<p>Hoevaak zien jullie je ouders, kinderen de opa en oma?</p><p>Wij wonen op ongeveer 1/1,5 uur bij mijn ouders vandaan. Vanaf het moment dat wij hier zijn gaan wonen (10 jaar geleden) zie ik mijn familie (ouders en twee zussen) bijna nooit. Tenzij ik daar heen ga. Dat deed ik ook altijd regelmatig, naar mijn oude woonplaats terug gaan was altijd makkelijk, daar woonde veel vrienden en familie, maakte er meteen een dagje van. Dit met het OV want ik heb geen rijbewijs. Ouders en zussen wel maar af en aan wel of geen auto, momenteel niet. Nu ben ik vorig jaar moeder geworden en ik had gedacht dat mijn familie nu wel vaker langs zouden komen. Helaas blijkt dat niet zo te zijn. Mijn zussen zijn hier alleen geweest met kraambezoek en mijn ouders hooguit 3 keer. Zelf ben ik wel vaker die kant op gekomen met baby met het OV en gebracht met de auto. Mijn ouders hebben een ingerichte baby kamer waar we ook samen een paar keer zijn blijven slapen. Nu vind ik dat alleen niet altijd handig met alle spullen die je mee heen en weer neemt, zeker als je met het OV reist.</p><p>wat wil ik hier eigenlijk mee? Geen idee. Voel me soms zo afgesneden van mijn familie. Maar ook alsof we elkaar niet meer begrijpen. Zij hebben geen idee hoe mijn leven eruit ziet. En ik niet meer hoe zij hun leven leiden. De band met mijn zussen word met de jaren minder. Ik ben de jongste maar de enige die is getrouwd en een kind heeft. Zij leven nog steeds alsof ze 18 jaar zijn, feesten, drinken, alles lijkt zo oppervlakkig: foto’s maken, social media, tiktok.</p><p>Het is jammer.</p>
Familie banden
- Onderwerp starter Oktobermama
- Startdatum
Lastige situatie meid. Ik ben zelf ook ruim een uur van mijn familie af gaan wonen, en een van mijn zussen heeft ditzelfde gedaan, maar dan in een andere richting. Van haar woon ik dus ruim 2 uur vandaan. Mijn broer is aanvankelijk ook verhuisd, maar toch teruggegaan toen zijn eerste dochter geboren werd.
We hebben contact, dmv een groepsapp, maar we zien elkaar nauwelijks. Mijn ouders hebben altijd een vaste dag in de week op de kinderen van mijn zus en broer gepast, waardoor die dag nog een soort reünie dag werd, maar dat is nu met de hogere leeftijd van die kids ook niet meer.
Nu ik zelf zwanger ben van de eerste (ik ben de jongste en 34), ben ik realistisch en weet ik dat mijn zoontje niet op dezelfde manier met zijn familie zal opgroeien als de andere nichtjes en neefje, en dat die reünie dag er voor mij ook niet zo zal zijn.
Maar eerlijk gezegd, dat is mijn keuze. Ik ben ergens anders gaan wonen. En dat had ik niet hoeven doen, en ik kan nog steeds terug. Ik hou altijd die regel een beetje aan, degene die ergens anders gaat wonen moet er iets meer moeite voor doen een relatie te onderhouden. Natuurlijkerwijs gaat dat gewoon niet vanzelf.
Het is niet heel eerlijk het leven van je zussen oppervlakkig te noemen, ze leven gewoon een ander leven dan jij. Zij zullen jouw leven wellicht ook oppervlakkig vinden, aangezien 'alles' in hun ogen misschien nog maar om een gezinsleven draait. Op die manier is het heel logisch dat jullie je raakvlakken een beetje kwijt raken.
Dit hoeft niet erg te zijn, uiteindelijk start je je eigen gezin en gaat je ouderlijk gezin naar de achtergrond. Althans, zo zie ik het. En als het je wel stoort en blijft storen, dan is het aan jou daar verandering in te brengen. Steek energie in de relatie, bespreek je gevoelens zonder verwachtingen, en kijk wat jij kunt doen aan jouw kant. En dan is het afwachten of dat goed voelt, of dat het je teveel energie kost..
