Hoi ouders van nu
Ik ben een moeder van 2 dochters (12 en 10 jaar oud) en ik heb een bonus zoon van 9 jaar waar ik samen met mijn man fulltime voor zorg.
3 jaar geleden werd mijn bonus zoon bij zijn moeder uithuisgeplaatst vanwege haar alcohol en drugsgebruik, sinds een jaar woont hij fulltime bij ons en voor onbepaalde tijd.
Ik merk aan hem dat het bij hem anders gaat als bij mijn eigen dochters, ik snap heel goed dat hij heel veel heeft moeten meemaken door de problemen van zijn moeder toen hij bij haar woonde en dat de uithuisplaatsingen impact op hem hebben gehad dat begrijp ik heel goed.
Hij woont inmiddels een jaar voor de 2e keer alweer bij ons en een terug keer naar zijn moeder is uitgesloten dat weet hij zelf ook.
Ik merk aan hem dat hij dingen niet kan onthouden en dat hij 'opdrachten' niet volledig kan uitvoeren in vergelijking tot mijn eigen kinderen.
Ik wil hem de zelfde manier behandelen als mijn dochters en voor hem gelden de zelfde regels etc. Als voor mijn dochters alleen lijkt het hem gewoon niet te lukken.
Simpele dagelijkse dingen zoals uit school komen en je tas leeg halen moet hem elke dag gezegd worden anders zal hij dit niet doen terwijl mijn dochters dit uitzichzelf gewoon doen omdat het routine is geworden.
Elke dag moet ik hem hetzelfde zeggen en uitleggen en dan nog lukt het hem 9 van de 10 keer niet om het uit te voeren.
Elke keer als hij het laatste plakje Vleeswaren pakt legt hij de lege verpakking weer terug in de koelkast terwijl het hem al 100 x is gezegd dat het in de prullenbak moet.
Dat soort dingen dus, en dat gaat dus zo met werkelijk allles de hele dag door.
Hij krijgt daarom ook best vaak straf omdat hij gewoon niet doet wat er van hem gevraagd wordt en wanneer hij erop aangesproken wordt door mij of zijn vader (mijn man) reageert hij altijd heftig en doet hij alsof het hem niet duidelijk is uitgelegd en probeert hij ons een soort van schuld gevoel aan te praten dat hij "de dupe" is omdat wij niet duidelijk naar hem zijn geweest.
Dit is in ons leven een dagelijkse battle waarin niemand wint en iedereen een k*t gevoel krijgt.
Ik ben niet zijn moeder en dat weet ik heel goed, dat zijn moeder niet voor hem kan/mag zorgen is natuurlijk vreselijk voor hem elk kind heeft zijn mama nodig dat weet ik als geen ander.
Wij zijn een samengesteld gezin en onze 'verdeling' is ouderwets misschien maar denk wel zoals vele gezinnen het doen; vader werkt en is kostwinner moeder (ik) werk ook maar ik heb me werk zo ingedeeld dat ik de zorg en opvang van de kinderen voor mijn rekening kan nemen net zo als het huishouden. Dat vind ik geen ongewone verdeling of situatie.
Dat betekent in ons gezin wel dat ik naast mijn werk de zorg en de opvoeding van de kinderen op me neem en dat is voor mij als moeder en voor mijn dochters heel gewoon maar dat betekent ook dat mijn bonus zoon (die noem ik even C in dit verhaal) dit maar voor lief moet nemen, niet zijn mama zorgt voor hem en grotendeels ook niet zijn papa maar de vrouw waarmee papa getrouwd is. En dat dat niet altijd even prettig voor hem moet zijn snap ik heel goed. Hij is nu 9 jaar en hem uitleggen dat ik niet voor hem hoef te zorgen maar dat ik dat doe omdat ik van hem hou en dat hij bij de liefde van mijn leven hoort en ik er alles voor over heb om hem en zijn vader gelukkig te maken dat kan nu nog niet vanwege zijn leeftijd zal hij dat niet begrijpen.
Ik ben voor hem dus de "buitenstaander" die hem verteld wat hij wel en niet mag en hoe zijn dagelijkse leven eruit zal zien, terwijl hij waarschijnlijk heel anders gewend is.
Maar goed dit allemaal gezegd te hebben even terug naar het feit waarom ik dit bericht hier plaats...
C zijn moeder is 43 jaar oud op dit moment en al sinds haar 15e verslaafd, ik ben er zeker van dat zij tijdens de zwangerschap van C regelmatig alcohol gedronken heeft van andere middelen heb ik een vermoeden maar geen zekerheid.
Nu merk ik aan C bepaalde dingen waardoor ik het vermoeden heb dat hij het FAS syndroom heeft.
Omdat ik geen zeggenschap over hem heb en zijn moeder nog gewoon het ouderlijke gezag deelt met mijn man kan ik hem dus niet laten testen want moeder geeft daar geen toestemming voor.
Nu maakt het mij ook niet uit dat er een arts hem die stempel geeft wel zou ik graag voor mezelf die bevestiging hebben zodat ik kan leren hoe ik het beste met hem om kan gaan.
Mijn vraag dus hier is; zijn er hier ouders die een kind groot brengen die het Fas syndroom hebben en willen zij met mij in contact komen om mij handvatten en tips te geven hoe ik C het beste kan opvoeden??
Bedankt alvast
Een wanhopige "stief"moeder
Ik ben een moeder van 2 dochters (12 en 10 jaar oud) en ik heb een bonus zoon van 9 jaar waar ik samen met mijn man fulltime voor zorg.
