen mijn geboorteplan heeft doorgenomen. Het was voor mij een enorme geruststelling dat zij mij begreep.
Ik wordt nu bijvoorbeeld alleen maar getoucheerd als het medisch noodzakelijk is, of als de weeën zo snel komen dat er een bepaalde tijd tussen zit. Er komen geen stagiaires of co-assistenten op de beval kamer, en mijn partner zal me helpen om mezelf wat bedekt te houden.
Als ik ook niet zo verschrikkelijk bang was voor operaties had ik gevraagd om een keizersnee. Maar een deel van mij wil dit gewoon doen, miljarden vrouwen doen dit en hebben dit gedaan, onder ergere omstandigheden als ik met mijn hoofd vol angst en schaamte.
Nu ben ik naar dit forum gekomen om te vragen of er andere mensen zijn die dit herkennen van hun eigen bevalling, en mij misschien kunnen vertellen hoe het voor hun was, en om te vragen aan de moeders die al bevallingen mee hebben gemaakt, of zij nog tips en trucs hebben om het voor mij en mijn angst wat makkelijker te maken?
Alvast bedankt voor het lezen en de reacties.
Ik ben namelijk echt heel erg bang voor de bevalling. Niet voor de pijn, ik bedoel, ik snap dat het ontzettend zwaar en pijnlijk zal gaan worden, nee, ik ben bang voor andere dingen.
Ik zie er verschrikkelijk tegen op om naakt te zijn. Vooral 'daar onder', en dat je dan ook nog eens wijdbeens moet liggen, terwijl een wildvreemde vrouw naar binnen kijkt, en voelt bij je. Je verliest alle controle over jezelf, zelfs over je ontlasting, dat loopt er op een bepaald moment bij 9 op de 10 vrouwen gewoon uit, en is blijkbaar ook heel normaal. Ik schaam me zo voor mezelf, voor naakt zijn en voor hoe mijn lichaam er uit ziet, dat dit een enorm probleem aan het worden is zo.
Ik durf al heel mijn leven mijn broek niet uit te trekken bij een arts, en ook bij intimiteit met mijn partner vind ik het heel erg lastig om hem mijn lichaam te laten zien. Iedereen die dit hoort vraagt mij standaard of ik slachtoffer van seksueel misbruik ben, maar dat ben ik niet. Ik heb dit al vanaf dat ik kind was en heb er altijd op mijn manier mee kunnen dealen, zonder dat het problematisch werd. Vanwege psychische klachten loop ik wel vaker tegen dingen op waar ik bang voor ben, of heel veel moeite mee heb. Maar die worden na verloop van tijd minder. Dit lijkt alleen maar erger te worden.
Een antwoord dat ik vaak hoor is dat iedereen bang is voor de bevalling. Maar dat je in een roes komt, en dat het dan allemaal niets meer uitmaakt. Ik hoop dat van harte, maar in verband met bepaalde psychische diagnoses ben ik bang dat ik daarop een uitzondering zal zijn.
Mijn psycholoog kan me niet echt helpen hier bij, en ook de haptonoom die ik heb bezocht met mijn partner lijkt niets uit te kunnen halen.
Het enige wat me tot nu toe wel echt heeft geholpen is een twee uur lange afspraak met mijn geweldige verloskundig die met mij de hele bevalling door heeft gesproken, de verlosafdeling heef laten zien, en met mij en mijn partner samen mijn geboorteplan heeft doorgenomen. Het was voor mij een enorme geruststelling dat zij mij begreep.
Ik wordt nu bijvoorbeeld alleen maar getoucheerd als het medisch noodzakelijk is, of als de weeën zo snel komen dat er een bepaalde tijd tussen zit. Er komen geen stagiaires of co-assistenten op de beval kamer, en mijn partner zal me helpen om mezelf wat bedekt te houden.
Als ik ook niet zo verschrikkelijk bang was voor operaties had ik gevraagd om een keizersnee. Maar een deel van mij wil dit gewoon doen, miljarden vrouwen doen dit en hebben dit gedaan, onder ergere omstandigheden als ik met mijn hoofd vol angst en schaamte.
Nu ben ik naar dit forum gekomen om te vragen of er andere mensen zijn die dit herkennen van hun eigen bevalling, en mij misschien kunnen vertellen hoe het voor hun was, en om te vragen aan de moeders die al bevallingen mee hebben gemaakt, of zij nog tips en trucs hebben om het voor mij en mijn angst wat makkelijker te maken?
Alvast bedankt voor het lezen en de reacties.