Heel veel succes!
We hebben contact, dmv een groepsapp, maar we zien elkaar nauwelijks. Mijn ouders hebben altijd een vaste dag in de week op de kinderen van mijn zus en broer gepast, waardoor die dag nog een soort reünie dag werd, maar dat is nu met de hogere leeftijd van die kids ook niet meer.
Nu ik zelf zwanger ben van de eerste (ik ben de jongste en 34), ben ik realistisch en weet ik dat mijn zoontje niet op dezelfde manier met zijn familie zal opgroeien als de andere nichtjes en neefje, en dat die reünie dag er voor mij ook niet zo zal zijn.
Maar eerlijk gezegd, dat is mijn keuze. Ik ben ergens anders gaan wonen. En dat had ik niet hoeven doen, en ik kan nog steeds terug. Ik hou altijd die regel een beetje aan, degene die ergens anders gaat wonen moet er iets meer moeite voor doen een relatie te onderhouden. Natuurlijkerwijs gaat dat gewoon niet vanzelf.
Het is niet heel eerlijk het leven van je zussen oppervlakkig te noemen, ze leven gewoon een ander leven dan jij. Zij zullen jouw leven wellicht ook oppervlakkig vinden, aangezien 'alles' in hun ogen misschien nog maar om een gezinsleven draait. Op die manier is het heel logisch dat jullie je raakvlakken een beetje kwijt raken.
Dit hoeft niet erg te zijn, uiteindelijk start je je eigen gezin en gaat je ouderlijk gezin naar de achtergrond. Althans, zo zie ik het. En als het je wel stoort en blijft storen, dan is het aan jou daar verandering in te brengen. Steek energie in de relatie, bespreek je gevoelens zonder verwachtingen, en kijk wat jij kunt doen aan jouw kant. En dan is het afwachten of dat goed voelt, of dat het je teveel energie kost..
Heel veel succes!
Dankjewel CoVo voor je reactie, je zegt dingen die zeker binnenkomen. Soms is het fijn om van een buitenstaander te horen, dan kan je er zelf ook op een andere manier naar gaan kijken.
Ik merk bij mijzelf irritatie en teleurstelling dat er weinig raakvlakken meer zijn, dat er voor mijn gevoel weinig interesse in mijn leven is, maar andersom zouden zij dat misschien ook zo ervaren. We leiden ook andere levens en iedereen heeft het druk en daar is niets mis mee. Ik moet het denk ik bij mijn zelf zoeken, niet oordelen en zelf meer actie ondernemen.
Ik merk bij mijzelf irritatie en teleurstelling dat er weinig raakvlakken meer zijn, dat er voor mijn gevoel weinig interesse in mijn leven is, maar andersom zouden zij dat misschien ook zo ervaren. We leiden ook andere levens en iedereen heeft het druk en daar is niets mis mee. Ik moet het denk ik bij mijn zelf zoeken, niet oordelen en zelf meer actie ondernemen.
Oh, ik snap zeker wat je bedoelt hoor! Ik had bij het lezen van jouw verhaal hetzelfde. Ik heb enorm gebaald van de weinig aandacht voor mijn zwangerschap bijvoorbeeld, of het gebrek aan relatie vergeleken met jaren geleden. Je stelt je iets anders voor, en moet schakelen.
Maar onder aan de streep heb ik er misschien iets meer vrede mee.
En weet je, de levens van je zussen verandert misschien ook weer vanzelf, waardoor jullie op latere leeftijd weer meer naar elkaar toegroeien. Sommige dingen gaan op natuurlijke wijze, en sommige dingen hebben iets meer energie nodig. Ik weet ook niet precies welke wat is haha ?
Maar onder aan de streep heb ik er misschien iets meer vrede mee.
En weet je, de levens van je zussen verandert misschien ook weer vanzelf, waardoor jullie op latere leeftijd weer meer naar elkaar toegroeien. Sommige dingen gaan op natuurlijke wijze, en sommige dingen hebben iets meer energie nodig. Ik weet ook niet precies welke wat is haha ?
