Ik baal ervan dat ik door mijn vermoeidheid zoveel dingen moet laten liggen. Vanavond niet naar mijn oom en tante voor een gezellig avondje bank hangen. Afgelopen week niet mee met mijn collega's met het team uitje zandsculpturen maken.
Compleet gesloopt te zijn na twee uurtjes stad en dan thuis tot de ontdekking komen dat je meer dan de helft van je boodschapjes niet gedaan hebt. Balen want dan moet je eigenlijk nog een keer, maar met welke energie?
Niet mee kunnen helpen met het behangen van de kinderkamers.
De zooi in huis die zich maar aan het opstapelen is. Iedere dag een middag dutje doen.
En wat ik eigenlijk nog het ergste vind is dat ik niet mijn moeder en mijn opa hebben kunnen ondersteunen tijdens zijn sterfbed de afgelopen week zoals ik dat anders had gedaan. Mijn opa is afgelopen week overleden en mijn moeder heeft de hele week bij hem gewaakt en daar kon ik haar alleen maar mentaal bij ondersteunen. Dit kwam ook door de afstand het was in zwolle.
Ik doe echt mijn best om mij er bij neer te leggen, want ik kan er ook niet aan doen en het nou eenmaal zoals het is. Maar soms werkt het rationele en het emtionele denken niet samen en dan kan ik van het alles alleen maar de pest in hebben en boos zijn dat het zo is.
Zo dat en ff janken lucht lekker op hopelijk kan ik zo weer lekker slapen.