Hallo allemaal,
niet echt een discussie maar moet echt effe iets van me afschrijven.....
Ben vandaag eindelijk een paar uurtjes thuis... Nu zullen jullie denken ja dus!
Lang verhaal.
Sinds 19 november lig ik in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging....... Ik ging naar het ziekenhuis omdat ik ongerust was en dacht minder leven te voelen maar ik mocht direct blijven. Niet eens naar huis om spullen te halen, helemaal niets.....
Nu zit ik eindelijk een paar uurtjes thuis omdat het relatief goed gaat en alles redelijk stabiel is/lijkt.......
De eerste dagen en twee weken vielen me niet zo zwaar. Ik voelde me hier thuis echt zwaar beroerd en had zo enorm veel pijn dat ik blij was dat ik daar goed in de gaten werd gehouden! Na een wekenlange periode van nachten zonder slaap kon ik eindelijk iets slapen...... Nu is dat wel twee nachten geweest met een injectie van slaapmiddel en pijnstiller...... De nachten daarna met een inslaper en sinds drie nachten slaap ik pilloos hahah ook zonder paracetamol over het algemeen.
De laatste dagen ben ik er klaar mee. Er staat iedere dag een andere gyneacoloog aan mijn bed (logisch daar gaat het ook niet echt om) maar iedere arts heeft geloof ik zo zijn eigen mening. De een vind me " eng" en heeft me liever in het ziekenhuis omdat het zo om kan slaan en mis kan gaan. Liever voor niets in het ziekenhuis dan je naar huis sturen waar het fout kan gaan en geen controle is. De andere arts vind dat het zo goed gaat en heeft het over naar huis gaan.
Ik kan jullie van alles vertellen maar jullie begrijpen vast wel dat een zwangere vrouw, in verwachting van de eerste met hormonen die alle kanten op gaan hier totaal niets mee kan. Ik ben normaal echt wel iemand die zijn zegje doet maar op een of andere manier overvallen ze me en voor ik het weet zijn ze vaak weer vertrokken...............
Tuurlijk ga ik het allerliefst gewoon naar huis en ga ik daar mijn gangetje en doe ik het daar rustig aan ipv op het ziekenhuisbed maar of ik me daar het beste bij voel.
Als ik weer terug denk aan de periode met zoveel pijn en weinig slaap dan wordt ik al eng bij de gedachte... En dan te bedenken dat je de grootste klus nog moet gaan klaren.......... En dan denk ik echt laat me maar hier blijven in het ziekenhuisbed met twee keer per dag een uurtje bezoek (maximaal 2 personen per keer) weinig mensen op me heen (lig alleen op een twee persoonskamer omdat het rustiger is en rust bevorderd mijn toestand) en veel verveling en veel lezen.................
Al met al een nare situatie maar goed niet on overkomelijk.......
Vrijdag hebben ze nog een echo gemaakt (die maken ze nu echt iedere week dus ik heb al een heel fotoalbum nog voor de draak geboren is) en nu blijkt dat onze draak ook niet meer zoveel groeit als zou moeten........... Met als gevolg dat het realistisch is dat ze het met 36 weken willen halen........... Dat is dus volgende week al (ben vandaag precies 35 weken)
Aan de ene kant is het enorm schrikken want kan onze draak dat allemaal wel handelen.......... is het wel goed/?????? Maar anderzijds weet ik dat deze situatie voor ons allen ook niet ideaal is. Zeker als je bedenkt dat het ook nog 7 weken zou kunnen duren in datzelfde ziekenhuisbed............. whaaaaaaaaaa
Goed ik ben in ieder geval even mijn verhaal kwijt........... In het ziekenhuis heb ik helaas geen internet dus voorlopig was het mijn eerste en laatste verhaal maar heb in ieder geval even mijn hart gelucht... thnks!
niet echt een discussie maar moet echt effe iets van me afschrijven.....
Ben vandaag eindelijk een paar uurtjes thuis... Nu zullen jullie denken ja dus!
Lang verhaal.
Sinds 19 november lig ik in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging....... Ik ging naar het ziekenhuis omdat ik ongerust was en dacht minder leven te voelen maar ik mocht direct blijven. Niet eens naar huis om spullen te halen, helemaal niets.....
Nu zit ik eindelijk een paar uurtjes thuis omdat het relatief goed gaat en alles redelijk stabiel is/lijkt.......
De eerste dagen en twee weken vielen me niet zo zwaar. Ik voelde me hier thuis echt zwaar beroerd en had zo enorm veel pijn dat ik blij was dat ik daar goed in de gaten werd gehouden! Na een wekenlange periode van nachten zonder slaap kon ik eindelijk iets slapen...... Nu is dat wel twee nachten geweest met een injectie van slaapmiddel en pijnstiller...... De nachten daarna met een inslaper en sinds drie nachten slaap ik pilloos hahah ook zonder paracetamol over het algemeen.
De laatste dagen ben ik er klaar mee. Er staat iedere dag een andere gyneacoloog aan mijn bed (logisch daar gaat het ook niet echt om) maar iedere arts heeft geloof ik zo zijn eigen mening. De een vind me " eng" en heeft me liever in het ziekenhuis omdat het zo om kan slaan en mis kan gaan. Liever voor niets in het ziekenhuis dan je naar huis sturen waar het fout kan gaan en geen controle is. De andere arts vind dat het zo goed gaat en heeft het over naar huis gaan.
Ik kan jullie van alles vertellen maar jullie begrijpen vast wel dat een zwangere vrouw, in verwachting van de eerste met hormonen die alle kanten op gaan hier totaal niets mee kan. Ik ben normaal echt wel iemand die zijn zegje doet maar op een of andere manier overvallen ze me en voor ik het weet zijn ze vaak weer vertrokken...............
Tuurlijk ga ik het allerliefst gewoon naar huis en ga ik daar mijn gangetje en doe ik het daar rustig aan ipv op het ziekenhuisbed maar of ik me daar het beste bij voel.
Als ik weer terug denk aan de periode met zoveel pijn en weinig slaap dan wordt ik al eng bij de gedachte... En dan te bedenken dat je de grootste klus nog moet gaan klaren.......... En dan denk ik echt laat me maar hier blijven in het ziekenhuisbed met twee keer per dag een uurtje bezoek (maximaal 2 personen per keer) weinig mensen op me heen (lig alleen op een twee persoonskamer omdat het rustiger is en rust bevorderd mijn toestand) en veel verveling en veel lezen.................
Al met al een nare situatie maar goed niet on overkomelijk.......
Vrijdag hebben ze nog een echo gemaakt (die maken ze nu echt iedere week dus ik heb al een heel fotoalbum nog voor de draak geboren is) en nu blijkt dat onze draak ook niet meer zoveel groeit als zou moeten........... Met als gevolg dat het realistisch is dat ze het met 36 weken willen halen........... Dat is dus volgende week al (ben vandaag precies 35 weken)
Aan de ene kant is het enorm schrikken want kan onze draak dat allemaal wel handelen.......... is het wel goed/?????? Maar anderzijds weet ik dat deze situatie voor ons allen ook niet ideaal is. Zeker als je bedenkt dat het ook nog 7 weken zou kunnen duren in datzelfde ziekenhuisbed............. whaaaaaaaaaa
Goed ik ben in ieder geval even mijn verhaal kwijt........... In het ziekenhuis heb ik helaas geen internet dus voorlopig was het mijn eerste en laatste verhaal maar heb in ieder geval even mijn hart gelucht... thnks!