Ik woon op 2 uur rijden van mijn familie. Woon nu in Zeeland, familie woont in Utrecht.
Ik heb 2 dochters van 3.5 jaar en 20 maanden oud. Ongeveer 1x per 5 a 6 weken rij ik naar mijn ouders met de kinderen. Vaak van vrijdagmiddag tot zondagavond.
En ongeveer 4 weken later komen mijn ouders dan een dagje hier naartoe.
Dus wij zien elkaar ongeveer 1x per maand wel! En we doen er beiden moeite voor. Vriendinnen en broers/zussen komen minder, vaak alleen met verjaardagen maar dat is dan toch wel 2x per jaar. Dat vind ik voldoende, het is een hele reis en ik snap dat een vriendin niet elke 2 maanden op bezoek komt.
Als wij een weekend bij mijn ouders in Utrecht ben, ga ik eigenlijk altijd even bij mijn beide oma's langs en bij mijn zusje en een vriendin. Zo is het weekend vol gepropt met afspraken, maar zo zie ik wel elke 6 weken de mensen die belangrijk voor me zijn!
Gelukkig willen mijn ouders hun kleindochters ook graag zien en rijden ze dus geregeld hier naartoe voor een dagje. Superleuk. Gisteren waren ze er nog, toen hebben ze de oudste terug meegenomen naar Utrecht zodat ze een paar dagen bij opa en oma kan logeren. Dinsdag haal ik haar weer op. Ja, dan moet ik 2x2 uur rijden, maar dat is het me waard. Ik vind het belangrijk dat mijj dochter bij oma kan logeren en ook echt een band met ze krijgt, juist omdat ze ze niet wekelijks ziet!
Dus hier komt het gelukkig echt van beide kanten, maar het kost zeker tijd en energie!
Ik heb 2 dochters van 3.5 jaar en 20 maanden oud. Ongeveer 1x per 5 a 6 weken rij ik naar mijn ouders met de kinderen. Vaak van vrijdagmiddag tot zondagavond.
En ongeveer 4 weken later komen mijn ouders dan een dagje hier naartoe.
Dus wij zien elkaar ongeveer 1x per maand wel! En we doen er beiden moeite voor. Vriendinnen en broers/zussen komen minder, vaak alleen met verjaardagen maar dat is dan toch wel 2x per jaar. Dat vind ik voldoende, het is een hele reis en ik snap dat een vriendin niet elke 2 maanden op bezoek komt.
Als wij een weekend bij mijn ouders in Utrecht ben, ga ik eigenlijk altijd even bij mijn beide oma's langs en bij mijn zusje en een vriendin. Zo is het weekend vol gepropt met afspraken, maar zo zie ik wel elke 6 weken de mensen die belangrijk voor me zijn!
Gelukkig willen mijn ouders hun kleindochters ook graag zien en rijden ze dus geregeld hier naartoe voor een dagje. Superleuk. Gisteren waren ze er nog, toen hebben ze de oudste terug meegenomen naar Utrecht zodat ze een paar dagen bij opa en oma kan logeren. Dinsdag haal ik haar weer op. Ja, dan moet ik 2x2 uur rijden, maar dat is het me waard. Ik vind het belangrijk dat mijj dochter bij oma kan logeren en ook echt een band met ze krijgt, juist omdat ze ze niet wekelijks ziet!
Dus hier komt het gelukkig echt van beide kanten, maar het kost zeker tijd en energie!
Ja, ik ben het ook eens met CoVo.
Mijn moeder past 1 dag op de baby van m'n zusje en daar kan ik wel eens jaloers op zijn. Ik heb hier geen oppas (de ouders van mijn man zijn al in de 70) en mijn kids moeten naar de gastouder en ik heb nooit iemand die even snel een uurtje kan oppassen als ik even weg moet..
Maar het is mijn keuze geweest om hier te gaan wonen en daar heb ik dingen voor moeten opofferen. Uiteindelijk is mijn gezinsleven nu het belangrijkste.