3 jaar geleden werd mijn bonus zoon bij zijn moeder uithuisgeplaatst vanwege haar alcohol en drugsgebruik, sinds een jaar woont hij fulltime bij ons en voor onbepaalde tijd.
Ik merk aan hem dat het bij hem anders gaat als bij mijn eigen dochters, ik snap heel goed dat hij heel veel heeft moeten meemaken door de problemen van zijn moeder toen hij bij haar woonde en dat de uithuisplaatsingen impact op hem hebben gehad dat begrijp ik heel goed.
Hij woont inmiddels een jaar voor de 2e keer alweer bij ons en een terug keer naar zijn moeder is uitgesloten dat weet hij zelf ook.
Ik merk aan hem dat hij dingen niet kan onthouden en dat hij 'opdrachten' niet volledig kan uitvoeren in vergelijking tot mijn eigen kinderen.
Ik wil hem de zelfde manier behandelen als mijn dochters en voor hem gelden de zelfde regels etc. Als voor mijn dochters alleen lijkt het hem gewoon niet te lukken.
Simpele dagelijkse dingen zoals uit school komen en je tas leeg halen moet hem elke dag gezegd worden anders zal hij dit niet doen terwijl mijn dochters dit uitzichzelf gewoon doen omdat het routine is geworden.
Elke dag moet ik hem hetzelfde zeggen en uitleggen en dan nog lukt het hem 9 van de 10 keer niet om het uit te voeren.
Elke keer als hij het laatste plakje Vleeswaren pakt legt hij de lege verpakking weer terug in de koelkast terwijl het hem al 100 x is gezegd dat het in de prullenbak moet.
Dat soort dingen dus, en dat gaat dus zo met werkelijk allles de hele dag door.
Hij krijgt daarom ook best vaak straf omdat hij gewoon niet doet wat er van hem gevraagd wordt en wanneer hij erop aangesproken wordt door mij of zijn vader (mijn man) reageert hij altijd heftig en doet hij alsof het hem niet duidelijk is uitgelegd en probeert hij ons een soort van schuld gevoel aan te praten dat hij "de dupe" is omdat wij niet duidelijk naar hem zijn geweest.
Dit is in ons leven een dagelijkse battle waarin niemand wint en iedereen een k*t gevoel krijgt.
Ik ben niet zijn moeder en dat weet ik heel goed, dat zijn moeder niet voor hem kan/mag zorgen is natuurlijk vreselijk voor hem elk kind heeft zijn mama nodig dat weet ik als geen ander.
Wij zijn een samengesteld gezin en onze 'verdeling' is ouderwets misschien maar denk wel zoals vele gezinnen het doen; vader werkt en is kostwinner moeder (ik) werk ook maar ik heb me werk zo ingedeeld dat ik de zorg en opvang van de kinderen voor mijn rekening kan nemen net zo als het huishouden. Dat vind ik geen ongewone verdeling of situatie.
Dat betekent in ons gezin wel dat ik naast mijn werk de zorg en de opvoeding van de kinderen op me neem en dat is voor mij als moeder en voor mijn dochters heel gewoon maar dat betekent ook dat mijn bonus zoon (die noem ik even C in dit verhaal) dit maar voor lief moet nemen, niet zijn mama zorgt voor hem en grotendeels ook niet zijn papa maar de vrouw waarmee papa getrouwd is. En dat dat niet altijd even prettig voor hem moet zijn snap ik heel goed. Hij is nu 9 jaar en hem uitleggen dat ik niet voor hem hoef te zorgen maar dat ik dat doe omdat ik van hem hou en dat hij bij de liefde van mijn leven hoort en ik er alles voor over heb om hem en zijn vader gelukkig te maken dat kan nu nog niet vanwege zijn leeftijd zal hij dat niet begrijpen.
Ik ben voor hem dus de "buitenstaander" die hem verteld wat hij wel en niet mag en hoe zijn dagelijkse leven eruit zal zien, terwijl hij waarschijnlijk heel anders gewend is.
Maar goed dit allemaal gezegd te hebben even terug naar het feit waarom ik dit bericht hier plaats...
C zijn moeder is 43 jaar oud op dit moment en al sinds haar 15e verslaafd, ik ben er zeker van dat zij tijdens de zwangerschap van C regelmatig alcohol gedronken heeft van andere middelen heb ik een vermoeden maar geen zekerheid.
Nu merk ik aan C bepaalde dingen waardoor ik het vermoeden heb dat hij het FAS syndroom heeft.
Omdat ik geen zeggenschap over hem heb en zijn moeder nog gewoon het ouderlijke gezag deelt met mijn man kan ik hem dus niet laten testen want moeder geeft daar geen toestemming voor.
Nu maakt het mij ook niet uit dat er een arts hem die stempel geeft wel zou ik graag voor mezelf die bevestiging hebben zodat ik kan leren hoe ik het beste met hem om kan gaan.
Mijn vraag dus hier is; zijn er hier ouders die een kind groot brengen die het Fas syndroom hebben en willen zij met mij in contact komen om mij handvatten en tips te geven hoe ik C het beste kan opvoeden??
Bedankt alvast
Een wanhopige "stief"moeder
In ons geval denk ik dus dat we best wat strenger mogen zijn naar onze zoon, omdat ik denk dat hij het wel kan, maar gewoon te lui en gemakzuchtig is om het te doen...