We hebben vorige week echt afschuwelijk nieuws gehoord. Mijn schoonmoeder was afgelopen november 'schoon' verklaard (ze had darmkanker). Maar helaas vorige maand toch weer wat gevonden. Woensdag werd ze geopereerd en het zag er niet goed uit. Veel verkleefingen en wat uitzaaingen... de chirurgen hebben niets gedaan...Echt verschrikkelijk.moest de hele dag huilen.... Het idee dat ze er over een paar jaar niet meer is kan ik op het moment echt niet aan.
Zondag is ze gelukkig thuis gekomen uit het ziekenhuis. We weten nog niet wat ze nu gaan doen of kunnen doen, maar hopen dit deze week te horen....
Mijn schoonmoeder is in gedachten al veel verder dan wij en ze begon zondag ook al over dingen waar ik dus nog NIET aan wil denken.. Zo van als je nog dingen van me wil weten, moet je ze wel vragen....
Gelukkig hebben we veel steun aan vrienden, ze bellen/ sms-en enzo en komen langs voor een luisternd oor. Daar hebben we echt veel steun aan, zo belangrijk...
Ik reageer hier vaak heel positief/ gezellig (wat ook hoort op een forum) maar als ik dat doe voel ik me gelijk schuldig dat ik me ook bezig hou met leuke dingen. Klinkt heel logisch, maar toch ga je je schuldig voelen.
Ik moest het nu echt ff van me af schrijven... Het houdt me ook zo bezig.. Weet je aan de ene kant ben je happy omdat je zwanger bent, maar aan de andere kant denk je 'straks kent mijn kind haar oma niet'... nou daar ga ik weer (lees: huilen). Het is zo zwaar.. Heb ook echt een hele goede band met mijn schoonmoeder.
Nou het is een heel verhaal geworden.. maar lucht wel weer een beetje op..
Liefs Ilone
Zondag is ze gelukkig thuis gekomen uit het ziekenhuis. We weten nog niet wat ze nu gaan doen of kunnen doen, maar hopen dit deze week te horen....
Mijn schoonmoeder is in gedachten al veel verder dan wij en ze begon zondag ook al over dingen waar ik dus nog NIET aan wil denken.. Zo van als je nog dingen van me wil weten, moet je ze wel vragen....
Gelukkig hebben we veel steun aan vrienden, ze bellen/ sms-en enzo en komen langs voor een luisternd oor. Daar hebben we echt veel steun aan, zo belangrijk...
Ik reageer hier vaak heel positief/ gezellig (wat ook hoort op een forum) maar als ik dat doe voel ik me gelijk schuldig dat ik me ook bezig hou met leuke dingen. Klinkt heel logisch, maar toch ga je je schuldig voelen.
Ik moest het nu echt ff van me af schrijven... Het houdt me ook zo bezig.. Weet je aan de ene kant ben je happy omdat je zwanger bent, maar aan de andere kant denk je 'straks kent mijn kind haar oma niet'... nou daar ga ik weer (lees: huilen). Het is zo zwaar.. Heb ook echt een hele goede band met mijn schoonmoeder.
Nou het is een heel verhaal geworden.. maar lucht wel weer een beetje op..
Liefs Ilone