Hallo, nu dus maar hier verder, fijn dat dit forum er is hoor. Ik lees zo veel herkenning, dat stelt me wel wat gerust. Telkens als ik wat voel in mijn buik aan 'krampjes en pijntjes', denk ik toch even van: als het maar goed gaat. Wij willen dit kindje zo graag, en dat geldt voor veel van ons denk ik. Dan is dit best een spannende tijd.
Ik heb maandag de verloskundige gebeld en ik mocht gelijk een afspraak maken voor een ego! Over een maandje kunnen we de kleine bewonderen hoop ik. Bij mijn eerste kreeg ik niet 'zomaar' een ego. Alhoewel ik toen met 8 week wel een inwendige ego in het ziekenhuis kreeg, omdat ik wat bloed verloor. En wij stonden op het punt om op vakantie te gaan...
Wij hebben het mijn ouders al wel verteld, maar mijn schoonouders nog niet, die zijn net maandag voor twee week op vakantie. Eigenlijk wil ik het mijn vriendin ook vertellen, maar ik weet niet hoe, zij wil zelf ook graag kinderen, maar dat is op dit moment niet mogenlijk voor haar. Ik vind het dus moeilijk, alhoewel ze vast erg blij zal zijn voor mij. Hebben jullie hier ervaring mee?
O ja, en ik heb de laatste dagen zo weinig geduld, ik ben snel geirriteerd, en kan weinig hebben, hoort dit er ook bij? Hebben jullie daar ook last van? Misschien van de hormonen? Verder ben ik nu wel erg 'bezig' met ons kindje, en heb helemaal geen zin om aan andere dingen/zaken te denken. Ik vind dat iedereen (thuis en op m'n werk) zich maar druk maakt om onzinnige dingen, waar mijn hoofd niet naar staat. Is dit ook normaal? Ik hoop het wel want ik voel me er niet goed bij...