En als ik naar m'n ouders ga, ben ik er altijd direct 2 nachten en dat is stiekem ook wel heel waardevol. Misschien wel waardevoller dan wanneer ze om de hoek zouden wonen en je wekelijks een bakje koffie zou gaan drinken. Dus ik haal ook de mooie dingen eruit
Mijn moeder past 1 dag op de baby van m'n zusje en daar kan ik wel eens jaloers op zijn. Ik heb hier geen oppas (de ouders van mijn man zijn al in de 70) en mijn kids moeten naar de gastouder en ik heb nooit iemand die even snel een uurtje kan oppassen als ik even weg moet..
Maar het is mijn keuze geweest om hier te gaan wonen en daar heb ik dingen voor moeten opofferen. Uiteindelijk is mijn gezinsleven nu het belangrijkste.
En als ik naar m'n ouders ga, ben ik er altijd direct 2 nachten en dat is stiekem ook wel heel waardevol. Misschien wel waardevoller dan wanneer ze om de hoek zouden wonen en je wekelijks een bakje koffie zou gaan drinken. Dus ik haal ook de mooie dingen eruit
Ik heb een hechte band met mijn ouders en mijn zus. Mijn moeder is hier veel in huis om te helpen maar zeker ook voor de gezelligheid. Mijn zus heeft een tweeling in dezelfde leeftijd als mijn oudste zoontje. Wij zien elkaar wekelijks. We spreken dan bij iemand van ons af en blijven dan de hele dag bij elkaar. Wij vinden dat leuker dan allebei op dezelfde vrije dag alleen thuis te zijn met de kinderen. Mijn ouders wonen een paar straten verderop en mijn zus 12 minuten rijden. Ook met mijn schoonouders heb ik best goed contact. Wonen ook op loopafstand. Hier is afstand dus geen punt. Ik realiseer mezelf dat het echt fijn is als je een netwerk om je heen hebt die altijd kunnen inspringen als het nodig is.
Jij bent niet de enigste in jouw situatie die zich zo gedistancieerd voelt van de familie. Zeker als je broers of zussen hebt die een heel andere leven leiden. Net als vriendinnen die wel of geen kinderen hebben. Er zijn veel mensen net als jij die hiermee worstelen.
Toch hoeft dit echt geen probleem te zijn denk ik. Als je van je familie houdt, je mist ze en je wilt graag dat hun een prominentere rol in jullie leven gaan spelen dan kun je ze er meer bij gaan betrekken. Ik zou het eens in een gesprek open gooien. Vertel wat je bezig houdt, waar je tegenaan loopt, dat je ze mist en graag in de relatie wilt investeren. Hier kan echt iets moois uit komen. Jouw zussen zullen zich ergens toch heel trots voelen dat ze tante zijn en zeker ook je ouders als opa en oma.
Echt. Het begint met het gesprek. Spreek uit wat je gedachten en gevoelens zijn. En vraag ook hoe zij hierin staan. Hoe zouden zij het graag zien. Zo kun je ook verwachtingen uitspreken en aannames de wereld uit werken.
Jij bent niet de enigste in jouw situatie die zich zo gedistancieerd voelt van de familie. Zeker als je broers of zussen hebt die een heel andere leven leiden. Net als vriendinnen die wel of geen kinderen hebben. Er zijn veel mensen net als jij die hiermee worstelen.
Toch hoeft dit echt geen probleem te zijn denk ik. Als je van je familie houdt, je mist ze en je wilt graag dat hun een prominentere rol in jullie leven gaan spelen dan kun je ze er meer bij gaan betrekken. Ik zou het eens in een gesprek open gooien. Vertel wat je bezig houdt, waar je tegenaan loopt, dat je ze mist en graag in de relatie wilt investeren. Hier kan echt iets moois uit komen. Jouw zussen zullen zich ergens toch heel trots voelen dat ze tante zijn en zeker ook je ouders als opa en oma.
Echt. Het begint met het gesprek. Spreek uit wat je gedachten en gevoelens zijn. En vraag ook hoe zij hierin staan. Hoe zouden zij het graag zien. Zo kun je ook verwachtingen uitspreken en aannames de wereld uit werken.